Hiçbir zaman ortak hafızamızdan silemeyeceğimiz Kahramanmaraş depremi üzerinden iki hafta kadar geçti. Depremi duyduğum andan beri kafamın içinde hep aynı iki soru dönüyor:

1) Ne olacak?

2) Ben ne yapabilirim?

Sanıyorum ki bu felaketten fiziksel ve ekonomik olarak doğrudan etkilenmeyenler olarak hepimizin kafasını aynı sorular meşgul ediyor. Etsin etmesine de, işin içerisinden çıkamayıp umutsuzluğa sürüklendiğimizde belki de durumu rasyonel bir şekilde yeniden analiz etmek ve akabinde giderek artan bu çaresizlik hissine birlikte nasıl dur diyeceğimizi de konuşmaya başlamamız gerekiyor. Çünkü felaketten daha kötü olan korku, çaresizlik ve umutsuzluğun körüklediği çatışma ya da bu felaketlere karşı duyarsızlaşmamız. 

O yüzden acı bu kadar taze iken akılla düşünmek hala zor olsa da kendimizi zorlamak pahasına, meseleyi geniş ölçekte görmeyi deneyerek kalıcı çözümler üretmek zorundayız.

Instagram

Twitter

Website

------- Podbee Sunar -------