สิ่งแวดล้อม สิ่งที่เกื้อกูลให้เราพัฒนาขึ้นเรียกว่า สัปปายะ สถานที่สัปปายะ อาหารสัปปายะ ฯลฯ มีกระทั่งอิริยาบทสัปปายะ บางคนเดินภาวนาดี บางคนนั่งดี แต่อาจจะมีไม่กี่คนที่นอนดี แล้วก็มีเรื่องบุคคลสัปปายะ ในบรรดาสัปปายะทั้งหมด ถ้าเราเลือกสัปปายะต่างๆ ทั้งหลายไม่ได้ เราจะให้ความสำคัญกับบุคคลสัปปายะมากที่สุด เราอยู่กับใคร เรียนกับใครแล้วกุศลเราเจริญ เราไม่ได้วัดการสัปปายะหรือถูกจริตจากการที่มีความสุข แต่วัดจากกุศลเจริญ อกุศลเสื่อม -- อ. ประสาน พุทธกุลสมศิริ คอร์สบ้านสติ 17 เมษายน 2566

https://www.dhamma.com/

สติมันสั่งให้เกิดไม่ได้ สติมีเหตุก็เกิด ไม่มีเหตุมันก็ไม่เกิด เหตุของสติคือ จิตจำสภาวะได้ จำสภาวะได้ ก็ต้องเห็นบ่อย เห็นบ่อยก็คือ ต้องซ้อมบ่อยๆ -- อ. ประสาน พุทธกุลสมศิริ สวนธรรมประสานสุข 4 มีนาคม 2566

ธรรมะเพื่อความไม่พลาดจากความเป็นพระอริยะ มีสามข้อคือ รู้จักประมาณในการกิน การนอน และอินทรีย์สังวร แล้วเราจะไม่พลาดจากความเจริญรุ่งเรื่องต่างๆ รู้จักประมาณไม่ใช่แปลว่าไม่ต้องนอนหรือนอนให้น้อยๆ เราต้องดูตัวเอง กินแค่ไหนกำลังดี ถ้ากินเยอะไปแล้วง่วง ก็ต้องกินน้อยหน่อย กินน้อยไป บางคนไม่มีแรง หงุดหงิด ไม่มีสมาธิ ฉะนั้นก็ต้องกินให้อิ่ม แล้วมีความสุข หลังจากนั้นก็ไปเจริญสติก็จะสบาย เรื่องนอนก็ต้องดู นอนแค่ไหนถึงเหมาะสม การประมาณในการกินหรือการนอน ไม่ใช่กินน้อย นอนน้อย แต่ต้องดูตัวเอง แค่ไหนถึงจะเหมาะกับตัวเอง -- อ. ประสาน พุทธกุลสมศิริ คอร์สบ้านสติ 16 เมษายน 2566

ภาวนาต้องอดทน แล้วก็ภาวนาไม่เลิก แล้วมันก็จะดีเอง เราไม่ได้ภาวนาเอาอะไร เราภาวนาเพื่อจะเห็นว่าเจริญแล้วเสื่อมๆ เพื่อจะเข้าใจด้วยใจจริงๆ เลยว่า เราทำอะไรไม่ได้จริง แต่กว่าจะถึงตรงนั้น ทุกคนก็ต้องสู้ คือเสื่อมแล้วก็ต้องสู้อีก มันเป็นอย่างนั้นทุกคน -- อ. ประสาน พุทธกุลสมศิริ คอร์สบ้านสติ 16 เมษายน 2566

พุทธศาสนาจริงๆ เป็นเรื่องของใจจริงๆ เป็นเรื่องของการฝึก ฝึกอะไร? หลักการคือ ฝึกจิต แต่ว่าก็ต้องฝึกร่างกายไปด้วยเพื่อช่วยจิต ที่เราเดินจงกรม นั่งสมาธิ มันใช้ร่างกาย ทั้งนั้นแหละ แต่ว่า เป้าเรามุ่งไปที่จิต แต่ถ้าใครตรงเข้าไปที่จิตไม่ได้ ก็ต้องใช้ร่างกาย ใช้อะไรอย่างอื่นช่วยบ้าง ใช้อุปกรณ์ ใช้เครื่องมือต่างๆ ช่วย ใช้การสวดมนต์ช่วย ใช้กิจกรรมอะไร ที่ทำให้ใจเราคลอเคลียกับธรรมะ ไม่หลงออกไปทางโลก -- อ. ประสาน พุทธกุลสมศิริ คอร์สบ้านสติ 14 เมษายน 2566

