«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۲۴

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

گر چه افتاد ز زلفش گرهی در کارم

همچنان چشم (امید) گشاد از کرمش می‌دارم

به (بر) طرب حمل مکن سرخی رويم که چو جام

خون دل عکس برون می‌دهد از رخسارم

پرده‌ی مطربم از دست (به در) برون خواهد برد

آه اگر زان (آه از آن دم) که در اين پرده نباشد بارم

پاسبان حرم دل شده‌ام شب همه شب

تا در اين (خانه) پرده جز انديشه‌ی او نگذارم

منم آن شاعر ساحر که به افسون سخن

از نی کلک همه قند و شکر می‌بارم

ديده‌ی بخت به افسانه‌ی او شد در خواب

کو نسيمی ز عنايت که کند بيدارم؟

چون تو را در گذر ای* (باد) يار نمی‌يارم ديد

با که گويم که بگويد سخنی با يارم؟

(به صد امید نهادیم در این بادیه پای

ای دلیل دل گمگشته فرومگذارم)

دوش می‌گفت که حافظ همه روی است و ريا

بجز از خاک درش با که (بگو در کارم) بود بازارم؟

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۲۳

مفاعیلن مفاعیلن مفاعیل

ز دست کوته خود زير بارم

که از بالابلندان شرمسارم

مگر زنجيرمویی گيردم دست

وگر نه سر به شيدایی برآرم

ز چشم من بپرس اوضاع گردون

که شب تا روز اختر می‌شمارم

بدين شکرانه می‌بوسم لب جام

که کرد آگه ز راز روزگارم

اگر گفتم دعای می‌فروشان

چه باشد؟ حق (شکر) نعمت می‌گزارم

من از بازوی خود دارم بسی شکر

که زور مردم‌آزاری ندارم

(تو از خاکم نخواهی برگرفتن

به جای اشک اگر گوهر ببارم

مکن عیبم به خون خوردن در این دشت

که کارآموز آهوی تتارم

مرا تا جرعه‌ای در جام عشق است

غم مستی و هشیاری ندارم)

سری دارم چو حافظ مست ليکن

به لطف آن سری اميدوارم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۲۲

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن* ۴بار

خيال (روی) نقـ/ش تو در (بر) کا/رگاه ديـ/ده کشيدم

به صورت تو نگاری نه ديدم و نه شنيدم

اگر چه در طلبت هم‌عنان باد شمالم

به گرد سرو خرامان قامتت نرسيدم

(هوای خواجگی‌م بود بندگی تو جستم

امید سلطنتم بود خدمت تو گزیدم)

اميد در شب زلفت به روز عمر نبستم

طمع به دور دهانت ز کام دل ببريدم

به (ز) شوق چشمه‌ی نوشت چه قطره‌ها که فشاندم

ز لعل باده‌فروشت چه عشوه‌ها که خريدم

ز غمزه بر دل (تنگم) ريشم چه تيرها که گشادی

ز غصه بر سر کويت چه بارها که کشيدم

ز کوی يار بيار ای نسيم صبح غباری

که بوی خون دل ريش از آن (دیار) تراب شنيدم

گناه چشم سياه تو بود و (بردن دلها) گردن دلخواه

که من چو آهوی وحشی ز آدمی برميدم

چو غنچه بر سرم از کوی او گذشت نسيمی

که پرده بر دل خونين به بوی او بدريدم

به خاک پای تو سوگند و* نور ديده‌ی حافظ

که بی رخ تو فروغ از چراغ ديده نديدم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

1. 
   

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۲۱

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

هر چند/ پير و خسته/دل و ناتـ/وان شدم

هر گه که ياد روی تو کردم جوان شدم

شکر خدا که هر چه طلب کردم از خدای

بر منتهای همت خود کامران شدم

در شاهراه دولت سرمد به تخت بخت

با جام می به کام دل دوستان شدم

ای گلبن جوان بر دولت بخور که من

در سايه‌ی تو بلبل باغ (جنان) جهان شدم

اول ز تحت و فوق (حرف و صوت) وجودم خبر نبود

در مکتب غم تو چنين نکته‌دان شدم

زآن روز بر دلم در معنی گشوده شد

کز ساکنان درگه پير مغان شدم

از آن زمان که فتنه‌ی چشمت به من رسيد

ايمن ز شر فتنه آخرزمان شدم

قسمت حوالتم به خرابات می‌کند

هر چند (چندان) که اين چنين شدم و آن چنان شدم

من پير سال‌وماه نيم يار بی‌وفاست

بر من چو عمر می‌گذرد پير از آن شدم

دوشم نويد داد عنايت که حافظا

بازآ که من به عفو گناهت ضمان شدم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

در حال حاضر پادکست‌های رواق تنها با استفاده از فیلترشکن قابل پخش‌اند.

