www.wioskaonline.pl

Czy i jak sobie ufamy? I jaką drogą do tego zaufania do siebie dochodzimy?

Patrząc na dzieci, widać, że rodzimy się z tym, że mamy to zaufanie naturalnie, ale na pewnym etapie zdarza się nam je gubić, zapominać. W efekcie bywa, że zaczynamy je kojarzyć tylko z relacjami z innymi, a nie z relacją z samymi sobą.

Jako pierwsze porzucamy chyba zaufanie do ciała - nie słuchamy sygnałów, które ono nam wysyła, zaczynamy “wytrzymywać”. Żeby wytrzymać dyskomfort płynący z ciała, zaczynamy odłączać czucie.

W odzyskiwaniu zaufania do siebie pomaga pierwszy krok, którym jest przypomnienie sobie, że coś takiego w ogóle jest. I wy

A czym to jest?

Według nas nie jest pewnością.Mamy skojarzenia z ryzykiem, a więc i z odwagą, bo często pracuje w obszarach, gdy nie wiemy, co się wydarzy. Zaufanie do siebie widzimy także w gotowości sprawdzania ze sobą, zatrzymywania się, wsłuchiwania w siebie, w sygnały, głosy i myśli, które w nas się odzywają.

Jest więc w obszarze zaufania wiele warstw, głosów, elementów, które odsłaniają się kolejno, gdy zaczynamy się im przyglądać, zatrzymywać i starać się zobaczyć i z bliska, i z pewnej perspektywy.

SYLWIA WŁODARSKA I TOMEK SADZEWICZ

https://www.wioskaonline.pl

Złość może wystraszać.

Złość może wystrzelać w kosmos.

W ogóle złość wiele może….

Złość bywa stanem niechcianym i nawet w fachowej literaturze sporo treści jest o tym, jak to zrobić, żeby było jej mniej.

A jednocześnie trudno jest bez okazania złości. Problemem być może jest to, że pierwsze, drugie, a nawet i trzecie sygnały złości - ignorujemy. Bo nie wypada, bo komuś się zrobi przykro, bo nerwy w konserwy (i na eksport) - kultura z pewnością nie zachęca do wyrażania złości. Tym bardziej, jeśli jesteśmy dziećmi lub/i kobietami. Tymczasem można się w niej… rozsmakować! Jest tam sprawczość, siła, energia, ogień. Jak to robić, by złość lubić, a jednocześnie nie zostawiać spalonej ziemi? Jak ją i siebie wyrażać? Jak to zrobić, by było to obłożone kamieniami ognisko, przy którym można się ogrzać, na którym można przyrządzić pyszną potrawę?

A czy można się zezłościć pięknie? Kto z Was zna ten zachwyt? Kto z was towarzyszył, obserwował osobę w złości z życzliwym zaciekawieniem? Z rozmowy dowiecie się, że jest to możliwe, i że się zdarza :)

Bo to nie jest tak, że ludzie nas porzucą, gdy będziemy się złościć. Że zostaniemy odrzuceni, że będziemy wzbudzać tylko lęk u innych. Wioska to dobra okazja, by doświadczyć jednocześnie złości i przynależności, złości i akceptacji. Doświadczyć złości bezpiecznie, by mniej się jej bać. I mieć więcej gotowości na spotkania z nią, eksplorowania swojej z nią relacji. Bez wyrzutów sumienia i poczucia winy.

https://www.wioskaonline.pl

Funkcjonujemy, zwłaszcza jako rodzice, w społeczno kulturowym micie o złości. I raczej traktujemy ją jako coś, co najlepiej byłoby z życia wyrugować, z czym jest nam trudno. Nie wiemy, jak ją obsługiwać, nie chcemy oglądać i bronimy się przed nią. Nie pozwalamy sobie jej wyrażać, a jeszcze częściej nie zgadzamy się, by dzieci miały z nią kontakt. Jak wielu z nas doświadczało w dzieciństwie akceptacji dla własnej złości? Jak często doświadczamy tego w dorosłym życiu. Czy zdarza się nam bycia przyjętym przez otoczenie bez oceniania? Czy będąc w złości, mamy wokół siebie osoby gotowe nam w tym towarzyszyć?

Często boimy się wydatku energetycznego, jaki złość ze sobą niesie, obawiamy się, że coś zmieni, poprzesuwa to, co poukładane. Że zamieni znane, na nieznane. I rzeczywiście, jest w niej ruch, zmiana, ale i … życie. I to jest coś, co możemy dostrzec, gdy spróbujemy spojrzeć na złość z innej perspektywy, zajrzeć pod wierzchnią, najbardziej widoczną warstwę.

