Al meer dan 40 jaar wordt oxytocine bestudeerd als een belangrijke neurotransmitter die in dieren en mensen een grote rol speelt bij sociaal gedrag en het aangaan van relaties.

Er wordt zelfs hoopvol gekeken naar het behandelen van sociale stoornissen met deze stof, maar nieuw onderzoek laat zien dat dit wellicht niet het juiste pad is.  

Prairiewoelmuizen zijn één van de weinigen monogame zoogdieren op aarde. Na het paren vormen ze een stel voor de rest van hun leven. Ze verdelen de zorg voor de kinderen en zijn liever bij hun partner dan bij onbekende woelmuizen van de andere sekse.  

In eerder onderzoek was in prairiewoelmuizen de aanmaak van oxytocine geblokt met een medicijn en werd gezien dat ze in dat geval geen band met een partner konden vormen. Standford onderzoekers wilden dit nog beter bestuderen en gebruikten CRISPR om genetisch de aanmaak van oxytocine tegen te gaan. Ze verwachten dezelfde uitkomst te zien, maar tot hun verrassing hadden de muizen geen enkele moeite met het vinden van een partner voor het leven. Ook het maken en grootbrengen van baby's lukte gewoon op de gebruikelijke manier. 

Het enige wat niet zo lekker liep was de melkproductie, waardoor minder jongen het uiteindelijk overleefden.  

Waarom was de uitkomst nou totaal anders? De onderzoekers vermoeden dat onderzoek met medicijnen ervoor heeft gezorgd dat ook andere mechanismen in de muis zijn beïnvloed, terwijl een genetische aanpassing heel precies is. 

Wat betreft oxytocine in mensen en behandelingen die gebruikmaken van dit mechanisme denken de onderzoekers na deze experimenten dat we waarschijnlijk nog niet genoeg weten om het als heilige graal te zien. Ook al zijn we zelf natuurlijk geen prairiewoelmuis. 

Lees meer: Prairie voles without oxytocin receptors can bond with mates and young. 

See omnystudio.com/listener for privacy information.