Σε αυτό το ασυνήθιστα σύντομο σόλο επεισόδιο, η Μαριλένα μιλάει για τα καλά του να μεγαλώνεις παιδιά μαζί με ζώα.

Μαριλένα:

[0:22] Η αλήθεια είναι πως αυτό είναι εισαγωγή για τα βίντεό μας στο YouTube και όχι τόσο για το podcast. Το podcast κανονικά θα ξεκίναγε ως εξής: Γεια σας φίλοι του Easy Greek, είμαι ο Δημήτρης... και είμαι η Μαριλένα. Ο Δημήτρης, όμως, δεν θα είναι σήμερα μαζί σας, θα βρίσκομαι μόνο εγώ κι αυτό γιατί εδώ και δύο μέρες ο αγαπημένος σας Δημήτρης, όσοι δηλαδή τον έχετε ακούσει και τον συμπαθείτε, έχει νοσήσει με Covid, οπότε έχουμε κλειστεί οι δυο μας στο σπίτι και δεν μπορούμε να βγούμε να πάμε στο δεύτερο στούντιο που είναι στο σπίτι των γονιών μου, τέλος πάντων, οπότε αναγκαστικά ένας από τους δύο θα έπρεπε να κάνει το podcast και ο κλήρος έπεσε σε μένα που μου αρέσει να κάνω, έτσι, μίνι εκπομπές, αν μπορώ να τις ονομάσω με αυτό τον τρόπο. Δεν θα σας κουράσω, θα είναι ένα μικρό podcast γιατί πόσα να πεις μόνος σου. Δεν μπορείς να μιλάς μόνος σου για 35 λεπτά όσο διαρκεί το κανονικό podcast μας με τον Δημήτρη.

[1:36] Οπότε θα μπω κατευθείαν στο ψητό, που λέμε εμείς εδώ στην Ελλάδα, θα μιλήσω δηλαδή κατευθείαν για το θέμα για το οποίο θα συζητήσω - μάλλον δεν είναι η σωστή λέξη «συζητάω», γιατί μιλάω με κάποιον άλλον είναι η συζήτηση - το οποίο θα θίξω σήμερα και αυτό είναι...

[1:54] ...πώς είναι να μεγαλώνεις ένα μωρό μαζί με ένα κατοικίδιο στον ίδιο χώρο. Η κουβέντα... Μάλλον, η αφορμή για το σημερινό θέμα ήτανε μία κουβέντα που είχαμε πρόσφατα με τον Δημήτρη, το πόσο καλό έχει κάνει στον μπέμπη μας που πια μετράει αισίως 14 μήνες πάνω στη Γη και πόσο καλό έχει κάνει, λοιπόν, στον μπέμπη, στον Σταύρο, η συνύπαρξή του με τον πέντε χρονών γάτο μας, τον Μααλούφ.

[2:30] Για όσους τυχόν δεν ξέρετε, αν και αν μας παρακολουθείτε τόσο στα βίντεο όσο και στα podcasts τον Μααλούφ τον αναφέρουμε αρκετά συχνά, είναι ένας γάτος που ουσιαστικά ήρθε και μας βρήκε, δεν τον βρήκαμε εμείς. Την ημέρα των γενεθλίων μου πριν τρία χρόνια και δύο μήνες περίπου μας περίμενε στην κυριολεξία έξω από την πόρτα του σπιτιού, εγώ απλά του έκανα ένα «ψιτ-ψιτ», άνοιξα την πόρτα και μπήκε μέσα. Από τότε δεν βγήκε ποτέ και η πρώτη του αντίδραση ήταν σαν να του άνηκε το σπίτι, σαν να ήξερε πολύ καλά ότι ανήκει σε αυτό τον χώρο και ότι εμείς είμαστε πια η οικογένειά του, οπότε ήρθε και μας υιοθέτησε, δεν τον υιοθετήσαμε εμείς, και από εκείνη την ημέρα, από 11 Ιανουαρίου του '19 είμαστε αχώριστοι με τον Μααλούφ.

[3:22] Ψέματα, δεν είμαστε αχώριστοι, τον αφήσαμε δύο μήνες το καλοκαίρι που πήγαμε διακοπές, αλλά αυτό είναι μία άλλη κουβέντα. Το δίλημμα, λοιπόν, όταν έμαθα ότι είμαι έγκυος και ότι με το καλό θα έχουμε ένα μωρό, τότε δεν ξέραμε άμα είναι αγόρι ή κορίτσι, στην παρέα μας, στην οικογένειά μας ήταν το εξής: Τι κάνουμε με τον γάτο, τον κρατάμε ή τον δίνουμε; Βασικά, δεν υπήρξε ποτέ δίλημμα.

[3:49] Δεν υπήρξε περίπτωση να αφήσουμε τον γάτο, να τον διώξουμε, επειδή θα έρθει ο Σταύρος... θα ερχόταν ο Σταύρος στην οικογένειά μας. Και αυτό γιατί...

[3:59] ...αφενός ο γάτος είναι πραγματικά αναπόσπαστο κομμάτι μας, αναπόσπαστο κομμάτι της οικογένειάς μας και αφετέρου ιατρικά δεν υπήρχε κανένας μα κανένας λόγος να αφήσουμε τον γάτο στην άκρη και απλά να πούμε «ΟΚ, έρχεται ένα μωρό, χαρίζουμε τον Μπουνταλούφ σε όποιον θέλει να τον πάρει».

Για την υπόλοιπη απομαγνητοφώνηση, γίνετε μέλη μας στο Patreon.