Kryją się za nią różne moce i skarby. Zaproszenie do kontaktu ze sobą, wyrażanie siebie w pełni, ochrona.  Pierwszym krokiem na drodze do innej relacji ze złością, do zaprzyjaźnienia się z nią i dojrzenia jej jako źródła zasobów, jest przyjęcie i zaakceptowanie tego, że złość jest. Że ją czujemy. Że jej doświadczamy. Co odkryjemy dalej? Zapewne każdy z nas, coś innego, ale zapewne każdy coś ważnego. Odkrywanie tego wspólnie, w wiosce niesie ze sobą dodatkowy walor społeczny - odczarowywania złości, obcowania ze złością innych i bycia przyjętym z własną.

https://www.wioskaonline.pl

Rozkładamy przed Wami mapę stref regulacji. Co na niej widać? Strefy odpoczynku, rozwoju i kontaktu, ale także strefy walki/ucieczki i zamrożenia - wszystkie te miejsca, w których bywamy. Taka mapa pozwala poczuć się bezpieczniej, pomaga nawigować, mieć jasność, gdzie się jest i wybierać kierunki dalszej wędrówki. Wspiera nasze poczucie zaufania do samych siebie i buduje przekonanie, że zawsze sobie radzę. Gdy patrzymy na to, co robimy, zarówno my, jak i inni ludzie, jako na odpowiedź na to, co się dzieje w nas, jako na sposób opiekowania się sobą i troskę o samych siebie, mamy szansę zyskać dostęp do łagodności i działania w zgodzie ze sobą. O ile bowiem samokontrola kojarzy nam się z nakazami płynącymi z głowy do ciała, o tyle samoregulacja to kierunek odwrotny - przepływ od ciała i odbieranych przez niego sygnałów. Równowaga w ciele prowadzi zaś do tego, że głowa działa dobrze.

Z miejsca bezpieczeństwa możemy przyglądać się różnym stanom, w których zdarza nam się bywać, drogom które tam prowadzą, ale także tym, którymi można się stamtąd wydostać. W ramach wioski wzajemnie inspirujemy się do szukania takich właśnie “tajnych” ścieżek, biletów do różnych stref i sposobów na spędzanie w nich czasu. Regulacja widziana w taki sposób poszerza nam możliwość wyboru naszych odpowiedzi i reakcji, a co za tym idzie - realny wpływ na nasze życie i na jego jakość.

https://www.wioskaonline.pl

Żyjemy w momencie przełomu, gdzie kontrola ustępuje miejsca regulacji. Bardziej niż zewnętrznych komunikatów “nie płacz, nie krzycz, nie biegaj, nie obgryzaj paznokci”, chcemy słuchać tego, co płynie ze środka, sygnałów wysyłanych przez ciało. Bo ciało wie. Widać to doskonale w zachowaniach dzieci - ich bujanie, kołysanie się, bieganie, ale też drapanie, krzyk, obgryzanie paznokci - to wszystko sposoby na zadbanie o siebie.

Jak by to było patrzeć częściej przez ten pryzmat? Zobaczyć, że regulacja jest procesem zachodzącym w nas nieustannie? Dążenie, by przynieść sobie ulgę, by powrócić do zasobów, ukoić się - jest w nas bardzo silne. Nawet jeśli jest to coś, co ocenilibyśmy jako dziwne, wkurzające, głupie, może być próbą zatroszczenia się o siebie.

Jednocześnie warto wciąż szukać strategii regulacyjnych. Takich, które służą nam nie tylko na krótką metę, przynosząc chwilową ulgę, ale także długofalowo.

Są takie, które odcinają nas od kontaktu z samym sobą i gdy się utrwalają, mogą stać się źródłem kłopotów. Jakie mamy strategie regulacyjne, jak bogata jest paleta, którą stosujemy? Na ile świadomie z niej korzystamy? O tym wszystkim chcemy rozmawiać w kolejnym sezonie wioski. Będzie i o sprzątaniu, i o papierosach, i o alkoholu i o dzieciach (przyznacie, że ciekawy zestaw :)) Widzimy ogromną wartość wspólnego przyglądania się temu tematowi. To też strategia regulacyjna - bycie razem. Obecność innych pozwoli może z innej perspektywy spojrzeć na własne strategie regulacyjne, poszukać nowych, zobaczyć co w nich jest dla nas łatwego, co stanowi wyzywanie.

https://www.wioskaonline.pl

Zresztą, udzielanie go - także. I co tu kryć, bywa to bardzo trudne i miewamy z tym kłopoty. Ale - o czym opowiadamy na własnych przykładach - można się tego nauczyć.

O jakim rodzaju wsparcia chcemy mówić w wiosce? Takim, które nie musi być niczym więcej niż tylko (i AŻ) obecnością. Nie chodzi o konkretne słowa, gesty i działania. Chodzi o świadomość, że mogę napisać, powiedzieć i dzięki temu zobaczyć i usłyszeć to, co ważne dla mnie. Czasem nawet bez żadnego słowa zwrotnego. Wystarczy obecność. Słuchanie.

Brzmi dość zaskakująco, prawda? Ale po pierwsze - z własnego doświadczenia wiemy, że działa! Po drugie, gdy się bliżej temu przyjrzeć, pod różnymi nazwami praktyka ta występuje w wielu nurtach rozwoju osobistego czy duchowego.