ศาสนาพุทธเป็นศาสนาของใจ เราต้องการพัฒนาใจเรา เราจะปล่อยให้ใจเราจมอยู่ในกองทุกข์ จมลงไปในกองกิเลสไม่ได้ วิธีการปรับแก้ของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ตามจริตนิสัย ตามมุมมอง พวกเราต้องดูตัวเอง แค่ไหนที่พอเหมาะพอดีกับเรา ทางสายกลางมีเรื่องศีล สมาธิ ปัญญา ทั้งหมดนี่มันต้องพอดีกับเรา ถ้ามาตรฐานหรือความดีแบบต่างๆ สร้างความเครียดสร้างความกังวลใจให้เรามากเกินไป แปลว่านี่ตึงไปแล้ว ใจมีภาระมาก สมาธิจะไม่เกิด เพราะความสุขเป็นเหตุใกล้ให้เกิดสมาธิ แต่ว่าถ้าเราตามใจตัวเองมากเกินไป อยากกิน อยากเที่ยว เอาความสุขความสบายเข้าตัวตลอดเวลา จนกิเลสต่างๆ มากขึ้น จนขี้เกียจหรือฟุ้งซ่านมากขึ้นทุกวัน ความรู้เนื้อรู้ตัวลดลง อันนี้แปลว่าหย่อนไป -- อ. ประสาน พุทธกุลสมศิริ คอร์สบ้านสติ 15 เมษายน 2566

ถ้าต้องการพักผ่อน เวลาที่ไม่ค่อยมีแรง จุดที่เราใส่ใจคืออารมณ์กรรมฐาน ถ้าเราใช้เดินจงกรมเป็นอารมณ์กรรมฐาน เราก็จงใจนิดหนึ่ง ให้ใจไปอยู่ในร่างกายเพิ่มขึ้นนิดหนึ่ง ใส่ใจร่างกายที่เคลื่อนไหว แต่ต้องมีสติ รู้ว่าตอนนี้จิตแช่เข้าไปในอารมณ์ฯ อันนี้มีเจตนามีความจงใจจะทำสมถะ วันไหนที่เราไม่ฟุ้งซ่าน มีเรียวแรง เราก็อาจไม่ต้องเริ่มต้นด้วยการทำสมถะก็ได้ เราก็ทำกรรมฐานแล้วใส่ใจที่จิตตัวเอง -- อ. ประสาน พุทธกุลสมศิริ คอร์สบ้านสติ 15 เมษายน 2566

อยู่กับกรรมฐานของเรา อยู่กับวิหารธรรมไป หางานให้จิตทำ แต่ว่า การหางานให้จิตทำเนี่ย ไม่ใช่ว่า ต้องปรุงแต่งจิต ให้เป็นอย่างนั้น ให้เป็นอย่างนี้ ไม่ใช่! หางานให้จิตทำ หมายถึงว่า ให้จิตอยู่ในอารมณ์กรรมฐานอันนึง เนืองๆ การที่จิตมีวิหารธรรม กับการปรุงแต่งจิต ไม่เหมือนกัน มีวิหารธรรมแล้วรู้ทันจิต -- อ. ประสาน พุทธกุลสมศิริ คอร์สบ้านสติ 14 เมษายน 2566

มันไม่ใช่ว่าเดินจงกรมยาวแค่ไหนหรือนานแค่ไหน ถ้าเพ่งแล้วเดินยาว ก็เท่ากับเพ่งทั้งชั่วโมง ถ้าใจถูก ไหลแล้วรู้ๆ ในเวลาที่ไม่ได้ยาวมาก จะมีคุณภาพมากกว่ากันเยอะ กำลังของสติ สมาธิ ปัญญาที่ดี ถ้าสะสมในเชิงปริมาณแล้วถูกต้องด้วย จะต้องได้คุณภาพที่โล่ง โปร่งเบา คล่องแคล่ว ว่องไว นุ่มนวล ควรแก่การงานไปพร้อมๆ กันด้วย แต่จะไม่เป็นตลอด ถ้าหลักเราถูกก็จะถูกบ้างผิดบ้างๆ แต่ถ้าหลักเราไม่แม่น เราภาวนาแล้วไม่สังเกตจิต คือภาวนาแล้วไม่รู้ทันจิต เราก็จะจมลงไปในโหมดที่ผิดยาว -- อ. ประสาน พุทธกุลสมศิริ คอร์สบ้านสติ 14 เมษายน 2566