Kochani,Wczujmy się dziś w tę myśl apostoła Pawła: „Nasza ojczyzna [lub: obywatelstwo] jest w niebie. Stamtąd oczekujemy Zbawcy, Pana Jezusa Chrystusa. On przekształci nasze upadłe [lub: upokorzone] ciała, nada im postać taką, jaką ma Jego ciało w chwale. Uczyni to tą mocą, którą również wszystko inne może sobie poddać” (Flp 3:20-21; SNP).Powierzenie życia Jezusowi wzbogaca nas o nowe obywatelstwo, czyni nas na wieki obywatelami wszechświata, dyplomatami w obcym kraju. Znacie ten hymn: „Nie rzucim ziemi, skąd nasz ród…”? Zamień słowo „ziemi” na „nieba” — Nie rzucim nieba, skąd nasz ród... To jest nasza nowa perspektywa. Koronawirus? To chała. Nasz przyszły żywioł to chwała. Dyplomatujmy w imię Korony. Jesteście treścią moich modlitw.Wasz, jak zawsze —Piotr

Kochani,„Jednak trwajmy w tym, co już osiągnęliśmy” (Flp 3:16; SNP).Tak doradza apostoł Paweł. Gdy byłem małym chłopcem, lubiłem rysować. Przede wszystkim konie. Koń jest bardzo trudny do narysowania. Jest w nim tysiące szczegółów stanowiących o pięknie. Tato rysował je lepiej niż mama. A najlepiej Kossak. Stąd w gorsze dni, gdy harmonia natury nie chciała dać się ująć grafitem ołówka, ze złością darłem umęczoną kartkę.Drzemie w nas chęć darcia i ucieczki. I to też bywa częścią życia. Jednak. Czy zawsze warto przekreślać osiągnięcia? Sztuką jest wplatać je w osnowę doskonałego dzieła. Jesteście treścią moich modlitw.Wasz, jak zawsze —Piotr

Kochani,Mam w pracowni, na stole, kompas. Naturalny. Wytęskniony. Delikatny. Wrażliwy. Nieomylny. Czyni jedno. To piękne. Gdy jednak usiądę przy nim z komputerem, obce pole magnetyczne zaburza działanie strzałki. Mój kompas lubi dystans.Apostoł Paweł w swoim więziennym liście wyznaje: „Czynię jedno: Zapominam o tym, co za mną, i uparcie sięgam po to, co przede mną” (Flp 3:13; SNP).Żyjemy w plątaninie „pól magnetycznych”. Wciskają się z zewnątrz, przez nasze urządzenia. Promieniują z wnętrza, z pamięci, z przeszłości. Strzałka wariuje! Wyłącz. Przebacz. Zapomnij. Zrób dystans. Niech przebiją się fale Wieczności. Czyń jedno (Łk 10:41-42). Jesteście treścią moich modlitw. Wasz, jak zawsze —Piotr

Kochani,Wróćmy do wyznań apostoła Pawła. Jest aresztowany. Podobnie jak wielu z nas. Człowieka można aresztować. Ale, wbrew niemu, nie można pozbawić go wolności. Oto, co pisze ten aresztowany wolny: „Dążę do tego, by to uchwycić, ponieważ zostałem uchwycony przez Chrystusa Jezusa” (Kzn 9:7-8; SNP).Człowiek nie ma mocy sam w sobie. Jest zależny od Poruszyciela jak żaglówka od wiatru. Trudno jest dokądkolwiek żeglować, jeśli żagle nie zostały chwycone przez wiatr. To takie proste, ale kultura Zachodu utraciła zdolność kojarzenia. A Ty kojarzysz? Jesteś uchwycony? To masz wszystko. Nie odbieraj sobie wolności. Dąż. Jesteście treścią moich modlitw. Wasz, jak zawsze —Piotr

