دانى از چه، مُلکِ عالم را بشر نامد «جهان»؟/مى‌جهد چون آذرخش و مى‌نپايد جاودان

اندر اين «خاکِ سيه‌جامه» مَنه بذر اميد/گشته مدفون آرزوها در دل اين خاكدان

خاک شد اسكندر و ميراث‌خواران را نهاد/آن امارت‌ها كه بگرفتى به تيغِ خون‌چكان

باش آگه تا ز غفلت شاخِ سروى نشكنى/روز و شب همواره بيدار است پيرِ باغبان

گر چه در بازارِ عالم درب‌ها بگشاده‌اند/در پسِ هر حجره بنشانده شهنشه پاسْبان

اى كه بر بامِ تكبّر نردْبازى با فلك/بينمت بر خاکِ ذلّت چون بيفتد نردبان

ناخداى ظلم را برگو كه طوفان است پيش/تا به كى بادِ موافق مى‌وزد بر بادبان؟

داغِ پيشانى زاهد مى‌فريبد خلق را/باطنش پيدا بوَد پيش خداى غيب‌دان

لات و عزّى را بِنِه؛ اين بار خود را مى‌شكن/در دلِ ويرانه گردد يافت گنجِ شايگان

تا به كى دُرِّ سعادت را طلب كردن ز خاک/اين گهر نتوان ستاندن جز به بحرِ لامكان

ديوِ نفست را به زنجيرِ رياضت گر كشى/مُلكِ دنيا را چو عُقبى پادشاهى توأمان

در چَهِ عالم بوَد امّيدِ حق حبل‌المتين /يوسفِ جانت رهَد از چاه با اين ريسمان

آن‌كه را بختش موافق گشت از الطاف حق/گو به شكرانه گره بگشا ز كار ديگران

دکتر منصور لطفی‌هروی، مرداد ١٣٩٨