Dit is de 5e en laatste aflevering van een serie waarin ik de bekende top vijf van Bronnie Ware met je doorneem waar mensen spijt van hebben op hun sterfbed.

Deze aflevering gaat over spijt nummer 1:Had ik maar de moed gehad trouw te blijven aan mezelf, in plaats van te voldoen aan de verwachtingen van anderen.

Veel mensen ontdekken pas laat hoe ver ze zijn afgedreven van wie ze in essentie zijn. Niet omdat ze verkeerde keuzes maakten, maar omdat aanpassen ooit nodig was. Om erbij te horen. Om veilig te blijven. Om te overleven.

We leren al jong wie we moeten zijn. En dat werkt. Het brengt je ver. Maakt je succesvol. Totdat je merkt dat je vooral leeft naar wat logisch, gewenst of verwacht wordt en steeds minder je eigen pad bewandelt.

Ik sta stil bij hoe die aanpassing zo vanzelfsprekend kan worden dat je denkt: dit bén ik. Terwijl het vaak oude overlevingsmechanismen zijn die allang niet meer nodig zijn.

Ik neem je mee in hoe hypnotherapie kan helpen om onder dat gedrag te kijken. Niet door te analyseren, maar door te ervaren. Door weer contact te maken met wat er was vóór al die aanpassingen. Met wat voor jou klopt.

En ik deel mijn eigen kantelpunt. Het moment waarop ik voelde dat wat ik deed niet langer mijn pad was. En wat er gebeurde toen ik echt begon met luisteren naar mijn eigen stem.

Deze aflevering is geen oproep om alles om te gooien.
Wel een uitnodiging om eerlijk te voelen: leef je jouw leven — of leef je vooral naar de verwachtingen van anderen?

Dit is de 4e van een serie van vijf afleveringen waarin ik de bekende top vijf van Bronnie Ware met je doorneem waar mensen spijt van hebben op hun sterfbed.

Deze aflevering gaat over spijt nummer 2: Had ik maar niet zo hard gewerkt.

Hard werken klinkt als iets om trots op te zijn. En vaak is dat ook zo. Totdat je eerlijk durft te kijken naar wat het je kost.

In deze aflevering neem ik je mee naar hoe werk langzaam je identiteit kan worden. En waarom druk zijn zo veilig voelt. Vooral voor mensen met een hoge mate van verantwoordelijkheidsgevoel en ambitieniveau.

En vandaag de dag is het niet alleen werk, maar ook onze schermtijd die ons uit verbinding houdt. Met anderen, maar vooral ook met onself.

En ik spreek uit ervaring he. Ik ben ook jarenlang prat geweest op het feit dat ik altijd 'aan' stond. Ontleende daar veel waarde uit. Hard werken was ook voor mij een manier om mezelf te bewijzen.

Ik heb het over dopamine, over overleven, over waarom rust zo ongemakkelijk kan voelen. En over wat er onder prestatiedrang schuilgaat als je even stopt met rennen. Ook leg ik met liefde uit hoe hypnotherapie kan helpen om het systeem onder dit gedrag tot rust te brengen.

Deze aflevering is geen pleidooi voor minder ambitie. Wel een uitnodiging om opnieuw te voelen waar je eigenlijk zo hard naartoe werkt.

Dit is de 3e van een serie van vijf afleveringen waarin ik de bekende top vijf van Bronnie Ware met je doorneem: waar mensen spijt van hebben op hun sterfbed.

Deze aflevering gaat over spijt nummer 3: Had ik maar de moed gehad om mijn gevoelens te uiten.

Waarom vinden zoveel mensen het moeilijk om te zeggen wat er vanbinnen leeft? Niet omdat ze geen gevoel hebben — maar omdat ons brein liever kiest voor veiligheid dan voor verbinding.
Dus slikken we dingen weg.
Doen we stoer.
Worden we boos terwijl er eigenlijk pijn zit.
Of we spelen de rol van de onverstoorbare professional, terwijl er van alles tintelt onder de oppervlakte.

In deze aflevering kijk ik naar wat er gebeurt als je je gevoelens wegdrukt — in je lijf, in je relaties, in je werk. En ik neem je mee in hoe je brein dit allemaal 'handig' probeert op te lossen, terwijl het op termijn niets oplevert.