Kochani,To dla nas. Na dziś. Z Księgi Kaznodziei: „Dalej więc — jedz radośnie swój chleb i pij w dobrej myśli wino, bo Bóg już przejrzał twe dzieła. Niech twe szaty zawsze będą białe, a na głowie niech nie braknie olejku”. (Kzn 9:7-8; SNP).Serwuj sobie chwile uroczyste. Obficie. Bez ascetycznego strachu (J 12:3-8). Jeśli Bóg, który przejrzał Twe dzieła, nie zabierze Cię dziś, to znaczy, że jutro dasz sobie radę (1Kor 10:13). Kto ufa, odpoczywa. Kto umie smakować, umie tworzyć. Jesteście treścią moich modlitw. Wasz, jak zawsze —Piotr

Kochani,Dzisiaj przytoczę słowa, do których mam stosunek bardzo osobisty. To nadal list z więzienia autorstwa apostoła Pawła. Pisze on: „Żeby tylko zyskać Chrystusa i odnaleźć się w Nim, nie dzięki mojej sprawiedliwości mierzonej normą Prawa, lecz tej, która pochodzi z zawierzenia Chrystusowi i ma swoje źródło w Bogu — dzięki sprawiedliwości opartej na wierze”. (Flp 3:8-9; SNP).Kocham te słowa – szczególnie w tym przekładzie. W niecałym nawet zdaniu ujmują one to, co jest sercem przesłania ewangelii. I tak mi się kojarzą: Otóż nieraz, wiosną, przez otwarte drzwi, wlatuje do mojej pracowni jakaś większa mucha. Nie chcę obrażać much, bo, póki co, niewiele wiem o ich świecie, ale zadziwia mnie, z jakim tępym uporem chce ona wylecieć przez szybę rozświetlonego słońcem okna. Owszem, szyba jest ciepła i jest to najjaśniejsze miejsce w pokoju, ale nie przepuszcza much — ani ludzi. Zwykle otwieram okno, aby mogła wylecieć, ale ona uparcie wierci szybę tam, gdzie nie ma wyjścia. I jeśli w końcu wypadnie na otwartą przestrzeń, to jakby przypadkiem. A kiedy wleci do pracowni pod moją nieobecność? To znajduję martwą na parapecie.Z uporem myślimy, że Bóg będzie mierzył nas Prawem. A On chce przyłożyć miarę do wiary. Z uporem pompujemy nasze złoża. A to On jest źródłem życia. Uparcie rozmijamy się z Nim w poglądach i oczekiwaniach. Zabija nas wysiłek, którego On nigdy nam nie zlecał. Właśnie. Oby ani mnie ani Ciebie nie znaleziono kiedyś na parapecie. Jesteście treścią moich modlitw.Wasz, jak zawsze —Piotr

Kochani,Zacznijmy dziś od więziennego wyznania: „Cokolwiek jednak było mi zyskiem, ze względu na Chrystusa uznałem za stratę. Ale i więcej: wszystko uznaję za stratę ze względu na ważność poznania Chrystusa Jezusa, mojego Pana, dla którego wszystko straciłem i uznaję za gnój, żeby zyskać Chrystusa”. (Flp 3:7-8; SNPD).Czas przełomów, takich jak: koronawirus, otarcie się o śmierć, strata najbliższych, rozwód, wieloletnie uwięzienie, utrata majątku lub pracy, zawsze sprzyja robieniu bilansu zysków i strat. Lecz im ktoś mądrzejszy i wrażliwszy, tym czas przełomu robi sobie częściej. Bo na przełomach, czy kryzysach, elastyczni zyskują zawsze.Apostoł Paweł znany jest z bilansów. Jego więzienne wyznanie to nie stwierdzenie bankruta, lecz „eureka” odkrywcy. Stracić utracalne, aby zyskać wieczne?! — Przy tym wymiękają wszelkie ziemskie korony. Jesteście treścią moich modlitw. Wasz, jak zawsze —Piotr

