داستان سیر شدن کیخسرو از پادشاهی در شاهنامه فردوسی، بخشی از سرگذشت این پادشاه اسطوره‌ای است. کیخسرو پس از سال‌ها فرمانروایی، فتح سرزمین‌های دشمن، و برقراری عدالت، به مرحله‌ای می‌رسد که از دنیا و پادشاهی دل‌زده می‌شود.

کیخسرو، که در جوانی با اشتیاق و انگیزه به جنگ افراسیاب و دشمنان ایران پرداخته بود، پس از رسیدن به اوج قدرت، به تدریج احساس می‌کند که دنیا گذرا و بی‌ارزش است. او پیش‌بینی می‌کند که اگر بیش از این در دنیا بماند، دچار سرنوشتی تلخ خواهد شد. ازاین‌رو، تصمیم می‌گیرد که پادشاهی را ترک کند و خود را برای رسیدن به جهانی برتر آماده سازد.

پیش از کناره‌گیری، کیخسرو لهراسب را به جانشینی خود برمی‌گزیند و او را پادشاه ایران می‌کند. سپس بزرگان و پهلوانان را جمع کرده و با آنان وداع می‌کند.

پس از سپردن حکومت، کیخسرو با گروهی از یاران نزدیک خود به کوهستان می‌رود تا در خلوت به نیایش و عبادت بپردازد. در این سفر، بسیاری از یاران او که همراهش بودند، در اثر سرما و سختی‌های راه از دنیا می‌روند. اما خود کیخسرو به‌طرز اسرارآمیزی از دیده‌ها پنهان می‌شود و دیگر کسی او را نمی‌یابد.

این بخش از شاهنامه، نشانه‌ای از مفهوم زهد و وارستگی در فرهنگ ایرانی است. کیخسرو، پس از کسب قدرت، به پوچی دنیا پی می‌برد و راه رستگاری را در ترک آن می‌بیند. این داستان همچنین تأکیدی بر چرخه‌ی گذرا و ناپایدار بودن دنیا دارد.