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۲۰

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

ديشب به سيل اشک ره خواب می‌زدم

نقشی (مثال روی) به ياد خط تو بر آب می‌زدم

ابروی يار در نظر و خرقه‌سوخته

جامی به ياد گوشه‌ی محراب می‌زدم

هر مرغ فکر کز سر شاخ سخن بجست

بازش ز طره‌ی تو به مضراب می‌زدم

روی نگار در نظرم جلوه می‌نمود

وز دور بوسه بر رخ مهتاب می‌زدم

چشمم به روی ساقی و گوشم به قول چنگ

فالی به چشم و گوش در اين باب می‌زدم

نقش خيال روی‌ تو تا وقت صبحدم

بر کارگاه ديده‌ی بی‌خواب می‌زدم

ساقی به صوت اين غزلم کاسه می‌گرفت

می‌گفتم اين سرود و می ناب می‌زدم

خوش بود وقت حافظ و فال مراد و کام

بر نام عمر و دولت احباب می‌زدم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

انتشار اپیزودها منوط شده به اتصال من به اینترنت

برای همه‌مون آرزوی سلامت میکنم

غزل نمره ۳۱۹

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

سالها پيروی مذهب رندان کردم

تا به فتوای خرد حرص به زندان کردم

من به سرمنزل عنقا نه به خود بردم راه

قطع اين مرحله با مرغ سليمان کردم

سايه‌ای بر دل ريشم فکن ای گنج روان

که من اين خانه به سودای تو ويران کردم

توبه کردم که نبوسم لب ساقی و کنون

می‌‌گزم لب که چرا گوش به نادان کردم

در (از) خلاف‌آمد عادت بطلب کام که من

کسب جمعيت از آن زلف پريشان کردم

نقش مستوری و مستی نه به دست من و توست

آن چه سلطان ازل گفت بکن آن کردم

دارم از لطف ازل جنت (منظر) فردوس طمع

گر چه دربانی ميخانه فراوان کردم

اين که پيرانه‌سرم صحبت يوسف بنواخت

اجر صبری‌ست که در کلبه‌ی احزان کردم

صبح‌خيزی و سلامت‌طلبی چون حافظ

هر چه کردم همه از دولت قرآن کردم

گر به ديوان غزل صدرنشينم چه عجب؟

سالها بندگی صاحب ديوان کردم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۱۸

مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن

مرا می‌بينی و (در دم) هر دم زيادت می‌کنی دردم

تو را می‌بينم و ميلم زيادت می‌شود هر دم

به سامانم نمی‌پرسی نمی‌دانم چه سر داری

به درمانم نمی‌کوشی نمی‌دانی مگر دردم؟

نه راه است اين که (بنشانی) بگذاری مرا بر خاک و (بگذاری) بگريزی

گذاری آر و بازم پرس تا خاک رهت گردم

ندارم دستت از دامن بجز (مگر) در خاک و آن دم هم

که بر خاکم روان گردی بگیرد دامنت گردم

فرورفت از غم (دم) عشقت دمم دم می‌دهی تا کی؟

دمار از من برآوردی (و می‌گویی میاور دم) نمی‌گویی برآوردم

شبی دل را به تاريکی ز زلفت باز می‌جستم

رخت می‌ديدم و جامی (ز لعلت) هلالی باز می‌خوردم

کشيدم در برت ناگاه و شد در تاب گيسويت

نهادم بر لبت لب را و جان و دل فدا کردم

تو خوش می‌باش با حافظ برو گو خصم جان میده

چو گرمی از تو می‌بينم چه باک (غم) از خصم دم سردم؟

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

کانال تلگرام صدای سخن عشق (نیازمند فیلترشکن)

غزل نمره ۳۱۷

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

فاش می‌گويم و از گفته‌ی خود دلشادم

بنده‌ی عشقم و از هر دو جهان آزادم

طاير گلشن قدسم چه دهم شرح فراق

که در اين دامگه حادثه چون افتادم؟

من ملک بودم و فردوس برين جايم بود

آدم آورد در اين دير خراب‌آبادم

سايه‌ی طوبی و دلجویی حور و لب حوض

به هوای سر کوی تو برفت از يادم

نيست بر لوح دلم جز الف قامت (یار) دوست

(سرخط لوح دلم جز الف قد تو نیست)

چه کنم حرف دگر ياد نداد استادم

کوکب بخت مرا هيچ منجم نشناخت

يا رب از مادر گيتی به چه طالع زادم

تا شدم حلقه‌به‌گوش در ميخانه‌ی عشق

هر دم آيد غمی از نو به مبارک‌بادم

می‌خورد خون دلم مردمک ديده (چشم و) سزاست

که چرا دل به جگرگوشه‌ی مردم دادم

پاک کن چهره‌ی حافظ به سر زلف ز اشک

ور نه اين سيل دمادم ببرد (بکند) بنيادم

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۳۱۶

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم

ناز بنياد مکن تا نکنی بنيادم

می مخور با دگران تا نخورم خون جگر

سر مکش تا نکشد سر به فلک فريادم

زلف را حلقه مکن تا نکنی دربندم

طره را تاب مده تا ندهی بر بادم

يار بيگانه مشو تا نبری از خويشم

غم اغيار مخور تا نکنی ناشادم*

رخ برافروز که فارغ کنی از برگ گلم

قد برافراز که از سرو کنی آزادم

شمع هر جمع مشو ور نه بسوزی ما را

ياد هر قوم مکن تا نروی از يادم

شهره‌ی شهر مشو تا ننهم سر در کوه

شور شيرين منما تا نکنی فرهادم

رحم کن بر من مسکين و به فريادم رس

تا به خاک در آصف نرسد فريادم*

حافظ از جور تو حاشا که بگرداند روی

من از آن روز که دربند توام آزادم

(چون فلک جور مکن تا نکشی حافظ را

رام شو تا بدهد طالع فرخ دادم)

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations