Ο καθηγητής Ευρωπαϊκής και Συγκριτικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Κωνσταντίνος Λάβδας, εκφράζει την επιφύλαξή του απέναντι στην απαξίωση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), υποστηρίζοντας ότι πρόκειται για έναν ζωντανό οργανισμό του οποίου τα μέρη διατηρούν τους ρόλους τους. Επισημαίνει, ωστόσο, τη διάζευξη μεταξύ της Γενικής Συνέλευσης και του Συμβουλίου Ασφαλείας, που είναι το όργανο με τη μεγάλη ισχύ και διαχειρίζεται τα «βαριά αιτήματα», αντανακλώντας τους συσχετισμούς που προέκυψαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
 

«Αν δεν είχαμε αυτές τις συγκεκριμένες δυνάμεις, τις πυρηνικές, που τελικώς στελέχωσαν το Συμβούλιο Ασφαλείας με μόνιμες έδρες και έχουν βέτο, τα πράγματα θα ήταν χειρότερα, όχι καλύτερα. Η Γενική Συνέλευση έχει διαμορφώσει μία γενική κουλτούρα διεθνών σχέσεων, και αυτή είναι σημαντική γιατί μπορεί να την παρακολουθήσει κανείς και να δει νόρμες και πώς εξελίσσονται, να δει αντιλήψεις για διαφορετικά ζητήματα».

Όπως, για παράδειγμα, αναφέρει, μπορεί κανείς να δει τον παγκόσμιο Νότο —όπως πλέον λέγεται—, ποιες αντιλήψεις έχει και σε ποιον βαθμό υπάρχουν σημεία, όπως στο θέμα της Γάζας, στα οποία φαίνεται ενοποιημένος, και άλλα στα οποία δεν είναι.

Για τη Γενική Συνέλευση αναφέρει ότι διαδραματίζει ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής κουλτούρας των διεθνών σχέσεων, αλληλεπιδρώντας θετικά με το δημόσιο διεθνές δίκαιο.

Αναφορικά με τον πόλεμο στη Γάζα, ο κ. Λάβδας σημειώνει ότι το Ισραήλ χάνει δημόσια στήριξη και συμμάχους, αλλά τονίζει ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ των δημόσιων δηλώσεων (π.χ. αποχωρήσεις στον ΟΗΕ) και των ιδιωτικών συνομιλιών που διεξάγουν πολλές χώρες —συμπεριλαμβανομένων αραβικών κρατών— με το Ισραήλ, πίσω από κλειστές πόρτες, για την εξεύρεση λύσης.

«Πρέπει να δούμε τη διάκριση μεταξύ αυτών που δηλώνονται και αυτών που συζητούνται πίσω από κλειστές πόρτες. Υπάρχουν πολλές χώρες που συζητούν με το Ισραήλ και προσπαθούν να βρουν λύση. Κάποιες από αυτές δεν είναι τόσο δυστυχείς που η Χεζμπολάχ, και μετά η Χαμάς, βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο».