ที่เรามาภาวนาไม่ใช่เพื่อจะเหนือธรรมดา แต่เราภาวนาเพื่อให้จิตใจมันเห็นความจริงซ้ำแล้วซ้ำอีก ความจริงในร่างกาย ความจริงในจิตใจ พอเห็นความจริงจนกระทั่งมันยอมรับว่าธรรมดาเป็นอย่างนี้ล่ะ ธรรมดาต้องแก่ พอแก่เราก็ยอมรับได้ เราไม่ทุกข์ ธรรมดาต้องเจ็บต้องป่วย ยอมรับได้ เจ็บป่วยขึ้นมาเราก็ไม่ทุกข์ ถือว่าเป็นเรื่องธรรมดา ธรรมดาจะต้องตาย ถ้าจะตายเราก็ไม่ทุกข์ ถือว่าธรรมดา ในด้านจิตใจ เราก็ประสบกับอารมณ์ที่พอใจบ้างไม่พอใจบ้าง ก็เป็นเรื่องธรรมดา ไม่ใช่ว่าเราจะเจอแต่อารมณ์ที่ถูกใจอย่างเดียว อารมณ์ที่ไม่ถูกใจเราก็ต้องเจอ ถ้าใจเรายอมรับความจริงได้ เวลากระทบอารมณ์ จิตมันจะค่อยเป็นกลาง กระทบอารมณ์แล้วก็สักแต่ว่ารู้ สักแต่ว่าเห็น สักแต่ว่าได้กลิ่น ได้รส ได้สัมผัส ใจมันยอมรับได้ เสียงมากระทบหู จะเสียงชมหรือเสียงด่า มันก็แค่เสียงเหมือนกัน มาแล้วมันก็ไป เราพยายามฝึกกรรมฐานไม่ได้ฝึกเพื่อจะอยู่เหนือธรรมดา แต่ฝึกเพื่อให้ยอมรับธรรมดา หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช วัดสวนสันติธรรม 19 มกราคม 2568