PATREON 👉 https://www.patreon.com/bozegeestenpodcast

In 2016 verricht de klinisch psycholoog en professor Jordan B. Peterson een moderne heldendaad door op het schoolplein van zijn universiteit in een open debat met zijn studenten, en tegenover een woedende horde lgbtq-activisten, een symbolische en visionaire streep te trekken. Ik vind het in principe goed, stelt hij (geparafraseerd), om iedereen hier persoonlijk aan te spreken met zelfgekozen voornaamwoorden, tenminste als die in samenspraak en met wederzijds respect zijn onderhandeld, maar we moeten wel oppassen dat die nieuwe woorden op het niveau van de wetgeving worden afgedwongen. Immers: mijn eigen taal moet vrij kunnen zijn, wil ik met jullie kunnen praten, ik denk namelijk in mijn taal, en als ik niet kan denken kan ik me niet meer goed uitdrukken en kunnen we niet meer praten; als mijn taal door de wetgeving wordt afgedwongen is dat de eerste stap richting de orwelliaanse dictatuur (newspeak) die we allemaal zo vrezen. 

Deze uitspraken komen niet uit de lucht vallen; hij baseert ze op meer dan vier decennia onderzoek naar totalitair denken op zowel de rechter- als de linkerzijde van het totalitaire spectrum, dit om grip te krijgen op de psychologische bedrading van de mens. Hij doet zijn uitspraken kortom niet om de activisten te kwellen, maar juist uit een diepgewortelde bezorgdheid voor de totalitaire nachtmerrie die ook de activisten zullen vrezen. Hij doet een poging kortom om het totalitaire denken juist in de kiem te herkennen.

Het is ironisch (als het niet ook tragisch zou zijn) dat hij in de jaren die volgen door de linkse progressieve elite als extreem rechts wordt weggezet. Dit frame wordt blind en zonder checken door de mainstream-mediakanalen overgenomen. ‘De extreem rechtse Jordan Peterson’, schreef Asha ten Broeke bijvoorbeeld deze zomer nog in De Volkskrant. Ook werd Peterson inmiddels in een comic door Marvel vereeuwigd als Evil Super Nazi. 

In haar documentaire over mannen uit 2019 probeert Sunny Bergman dit frame te koppelen aan wat het woke-discours inmiddels breder geformuleerd ‘giftige mannelijkheid’ noemt. Hiervoor installeert zij een clichébeeld van mannen waarin niet veel mannen zich zullen herkennen. Het is opvallend niet in de minste plaats omdat juist deze documentairemaker in haar werk zo ageert tegen schadelijke karikaturen.

Als Berend (The Sounds of One Hand Clapping) naar een lezing gaat van Jordan Peterson in Amsterdam komt hij oog in oog te staan met het camerateam van Sunny Bergman. Al snel realiseert hij zich dat hij binnen haar vooraf bepaalde frame overkomt als het tegendeel van wat hij is: een overgevoelige, hypersensitieve, getraumatiseerde jongeling die in het werk van Peterson nieuwe handvatten heeft gevonden om zijn leven op de rails te krijgen. De hele maand heeft hij last van huilbuien en paniekaanvallen. Uiteindelijk besluit hij een uitgebreide brief te schrijven aan Sunny

Vanwege onuitgesproken verwachtingen heeft dit gesprek een welhaast Shakespeariaanse lengte gekregen alsmede een klassieke spanningsboog in vijf bedrijven met meerdere cuts en plaspauzes, één valse start en een verrassende finale.

In de bijlage vind je de brief die Berend schreef aan Sunny Bergman waarin hij in zijn eigen woorden uiting geeft aan deze verbazing (15 min)

***

👉 Steun het kanaal via Patreon:

👉 Steun het kanaal via Petje af:

***

The Sounds of One Hand Clapping: