▨ نام قطعه: در هاویه کیست؟

▨ شاعر: فروغ فرخ‌زادش

▨ با صدای: فروغ فرخ‌زاد

♬ پالایش و تنظیم: شهروز

ــــــــــــــــــــــــ

▨در معنی «هاویه» باید گفت که دوزخ را گویند و هفتمین و پایین‌ترین طبقه از جهنم را

ــــــــــــــــــــــــ

در هاویه كیست كه تو را حمد می‌گوید ای خداوند؟

در هاویه كیست؟

نام تو را ای متعال خواهم سرایید

نام تو را با عود ده تار خواهم سراييد

زيرا كه به شكلی مهيب و عجيب ساخته شده‌ام

استخوان‌هایم از تو پنهان نبود، وقتی كه در نهان به وجود می‌آمدم

و در اسفل ِ زمين نقش‌بندی می‌گشتم

در دفتر تو همگی اعضای من نوشته شده  

و چشمان تو ای متعال، جنين مرا دیده است

چشمان تو جنين مرا ديده است

*تذکر: این قطعه، شعر و دکلمه فروغ فرخزاد است در بخش ابتدایی فیلم «خانه سیاه است». که با الهام از آیات عهد عتیق، سروده شده است

▨ نام شعر: اشارات نظر (نشود فاش کسی آنچه میان من و توست)

▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج

▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج

♬ پالایش و تنظیم: شهروز

ــــــــــــــــــــــــ

‌نشود فاش ِ کسی آنچه میان من و توست

تا اشارات نظر، نامه‌رسان من توست

گوش کن! با لب خاموش سخن می‌گویم

پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست

روزگاری شد و کس مَرد ِ ره ِ عشق ندید

حالیا چشم ِ جهانی نگران من و توست

گرچه در خلوت ِ راز ِ دل ِ ما کس نرسید

همه جا زمزمه‌ی عشق ِ نهان ِ من و توست

این همه قصه‌ی فردوس و تمنای بهشت

گفت و گویی و خیالی ز جهان ِ من و توست

گو بهار ِ دل و جان باش و خزان باش، ار نه

ای بسا باغ و بهاران که خزان من و توست

نقش ِ ما گو ننگارند به دیباچه‌ی عقل

هرکجا نامه‌ی عشق است نشان من و توست

 سایه ز آتشکده‌ی ماست فروغ مَه و مهر

وه از این آتش ِ روشن که به جان من و توست

▨ نام شعر: آدم‌های اتاق

▨ شاعر: رضا براهنی

▨ با صدای: رضا براهنی

♪ پالایش و تنظیم: شهروز

─────♪ ─────

این‌ها چگونه آدم‌هایی هستند

بر پشت دایره‌ها مثل خواب راه می‌روند

پرنده‌هایی هستند که با بال‌های حروف اسفرجانی بر برگ‌های جهان خواب می‌روند

بر یک گراور آهویی   از خاستگاه پیشانی

و نیشگون شیرین دندان آبدار عشق نخستین را دارند بر لاله‌های گوش

و موهای زیر ِدریایی که در میانه‌ی باران ماهیان ریز فرو می‌ریزند

مثل درخت‌های زیبایی در جایی که چشم هیچ تماشاگری در کار نیست

چگونه آدم‌هایی هستند که وقتی تو پیش من می آیی و در اتاق می‌مانی

آنها هم می‌آیند؟

▨

هفدهم آذر ۱۳۷۲ - تهران

از کتاب خطاب به پروانه ها، صفحه ۱۱۲

▨ شعر: اینک این من، سر به سودای پریشانی نهاده

▨ شاعر: حسین منزوی

▨ با صدای: حسین منزوی

♬ پالایش و تنظیم: شهروز

────────♬────────

اینک این من : سر به سودای پریشانی نهاده

داغ نامت را نشان کرده به پیشانی نهاده

گریه‌ام را می‌خورم زیرا که می‌ترسم ز باران

مثل برجی خسته برجی رو به ویرانی نهاده

از هراس گم شدن در گیسویت با دل چه گویم؟

با دل ــ این گستاخ پا در راه ظلمانی نهاده ــ

تا که بیدارش کند٬ کی؟ بخت من اکنون که خواب است٬

سر به بالین شبی تاریک و طولانی نهاده

ذرّه ‌ذرّه می‌روم تحلیل ٬ سنگ ساحلم من

خویش را در معرض امواج توفانی نهاده

شاعرم من یا تو؟ ای چشمان تو امضای خود را

پای هر یک زین غزل‌های سلیمانی نهاده

▨ شعر (ترانه): تهران

▨ شاعر: فاطمه اختصاری

▨ با صدای: فاطمه اختصاری

♪ پالایش و تنظیم: شهروز

♪ موسیقی ابتدایی: «مشترک مورد نظر» اثر مارتین شمعون پور

────── ♪ ──────

تهران و بوی ذرّت مکزیکی و غروب

تهران و چند خاطره‌ی افتضاح و خوب

تهران و خط متروی ِتجریش تا جنوب

این شهر ِخسته را به شما می‌سپارمش

تهران ِسکته کرده‌ی از هر دو پا فلج

تهران ِوصله پینه‌شده با خطوط ِکج

تهران تا همیشه ترافیک تا کرج

این شهر ِخسته را به شما می‌سپارمش

من روزهای خونی و پر التهاب را

من سطل‌های سوخته‌ی انقلاب را

بر سنگ‌فرش ِکهنه بساط ِکتاب را

بوسیدم و برای شما جا گذاشتم

من خش و خش رفتگر از صبح زود را

سیگار ِبهمن و ریه‌ی غرق دود را

من هرکه عاشقم شده بود و نبود را

بوسیدم و برای شما جا گذاشتم

بلوار ِپُردرخت ِولیعصر تا ونک

نوشابه‌های شیشه‌ای و تخمه و پفک

کابوس‌های هرشبه از درد مشترک؛

یک روز می‌رسد که فراموش می‌شوند

تنهایی‌ام نشسته میان اتاق‌ها

بر بیست و هشت سالگی‌ام؛ جای داغ‌ها

گریه نمی‌کنم همه‌ی اتفاق‌ها

یک روز می‌رسد که فراموش می‌شوند

▨ نام شعر: تا گل سرخ شدن

▨ شاعر: ایرج جنتی عطایی

▨ با صدای: ایرج جنتی عطایی

♪ پالایش و تنظیم: شهروز

──── ♪ ────

این شعر در رثای خسرو گلسرخی سروده شده

────────

باغبان، پیر ِ گریان ِشبیخون خورده، گفت:

-" بی تو ای غنچه گل سرخ

همه گل‌هایم، گل ِ حسرت شده‌اند

و نسیم، بوی بی‌باوری و تسلیم

بوی تن در دادن دارد

▨

خاک اگر خاک کرامت باشد

دهن ِ باغ پر از فریاد است

و درخت، سرخی ِ کینه‌ی گل را می‌سراید

با خشم

کاش؛ ای کاش باز در باغ، گل ِسرخی بود

باغبان بر سر نعش ِ گل ِ سرخ نشست

گل ِسرخ، آخرین سرخ گل ِخون‌آلود

گل شهیدِ نعره‌ی باغستان

گل سرخ، تیرباران شده‌ی جوخه‌ی یخ

زیر رگبار ِ زمستانی ِ شب

خواب آزادی رویش می دید

▨

قلب سبز گل سرخ

با صدایی خونین در شب باغ سرود:

-"از شب سرد زمستان تا سحر

سحر سرخ بهار

فاصله فریاد است

تا گل ِ سرخ شدن راهی نیست

می توانی گل سرخی باشی"

باغبان اشکش را با پر ِ شال ِچهل تکه زُدود

▨

سی‌ام بهمن ماه ۱۳۵۳

ایرج جنتی عطایی

▨ نام شعر: تو پرنده‌ی نقره‌گون

▨ شاعر: هوشنگ چالنگی

▨ با صدای: ارژنگ آقاجری https://soundcloud.com/arjanga

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

ـــــــــــــــــ

تو پرنده‌ی نقره‌گون و

گل‌های صخره را نخواهی دید

این‌جا

که سایه‌های اشباحی

تن به مرگ نمی‌سپرند

پس کنار این سوت‌های بخشنده

که می‌گذرند و

نفس این نقره

که فرومی‌ریزد

بمان و نگاه کن

گیاهی بومی را

که روح اقلیمی خویش به تماشا نهاده‌ است

اما من دورم دور و

می‌توانم درین یال‌ها بخزم و

مرگ را تحقیر کنم

برخاسته‌ام

ولی به یاد نمی‌آرم

خلوتی را که برای وداع داشتم

کمان کشیده می‌شود و من

شانه‌هایم را از آهی طولانی

بیرون می‌برم.

