Bir süre önce nedensiz bir öfkeye kapılmıştım. İnsanların bir şeyler yaşamadan ve sürekli bir şekilde kurgusal hikayeler anlattıklarını düşünmüştüm. Öfkemin altında pek çok sebep olabilirdi. En başta sahiciliğe duyulan yoğun özlem. Sanki olup biten hiçbir şey gerçek değildi. Acılar da gerçek değildi. Komik şeyler de gerçek değildi. Hani bir internet klişesi var ya ”Kesin yaşanmıştır.” diye. Bu bölümde 2 önemli davanın da içinde yer aldığı (Elmalı Davası ve Büyükşen Cinayeti) örnekler üzerinden anlatmak ve yaşamak aynı anda mümkün olabilir mi sorusuna cevap arıyorum.

Duvarın Ardı’nı Instagram’da takip etmeyi unutmayın.

Beni de Twitter’da takip edebilirsiniz @arcacengiz