W wiosce będziemy dzielić się tymi doświadczeniami, przyglądać się wyzwaniom z tego obszaru.

https://www.wioskaonline.pl

To pytanie przewija się często w rozmowach gabinetowych i pracy z klientami. Czy wybrzmiewa w nim przekonanie, że istnieją konkretne instrukcje na konkretne sytuacje? Jakiś zestaw kroków, których wykonanie gwarantuje osiągnięcie założonego celu? Oczywiście nie ma. Jak w takim razie wspierać i czym jest wsparcie? Z czym się wiąże?

Według nas - z zaufaniem do siebie, ale też postawą “nie rozumiem, ale chcę zrozumieć”, czyli z gotowością słuchania, ciekawością, uwagą skierowaną na drugą osobę. Ci, którzy zostali przyjęci bez ocen, z życzliwością na ogół mówią o tym, jak o niezwykle cennym doświadczeniu.

Wymaga to odłożenia na bok swojej perspektywy, umiejętności świadomego skierowania uwagi na drugą osobę, a nie swoje historie, swoje przekonania, czy swoją niepewność czy wspiera się prawidłowo.

Naszym zdaniem to cenna wiedza nie tylko dla profesjonalistów zawodowo zajmujących się pomaganiem innym, ale przydatna także w codziennym życiu, w każdej relacji.

Dlatego chcemy się temu uważnie i dokładnie przyglądać w czasie spotkań w wiosce online. Rozmawiać o tym, co wspiera we wspieraniu.

https://www.wioskaonline.pl

Słowo “potrzeby”, w ślad za Porozumieniem bez Przemocy, ma dla nas nieco inne znaczenie niż to, które spotyka się w języku potocznym. Potrzeby, o jakich mówić będziemy w ramach spotkań w wiosce, to idee, wartości niezbywalne, wspólne dla wszystkich ludzi. Mówią nie o tym, co robimy, ale dlaczego to robimy - ujawniają nasze motywacje i głębokie intencje.

Nie zawsze są widoczne na pierwszy rzut oka, ale możemy do nich dotrzeć za pomocą pytań: A po co mi to jest? Czemu ma to służyć? Gdy zaczniemy na nie odpowiadać, możemy dostrzec - nawet za najtrudniejszymi zachowaniami - człowieka (w tym także siebie samego!) próbującego zadbać o coś ważnego i korzystającego z różnych strategii, w najlepszy dostępny mu sposób.

A strategii jest cały wachlarz - czasem to takie, które okazują się nie działać, ale wtedy można przecież szukać innych.

I taką właśnie perspektywę rozumienia potrzeb zaproponujemy w ramach spotkań w wiosce online. Będziemy ją wspólnie oglądać, rozmawiać o tym, jak potrzeb szukać i jak starać się je zaspokajać. Jak odróżniać je od strategii i dlaczego warto naszym zdaniem, podjąć cały ten trud.

https://www.wioskaonline.pl

Mamy ochotę porozwiewać mgłę, która według nas spowija temat potrzeb. Mgła składająca się z rozmaitych interpretacji samego słowa “potrzeba”, skojarzeń z nim związanych i wielu przekonań.

Jakich na przykład? Choćby takich, że nowy samochód to potrzeba. Albo takich że potrzebować i zaspokajać potrzeby to egoizm, chore zainteresowanie samym sobą, ale też nadużywanie kogoś. Albo takich, że trzeba być samodzielnym i nie potrzebować.

Świadomość własnych potrzeb to świadomość siebie. Wiedza o tym, jak się mam w danej chwili i jak, w związku z tym mogę o siebie zadbać. Co kryje się za myślą o kupnie samochodu, czy szczotki do masażu i jakie inne strategie mogą mi dać to, co ważne.

To nie zawsze prosta i łatwa droga, ale wysiłek przedzierania się przez tę mgłę, bardzo się opłaca!

Zapraszamy zatem na wspólną wyprawę przez mgłę!

https://www.wioskaonline.pl

Także na poziomie języka, doboru słów. Skąd się bierze to poczucie zagubienia? Naszym zdaniem między innymi z tego, że słowo “czuję” łączymy często ze słowami, które wcale nie oznaczają uczuć, a na przykład myśli (czuję się oszukana, olewana). Czasem do słowa “czuję” przyklejamy też nasze interpretacje czyjegoś zachowania, co dodatkowo gmatwa sprawę i czyni i tak już gęste haszcze, jeszcze bardziej splątanymi.

Jak to rozplątać? Jak mieć więcej jasności? Jak uczynić namierzanie i nazywanie uczuć łatwiejszymi? Pomocne bywa pytanie - Skąd wiem, że czuję…? Jeśli jesteśmy w stanie opisać jakąś reakcję ciała, to najpewniej jest to uczucie. Jeśli pojawiają się myśli, to być może dominują tu jakieś nasze interpretacje i pomysły.

Jeśli słowo “myśli” wydaje Wam się być bardzo obecne jak na zapowiedzi spotkań poświęconych emocjom, to nie jest to przypadek - obsługiwanie swoich myśli to według nas ważny element opiekowania się emocjami.

W wiosce online zamierzamy się nimi opiekować przez cały miesiąc. Szukać wspólnie słów na ich opisywanie i dzielić sie tym, co nam daje świadomość własnych uczuć, co wnosi do relacji z samym sobąi z innymi.