W tej rozmowie mówimy o kulisach kabaretu i o życiu, czasem z goryczą w głosie. Celnie punktuje absurdy rzeczywistości – każda riposta trafia w sedno, każdy żart ma drugie dno. Ironia staje się naszym językiem, gdy wspomina o świecie, który potrafi śmieszyć i ranić jednocześnie. W przerwach między śmiechami zawisa refleksja, cicha i ciężka jak dym papierosa w nieruchomym powietrzu.To rozmowa szorstka i szczera. O śmiechu, który bywa gorzki. O maskach, które nosimy, żeby ukryć blizny. O dowcipie, który potrafi obnażyć prawdę. Ale przede wszystkim – o człowieku, który gdy milkną oklaski, zostaje sam z własnymi myślami.