▨ 

هوشنگ چالنگی

از دفتر شعر زنگوله‌ی تنبل

▨ نام شعر: عاشقانه

▨ شاعر: فروغ فرخ‌زاد

▨ با صدای: یاسمن زعفرانلو

▨ پالایش و تنظیم: شهروز کبیری

ــــــــــــــــ

ای شب از رویای تو رنگین شده

سینه از عطر توام سنگین شده

ای به روی چشم من گسترده خویش

شادیم بخشیده از اندوه بیش

همچو بارانی که شوید جسم خاک

هستیم زآلودگی‌ها کرده پاک

ای تپش‌های تن سوزان من

آتشی در مزرع مژگان من

ای ز گندمزارها سرشارتر

ای ز زرین شاخه ها پربارتر

ای در بگشوده بر خورشیدها

در هجوم ظلمت تردیدها

با توام دیگر ز دردی بیم نیست

هست اگر، جز درد خوشبختیم نیست

ای دل تنگ من و این بار نور؟

های‌هوی زندگی در قعر گور؟

ای دو چشمانت چمن‌زاران من

داغ چشمت خورده بر چشمان من

پیش از اینت گر که در خود داشتم

هرکسی را تو نمی‌انگاشتم

درد تاریکی‌ست، درد خواستن

رفتن و بیهوده خود را کاستن

سر نهادن بر سیه‌دل سینه‌ها

سینه آلودن به چرک کینه‌ها

در نوازش، نیش ماران یافتن

زهر در لبخند یاران یافتن

زر نهادن در کف طرارها

گمشدن در پهنهٔ بازارها

آه، ای با جان من آمیخته

ای مرا از گور من انگیخته

چون ستاره، با دو بال زرنشان

آمده از دوردست آسمان

از تو، تنهائیم خاموشی گرفت

پیکرم بوی هم‌آغوشی گرفت

جوی خشک سینه‌ام را آب، تو

بستر رگهام را سیلاب، تو

در جهانی این‌چنین سرد و سیاه

با قدمهایت قدمهایم به راه

ای به زیر پوستم پنهان شده

همچو خون در پوستم جوشان شده

گیسویم را از نوازش سوخته

گونه‌هام از هرم خواهش سوخته

آه، ای بیگانه با پیراهنم

آشنای سبزه‌زاران تنم

آه، ای روشن طلوع بی‌غروب

آفتاب سرزمین‌های جنوب

عشق دیگر نیست این، این خیرگی‌ست

چلچراغی در سکوت و تیرگی‌ست

عشق چون در سینه‌ام بیدار شد

از طلب، پا تا سرم ایثار شد

این دگر من نیستم، من نیستم

حیف از آن عمری که با من زیستم

ای لبانم بوسه‌گاه بوسه‌ات

خیره چشمانم به راه بوسه‌ات

ای تشنج‌های لذت در تنم

ای خطوط پیکرت پیراهنم

آه، می‌خواهم که بشکافم ز هم

شادیم یکدم بیالاید به غم

آه، می‌خواهم که برخیزم ز جای

همچو ابری اشک ریزم های‌های

این دل تنگ من و این دود عود؟

در شبستان، زخمه‌های چنگ و رود؟

این فضای خالی و پروازها؟

این شب خاموش و این آوازها؟

ای نگاهت لای‌لائی سحر بار

گاهوار کودکان بیقرار

ای نفس‌هایت نسیم نیم‌خواب

شسته در خود، لرزه‌های اضطراب

خفته در لبخند فرداهای من

رفته تا اعماق دنیاهای من

ای مرا با شور شعر آمیخته

این‌همه آتش به شعرم ریخته

چون تب عشقم چنین افروختی

لاجرم، شعرم به آتش سوختی

▨

فروغ فرخزاد

از دفتر شعر تولدی دیگر

▨ نام شعر: دانوب ِ خاکستری

▨ شاعر: محمد مختاری

▨ با صدای: محمد مختاری

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

