▨ نام شعر: برای روزنبرگ‌ها (خبر کوتاه بود؛ اعدامشان کردند)

▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج

▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج و محمدرضا شجریان

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

ــــــــــــــــ

خبر کوتاه بود؛

-«اعدامشان کردند.»

خروش دخترک برخاست

لبش لرزید

دو چشم خسته‌اش از اشک پُر شد

گریه را سر داد

و من با کوششی پُر درد، اشکم را نهان کردم

-چرا اعدامشان کردند؟

می‌پرسد ز من با چشم اشک‌آلود

{چرا اعدامشان کردند؟}

-عزیزم، دخترم

آنجا، شگفت‌انگیز دنیایی‌ست {است}

دروغ و دشمنی فرمانروایی می‌کند آنجا

طلا: این کیمیای خونِ انسان‌ها

خدایی می‌کند آنجا

شگفت‌انگیز دنیایی که همچون قرن‌های دور

هنوز از ننگ آزار سیاهان دامن‌آلوده‌ست

در آنجا حق و انسان حرف‌هایی {حرف‌های} پوچ و بیهوده‌ست

در آنجا دشمنی {رهزنی}، آدم‌کُشی، خون‌‌ریزی آزادست

و دست‌ و پای آزادی‌ست در زنجیر

عزیزم، دخترم

آنان

برای دشمنی با من

برای دشمنی با تو

برای دشمنی با راستی اعدامشان کردند

و هنگامی که یاران

با سرود زندگی بر لب

به سوی مرگ می‌رفتند

امیدی آشنا می‌زد چو گُل در چشمشان لبخند

به شوق زندگی آواز می‌خواندند

و تا پایان به‌ راه روشن خود باوفا ماندند

عزیزم

پاک کُن از چهره اشکت را، ز جا برخیز

تو در من زنده‌ای، من در تو: ما هرگز نمی‌میریم

من و تو با هزارانِ دگر

این راه را دنبال می‌گیریم

از آنِ ماست پیروزی

از آنِ ماست فردا، با همه شادی و بهروزی

عزیزم

کار دنیا رو به آبادی‌ست

و هر لاله که از خون شهیدان می‌دمد امروز

نوید روز آزادی‌ست

▨

هوشنگ ابتهاج (متخلص به هـ. ا. سایه)

از دفتر شعر «یادگار خون سرو»

▨ شعر: در این سرای بی‌کسی کسی به در نمی‌زند

▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج

▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج

▨ موسیقی: قطعه‌ی «تنها» از حسام ناصری و سامان صمیمی

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

ــــــــــــــــــــــ

درین سرای بی کسی، کسی به در نمی‌زند

به دشتِ پُرملال ما پرنده پَر نمی‌زند

یکی ز شب گرفتگان چراغ بر نمی‌کُند

کسی به کوچه سارِ شب درِ سحر نمی‌زند

نشسته‌ام در انتظارِ این غبارِ بی‌سوار

دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی‌زند

گذرگهی است پُر ستم که اندر او به غیر غم

یکی صلای آشنا به رهگذر نمی‌زند

دل خراب من دگر خراب‌تر نمی‌شود

که خنجر غمت از این خراب‌تر نمی‌زند

چه چشم پاسخ است از این دریچه‌های بسته‌ات؟

برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی‌زند

نه سایه دارم و نه بر، بیفکنندم و سزاست

اگر نه بر درخت تر کسی تبر نمی‌زند

▨ نام اثر: سرو | در بزرگداشت سرو آزاد؛ مرتضی کیوان

▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج (سایه) و احمد شاملو

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

ـــــــــــــــــــــــــــــ

مرتضی کیوان از دوستان بسیار نزدیک هوشنگ ابتهاج و احمد شاملو بود. او در روزهای پس از کودتای ۲۸ مرداد، در حالی که سه تن از نظامیان فراری سازمان نظامی حزب توده را در خانهٔ خود پنهان کرده‌ بود، دستگیر شد و در ۲۷ مهر ۱۳۳۳ در زندان قصر تیر باران شد.

▨ شعر: شب آمد و دل ِ تنگم هوای خانه گرفت

▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج

▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

ــــــــــــــ

شب آمد و دل ِ تنگم هوای خانه گرفت

دوباره گریه‌ی بی‌طاقتم بهانه گرفت

شکیب درد ِ خموشانه‌ام دوباره شکست

دوباره خِرمن خاکسترم زبانه گرفت

نشاط زمزمه، زاری شد و به شعر نشست

صدای خنده، فغان گشت و در ترانه گرفت

زِهی پسند کماندار فتنه کز بن تیر

نگاه کرد و دو چشم ِ مرا نشانه گرفت

امید عافیتم بود؛ روزگار نخواست

قرار عیش و امان داشتم، زمانه گرفت

زِهی بخیل ستمگر که هرچه داد به من

به تیغ، باز ستاند و به تازیانه گرفت

چو دود، بی سر و سامان شدم که برق ِ بلا

به خرمن‌ام زد و آتش در آشیانه گرفت

چه جای گُل که درخت کهن ز ریشه بسوخت

ازین سَموم نفس‌کُش که در جوانه گرفت

دل گرفته‌ی من همچو ابر بارانی

گشایشی مگر از گریه‌ی شبانه گرفت

▨ نام شعر: چشمی کنار پنجره‌ی انتظار (شب‌زنده‌دار)

▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج

▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

ــــــــــــــــ

ای دل! به کوی او ز که پرسم که یار کو

در باغِ پُرشکوفه که پرسد بهار کو

نقش و نگارِ کعبه نه مقصودِ شوقِ ماست

نقشی بلندتر زده‌ایم، آن نگار کو

جانا، نوای عشق، خموشانه خوش‌تر است

آن آشنای ره که بُوَد پرده‌دار کو

ماندم در این نشیب و شب آمد، خدای را

آن راهبَر کجا شد و آن راهوار کو

ای بس ستم که بر سرِ ما رفت و کس نگفت

آن پیکِ ره‌شناسِ حکایت‌گزار کو

چنگی به دل نمی‌زند امشب سرود ما

آن خوش‌ترانه چنگیِ شب‌زنده‌دار کو

ذوقِ نشاط را می و ساقی بهانه بود

افسوس، آن جوانیِ شادی‌گسار کو

یک شب، چراغِ روی تو روشن شود ولی

چشمی کنار پنجره‌ی انتظار کو

خون هزار سروِ دلاور به خاک ریخت

ای سایه، های‌هایِ لبِ جویبار کو؟

▨ 

هوشنگ ابتهاج (متخلص به هـ. ا. سایه)

از دفتر شعر «آهی و راهی»

▨ نام شعر: من چه گویم که غریبست دلم در وطنم

▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج

▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

ـــــــــــــــــــــ

▨ این شعر توسط شاعر به «محمدرضا لطفی» تقدیم شده

▨ موسیقی پس زمینه، سه‌تار نوازی بداهه کیهان کلهر در موزه آبگینه است

ــــــــــــــــــــ

پیشِ سازِ تو من از سِحر سخن دم نزنم

که زبانی چو بیان تو ندارد سخنم

ره مگردان و نگه دار همین پرده ی راست

تا من از راز سپهرت گرهی باز کنم

صبر کن ای دل غمدیده که چون پیر حزین

عاقبت مژده ی نصرت رسد از پیرهنم

چه غریبانه تو با یاد وطن می نالی

من چه گویم که غریب است دلم در وطنم

شعر من با مدد ساز تو آوازی داشت

کی بود باز که شوری به چمن در فکنم

همه مرغان هم آواز پراکنده شدند

آه از این باد بلاخیز که زد در چمنم

نی جدا زان لب و دندان چه نوایی دارد؟

من ز بی همنفسی ناله به دل می شکنم

بی تو آری غزل «سایه» ندارد «لطفی»

باز راهی بزن ای دوست که آهی بزنم

▨ نام شعر: کاروان (گالیا)

▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج

▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

ـــــــــــــــــــــــــــــــ 

دیر است، گالیا!

در گوشِ من فسانهٔ دلدادگی مخوان!

دیگر ز من ترانهٔ شوریدگی مخواه!

دیرست، گالیا! به ره افتاد کاروان

عشق من و تو؟... آه

این هم حکایتی‌ست.

اما، در این زمانه که درمانده هر کسی

از بهر نان شب

دیگر برای عشق و حکایت مجال نیست.

شاد و شکفته، در شبِ جشنِ تولّدت

تو بیست شمع خواهی افروخت تابناک،

امشب هزار دخترِ هم‌سالِ تو، ولی

خوابیده‌اند گرسنه و لخت، روی خاک.

زیباست رقص و نازِ سرانگشت‌های تو

بر پرده‌های ساز،

اما، هزار دخترِ بافنده این زمان

با چرک و خونِ زخمِ سرانگشت‌هایشان

جان می‌کنند در قفسِ تنگِ کارگاه

از بهرِ دستمزدِ حقیری که بیش از آن

پرتاب می‌کنی تو به دامانِ یک گدا.

وین فرشِ هفت‌رنگ که پامالِ رقص توست

از خون و زندگانیِ انسان گرفته رنگ

در تار و پود هر خط و خالش: هزار رنج

در آب و رنگ هر گل و برگش: هزار ننگ.

اینجا به خاک خفته هزار آرزوی پاک

اینجا به باد رفته هزار آتش جوان

دستِ هزار کودکِ شیرینِ بی‌گناه

چشمِ هزار دختر بیمار ناتوان...

دیرست، گالیا!

هنگامِ بوسه و غزل عاشقانه نیست

هر چیز رنگ آتش و خون دارد این زمان.

هنگامهٔ رهایی لب‌ها و دست‌هاست

عصیان زندگیست.

در رویِ من مخند!

شیرینیِ نگاه تو بر من حرام باد!

بر من حرام باد ازین پس شراب و عشق!

بر من حرام باد تپش‌های قلبِ شاد!

یارانِ من به بند:

در دخمه‌های تیره و نمناکِ باغشاه

در عُزلتِ تب‌آورِ تبعیدگاهِ خارک.

در هر کنار و گوشهٔ این دوزخ سیاه.

زودست، گالیا!

در گوش من فسانهٔ دلدادگی مخوان!

اکنون ز من ترانهٔ شوریدگی مخواه!

زودست، گالیا! نرسیده‌ست کاروان...

روزی که بازوانِ بلورین صبح‌دم

برداشت تیغ و پردهٔ تاریکِ شب شکافت،

روزی که آفتاب

از هر دریچه تافت،

روزی که

▨ شعر: زمان میان من و او جدایی افکنده‌ست

▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج

▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

ــــــــــــــــــــ

زمان میان من و او جدایی افکنده‌ست

من ایستاده در اکنون و او در آینده‌ست

چه مایه گشتم و آینده حال گشت و گذشت

هنوز در پی آینده، حال گردنده‌ست

به هر قدم قدَری گفتم از زمان کَندم

کنون چو می‌نگرم او ز عمر من کَنده‌ست

به آرزو نرسیدیم و دیر دانستیم

که راه دورتر از عمرِ آرزومندست

تو آن زمان به سرم سایه خواهی افکندن

که پیشِ پای تو، ترکیب من پراکنده‌ست

به شاهراه طلب، بیم نامرادی نیست

زهی امید که تا عشق هست پاینده‌ست

ز دورباشِ حوادث دلم ز راه نرفت

بیا که با تو هنوزم هزار پیوندست

به جان سایه که میرنده نیست آتش عشق

مبین به کشته‌ی عاشق، که عاشقی زنده‌ست

▨

هوشنگ ابتهاج (متخلص به هـ. ا. سایه)

تهران، خرداد ۱۳۸۵

▨ شعر: کیوان ستاره شد

▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج

▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

___________________

ما از نژادِ آتش بودیم

هم‌زادِ آفتابِ بلند، اما

با سرنوشتِ تیره‌ی خاکستر

عمری میان کوره‌ی بیداد سوختیم

او چون شراره رفت

من با شکیبِ خاکستر ماندم

کیوان ستاره شد تا

تا برفرازِ این شبِ غمناک

امید روشنی را

با ما نگاه دارد

کیوان ستاره شد

تا شب گرفتگان

راه سپیده را بشناسند

کیوان ستاره شد

که بگوید

آتش

آن‌گاه آتش است

کز اندرون خویش بسوزد

وین شام تیره را بفروزد

من در تمامِ این شبِ یلدا

دست امیدِ خسته‌ی خود را

در دست‌های روشن او می‌گذاشتم

من در تمام این شب یلدا

ایمان آفتابی خود را

از پرتو ستاره‌ی او گرم داشتم

کیوان ستاره بود

با نور زندگانی می‌کرد

با نور درگذشت

او در میان مردمکِ چشمِ ما نشست

تا این ودیعه را

روزی به صبح‌دم بسپاریم

▨

هوشنگ ابتهاج

از مجمعه شعر یادگار خون سرو

▨ نام شعر: صبحِ آزادی

▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج

▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج

▨ موسیقی متن: قطعه‌ی «مدار اول» از حسام ناصری و میلاد محمدی

▨ پالایش و تنظیم این شعر: شهروز

ــــــــــــــــــــــــــــــــ

من آن صبحم که ناگاهان چو آتش در شب افتادم

بیا ای چشمِ روشن‌بین که خورشیدی عجب زادم

ز هر چاکِ گریبانم چراغی تازه می‌تابد

که در پیراهنِ خود آذرخش‌آسا درافتادم

چو از هر ذره‌ی من آفتابی نو به چرخ آمد

چه باک از آتشِ دوران که خواهد داد بر بادم؟

تنم افتاده خونین زیرِ این آوارِ شب، اما

دری زین دخمه سوی خانه‌ی خورشید بگشادم

الا ای صبحِ آزادی! به یاد آور در آن شادی

کزین شب‌های ناباور مَنَت آواز می‌دادم

در آن دوری و بد حالی نبودم از رُخَت خالی

به دل می دیدمت، وز جان سلامت می‌فرستادم

سزد کز خونِ من نقشی بر آرد لعلِ پیروزت

که من بر دُرجِ دل، مُهری به جز مِهرِ تو ننهادم

به جز دامِ سَرِ زلفت که آرامِ دلِ سایه‌ست

به بندی تن نخواهد داد هرگز جانِ آزادم

▨

هوشنگ ابتهاج، متخلص به الف. سایه