Inclusief een kleine oefening de je verrassend veel kan opleveren...

Benieuwd wat het je brengt.

Dit is de 2e van een serie van vijf afleveringen waarin ik langs de bekende top vijf van Bronnie Ware ga: de spijt die mensen uitspreken wanneer ze aan het einde van hun leven terugkijken.

Deze aflevering nummer 4:Had ik mij vrienden maar meer gekoesterd.

Hoe kan het dat vriendschappen die ooit vanzelfsprekend waren, toch naar de achtergrond verdwijnen?
Niet door ruzie of conflicten, maar simpelweg omdat het leven ertussen schuift.

Dit vierde inzicht gaat precies daarover: het besef dat je mensen mist die je nooit bewust hebt losgelaten.

In deze aflevering kijk ik naar wat vriendschap eigenlijk met je doet — in je brein, in je systeem, in je gevoel. En waarom een gebrek eraan vaak meer impact heeft dan je denkt. Ik onderzoek waarom ons brein andere dingen prioriteit geeft boven vriendschap, en hoe verschillende levensfases relaties kunnen laten verwateren.

En als jij dit inzicht niet wilt bewaren voor je sterfbed, maar er nú iets aan wilt hebben, geef ik je een oefening mee die meer kan openen dan je misschien verwacht.

Benieuwd wat het je oplevert.

Dit is de 1e van een serie van vijf afleveringen waarin ik langs de bekende top vijf van Bronnie Ware ga: de spijt die mensen uitspreken wanneer ze aan het einde van hun leven terugkijken.

We beginnen onderaan de lijst, bij nummer 5:
had ik mezelf maar meer geluk gegund.

Wat me opvalt in haar werk — en in mijn eigen praktijk — is hoe vaak mensen hun geluk koppelen aan iets buiten zichzelf. Aan zekerheid. Aan prestaties. Aan het idee dat het allemaal later wel komt. Terwijl geluk zich niet laat verzamelen. Niet via spullen. Niet via succes. Niet via een zorgvuldig opgebouwd plaatje dat van buiten klopt, maar van binnen niets zegt.

Ons brein speelt daar een grotere rol in dan we denken: het kiest veiligheid boven vervulling, gewoontes boven nieuwsgierigheid. Ook wanneer die gewoontes je allang niet meer dienen.

Daarom is dit thema zo interessant vanuit hypnose: het raakt precies dat stille onbewuste stuk dat bepaalt wat jij jezelf wel of niet gunt — vaak zonder dat je het doorhebt.

In deze aflevering onderzoek ik wat geluk eigenlijk betekent wanneer je het loskoppelt van de buitenwereld en terugbrengt naar jezelf. Met voorbeelden, breinweetjes en een eenvoudige oefening waarmee je vandaag al kunt testen hoe beschikbaar jouw eigen geluk eigenlijk is.

Soms ontmoet je iemand bij wie alles openvalt: het verhaal, de pijn, de humor, de wijsheid — en vooral de mens erachter.

Dat voelde ik toen ik bij Toekie van Apeldoorn aanschoof in haar praktijk in Gouda. Ze is psycholoog, familieopsteller en iemand die niets mooier vindt dan de onderlaag zichtbaar maken.

En precies dat gebeurt in ons gesprek.

We hebben het over verlies en verbinding.
Over het kleine meisje dat jarenlang gaten dichtloopt en de volwassen vrouw die leert dat ze niets meer hoeft te dragen dat niet van haar is.
Over doorvoelen in plaats van vermijden — en wat er gebeurt als je eindelijk stopt met vluchten voor wat toch al in je systeem leeft.

Het werd een gesprek dat ademt: menselijk, schurend, herkenbaar. 

Voor iedereen die zichzelf weleens kwijt is geraakt.
En voor iedereen die voelt dat je jezelf terugvindt zodra je durft te zakken in wie je bent — niet in wie je ooit moest zijn.

Meer weten over Toekie? Je vindt haar hier:

• linkedIn
  Instagram
  Website

Wil je het nummer luisteren waar Toekie naar refereert aan het eind van de podcast? Dat vind je hier: Barbra Streisand (People)

Geven voelt veilig. Het is actief, controleerbaar, overzichtelijk.
Ontvangen daarentegen vraagt iets wat velen van ons verleerd zijn: overgave.

Waarom vinden we het zo lastig om iets aan te nemen — een compliment, hulp, erkenning — zonder het kleiner te maken of direct iets terug te doen?

Ontvangen. Ons brein is er niet dol op.

Het waarschuwt voor afhankelijkheid, terwijl echte verbinding juist dáár begint. In deze aflevering onderzoek ik hoe we het vermogen om te ontvangen kunnen leren. Met inzichten uit de neurowetenschap, de psychologie én hypnotherapie — waar het onderbewuste leert dat ontvangen niet onveilig is, maar voedend.

Een aflevering over controle en overgave, over waardigheid en kwetsbaarheid. En over dat onverwachte moment waarop je voelt: ik hoef het niet allemaal zelf te dragen.

Soms blijft een gebeurtenis maar rondzingen in je hoofd.
Je wéét dat het voorbij is, maar je lijf lijkt dat bericht niet te hebben ontvangen. EMDR helpt dan om die herinnering opnieuw te verwerken — zodat de scherpe randjes verdwijnen en het verleden niet telkens aan de deur klopt.

Maar wat als je niet eens wéét waar je reactie vandaan komt?
Wat als je gedrag al jaren wordt gestuurd door iets wat je je niet kunt herinneren?

Daar, in dat onbewuste deel van je brein, werkt hypnose.
Niet op het verhaal van wat er gebeurde, maar op de imprint die het heeft achtergelaten.
En juist daar zit de sleutel naar rust.

EMDR is inmiddels gemeengoed. Hypnose is dat nog niet — al wordt het al in meer dan 70 ziekenhuizen toegepast voor pijn, angst en trauma.
Steeds meer artsen zien wat hypnotherapeuten al wisten:
mensen zich na hypnotherapie niet alleen beter voelen, maar ook echt vrij.

Luister deze aflevering als je nieuwsgierig bent naar wat er gebeurt wanneer het bewuste z’n werk heeft gedaan, maar het onbewuste nog iets te vertellen heeft.

Bronnen:
– Documentaire Hypnose op Doktersrecept (NPO)
– Barabasz et al., American Journal of Clinical Hypnosis, 2014

Je brein doet de hele dag voorspellingen. Over wat er gaat gebeuren, wat iemand van je vindt, of iets lukt of mislukt. En het gekke is: het ziet vooral wat het al kent.

Zolang je brein gelijk krijgt, blijft alles bij het oude. Maar op het moment dat je iets ervaart dat níet klopt met die voorspelling, ontstaat ruimte.

Ruimte voor verandering.

Dáár komt hypnose in beeld. Want in hypnose leert je brein iets nieuws geloven — niet door te denken, maar door te voelen. Alsof je systeem zegt: Hé, dit voelt veilig… ik mag het anders doen.

In deze aflevering hoor je hoe oude ervaringen — van een spreekbeurt uit je jeugd tot spanning op het podium — nog altijd doorwerken in je lijf. En hoe hypnose helpt om die voorspelling te herschrijven.

Een aflevering voor wie merkt dat praten soms niet genoeg is.
En wil begrijpen hoe je brein leert voelen wat het nog nooit heeft durven geloven.

Jarenlang dacht ik dat 'helen' betekende dat er iets stuk was dat gemaakt moest worden. Tot ik ontdekte dat het juist gaat om jezelf volledig voelen, mét alles wat je hebt meegemaakt.

In deze gouwe ouwe deel ik hoe ik een ervaring uit mijn jeugd jarenlang heb weggestopt. Ik vertelde er niet over, zelfs niet aan mijn partner. Pas veel later durfde ik het te delen, en ontdekte ik dat schaamte niet nodig was.

Helen betekende voor mij dat ik dat stuk van mezelf niet langer ontkende, maar het onderdeel liet zijn van wie ik ben. Daardoor voel ik me completer, rustiger, meer verbonden met mezelf.

Ik vertel hoe ik daarmee aan de slag ging – via hypnotherapie, regressies en andere reizen – en waarom ik nu kan zeggen: ik hoef niet gefixt te worden. Ik ben niet stuk.