______________________

آن اتفاق که روزی باید می‌افتد آیا افتاده است؟

یا من هنوز باید از این سو به آن سوی دنیا بگذرم

و چشم در چشم بگردانم  بگردم بر خطی که رویا در انتهایش ثابت می‌ماند؟

تا آمدم درخشش خورشید را بر برف خاموش و یکدست تماشا کنم

تاریکی و هیاهو نگاه و شیشه را فرو بلعید و محو شد مسافت‌شمار

تاریخ در فضای سیاهی معلق است

و کش می‌آید در نقطه‌چینی سفید که سرعت می‌گیرد دم‌به‌دم

اینجا کجای دنیاست؟

 بعد از درخت‌های سپیدی که دیده‌ام

بعد از هزار رود که می‌باید آبی می‌زد (اما قطعا سیاه می‌زده‌ست)  

تازه عبورم از جنگل‌هایی‌ست که بوی خاسکتری می‌پیچانند

از کوره راه‌های پوشیده

همراز استخوانی کسانی که چشم می‌گشوده‌اند از دودی خاکستری به ابری خاکستری

که سایه می‌انداخته است بر رویا و جنایت

از کوره‌های دیروز فاصله‌ای نیست تا این حافظه که محو می‌گذرد

از این تونل که بگذرم انگار باز می‌خواهد اتفاق بیفتد

خانه چه دور مانده است و گورستان‌ها چقدر تکرار می‌شوند

▨

محمد مختاری - وین لینتس ۲۶ بهمن ۱۳۷۴ 

 از مجموعه شعر وزن دنیا صفحه‌ی ۹۳

______________________

این خوانش در تاریخ ۱۸ فروردین ماه ۱۳۷۷ انجام شده؛ یعنی نه ماه پیش از قتل دردناک او

▨ نام شعر: سفری در پیش است

▨ شاعر: تورج نگهبان

▨ با صدای: تورج نگهبان

▨ پالایش و تنظیم: شهروز

ــــــــــــــــــ

سفری در پیش است

سفری دور و دراز

سفری در آغاز

سفری به بلندای زمین تا خورشید

و به پهنای دیار تردید

سفری به فراسوی جهانِ خاکی

عالمِ افلاکی

در گذرگاهِ غریبی که نه صبح است و نه شام

نه نشان است و نه نام

نه خزانی، نه بهار

نه زمانی در کار

ساعتِ قلب ز کار افتاده‌ست

با زمان، جان داده‌ست

سفری نرم و سبک

به سبک‌بالیِ پرواز خیال

بی‌نیاز از پر و بال

بی‌نیاز از همه خوبی و بدی

کینه‌های ابدی

حیله و دانشِ انسانِ دوپا

آدمِ سربه‌هوا

آدم؛ این ذره‌ی ناچیز بزرگ

آدم؛ این برّه‌ی در قالب گرگ

جُنگی از حادثه‌ی اوج و حضیض

مشتی از فلسفه‌ی ضد و نقیض

گاه تا عرشِ خداوند در اوج

گاه بر کشتیِ بشکسته ز موج

سفری در پیش است

سفری دور و دراز

سفری در آغاز

سفری در پیش است

سفری دور و دراز

سفری در آغاز

من از این سفر دور و دراز

بازمی‌گردم و، باز

دوست دارم که تو با من باشی

همه با من باشند

همه این‌ها که کنون اینجایند

یا که بعد از من و ما می‌آیند

همه‌ی ما که به یک شاخه‌ی بودن وصلیم

همه‌ی ما که ز یک خون و هزاران نسلیم

همه آنان که تواناییِ معنا دارند

همه آنان که دلی عاشق و شیدا دارند

دوست دارم همه با من باشند

غمِ من، دوستِ من،

دفتر من، عشق

فرزند، پدر، مادرِ من

دوست دارم همه با من باشند.

▨

تورج نگهبان