Kochani,Warto pamiętać, że słowa, które zaraz zacytuję, też pochodzą z aresztu domowego: Apostoł Paweł wzywa: „Radujcie się w Panu! Powtarzanie tego samego mnie nie nuży, was zaś — zabezpiecza”. (Flp 3:1; SNP).Nie do wiary! Radość czerpana z więzi z Jezusem ma być zabezpieczeniem? A czyim? A przed czym? I kto by pomyślał?! Chciałoby się krzyknąć: „Pawle, łatwo ci tak mówić!” — ale ten argument odpada. Akurat… nie było mu łatwo. Dziś, w dobie koronawirusa, w czasie strachów, widm i niewiadomych, tu, u nas, parę innych rzeczy ciśnie się na myśl jako wymarzone zabezpieczenie. A tu radość w Panu… To ci dopiero!Cóż, trudno mi pouczać innych, gdy cyklicznie słyszę, że nie znam się na życiu. Wyznam więc coś z odległej planety, na której jakoś sobie radzę: Ta radość nie jest trudna, bo jej źródłem jest Jezus, który tkwi w moim wnętrzu. Jest moim zabezpieczeniem. Chroni mnie przede mną. Radosne oczy jaśniej widzą świat (Mt 6:22). I nawet przez łzy dostrzegają koronę. Jesteście treścią moich modlitw. Wasz, jak zawsze —Piotr

Kochani,Warto pamiętać, że słowa, które zaraz zacytuję, też pochodzą z aresztu domowego: Apostoł Paweł wzywa: „Radujcie się w Panu! Powtarzanie tego samego mnie nie nuży, was zaś — zabezpiecza”. (Flp 3:1; SNP).Nie do wiary! Radość czerpana z więzi z Jezusem ma być zabezpieczeniem? A czyim? A przed czym? I kto by pomyślał?! Chciałoby się krzyknąć: „Pawle, łatwo ci tak mówić!” — ale ten argument odpada. Akurat… nie było mu łatwo. Dziś, w dobie koronawirusa, w czasie strachów, widm i niewiadomych, tu, u nas, parę innych rzeczy ciśnie się na myśl jako wymarzone zabezpieczenie. A tu radość w Panu… To ci dopiero!Cóż, trudno mi pouczać innych, gdy cyklicznie słyszę, że nie znam się na życiu. Wyznam więc coś z odległej planety, na której jakoś sobie radzę: Ta radość nie jest trudna, bo jej źródłem jest Jezus, który tkwi w moim wnętrzu. Jest moim zabezpieczeniem. Chroni mnie przede mną. Radosne oczy jaśniej widzą świat (Mt 6:22). I nawet przez łzy dostrzegają koronę. Jesteście treścią moich modlitw. Wasz, jak zawsze —Piotr

Kochani,Oto jak apostoł Paweł pisze z aresztu o dwóch swoich współpracownikach. O Tymoteuszu pisze tak: „Nie mam nikogo podobnie myślącego. […] Wszyscy bowiem szukają tego, co własne, nie tego, co Jezusa Chrystusa. A jakiej próby to [człowiek] — o tym wiecie”. (Flp 2:19-22; SNPD).O Epafrodytosie Paweł pisze tak: „Miejcie takich ludzi w poszanowaniu, gdyż ze względu na dzieło Chrystusa bliski był śmierci, aby wypełnić wasz niedostatek w posłudze względem mnie.” (Flp 2:29-30; SNPD).Uwagę na siebie ściągają zwykle ludzie z tak zwanej pierwszej linii. To oni dokonują odkryć, biją rekordy, wygrywają wojny. Przeoczamy tuziny tych, dzięki którym ci pierwsi nie mieliby szans zaistnieć. A w tych tuzinach są prawdziwe skarby. Przy okazji jakiejś uroczystości przypinania orderów mój tato rzucił mi słowa: Ci, którym się należały, spoczywają w bezimiennych mogiłach.Pomyśl, ile osób kręci się wokół Twego aresztu — listonoszy, sprzedawców, lekarzy, śmieciarzy. Jak ich traktujesz? Jak się z nimi targujesz? Na ile ich poważasz? Jak wielką odczuwasz dla nich wdzięczność? Może na najbliższe siedem dni to ich imiona — jeśli je w ogóle znasz — mogłyby odświeżyć Twoją listę modlitewną? Oni otrzymają korony, ale spraw, by już tu poczuli się czasem po królewsku. Jesteście treścią moich modlitw. Wasz, jak zawsze —Piotr