اتفاق" یه برنامه است که از شبکه ۳ پخش میشه.از من دعوت کردند که در یه ارائه‌ی خیلی کوتاه در مورد حال خوب توصیه‌هایی بکنم.من اما به دو دلیل مهم تصمیم گرفتم در مورد افسردگی "خودم" حرف بزنم.با چند نفر که مشورت کردم تقریبا همگی مخالف بودند که اینطور بی‌پرده از ضعف‌ها و ناتوانی‌های خودم بگم.دلیل مشترکشون هم این‌ بود که چرا مردم از این به بعد باید حرف‌های کسی رو گوش بدن که خودش اینقدر ناتوانه و ماه‌ها در افسردگی گیر کرده بوده؟دلیلشون درسته و قطعا بعد از پخش این برنامه خیلی‌ها به این نتیجه می‌رسند و حق هم دارند که برسند.من اما به دو دلیل مهم از افسردگی خودم حرف زدم

:اول) این‌که قاطعانه و بدون روتوش نشان بدهم پر از نقص و ایرادم.یک معلم، یک دانای کل نیست، یک انسان کامل نیست، بلکه فقط یک انسانه.ناقص بودن اشکال ما نیست،واقعیت ماست.این یک تعارف یا تواضع نیست،این یک اعتقاد بنیادین برای منه

دوم) دلیلم برای اعتراف، دادن شجاعت به هزاران نفر از انسان‌هائیه که در این درد با من مشترکند.دوست داشتم بدونند در رنجشان تنها نیستند.بدونند میشه افسرده بود و البته ادامه داد زندگی رو.در این برنامه راه‌حل ارائه ندادم،فقط درددل کردم.خواستم صدا بدم به خویشاوندان روحی بی‌صدام.به همه‌ی آن‌ها که افسردگی را مثل یک داغ ننگ پنهان میکنند و به همین دلیل التیام زخم‌هاشون براشون دشوارتر شده.فقط همین.