Stilte

Een wit kleed bedekt de wereld

Zelfs de nacht lijkt opgelicht

Vage lichtreflecties van een straatlantaarn

Bereiken mijn ogen achter het raam

Traag verlegd zich mijn blik naar de straat

Een auto rijdt langzaam voorbij

Een vage afdruk van sporen zichtbaar

Met de vlokken daalt de stilte neer

Hoe kan God die stilte in mijn hart doen dalen

Waar zijn voetstappen zichtbaar zullen zijn

Langzaam bedekt door stille sneeuw

Verlangen van een nieuwe eeuw

Vanuit de warmte is de sneeuw fascinerend

Kniehoog ploeterend gaat een man vooruit

Het zicht niet meer dan knipperende ogen

De kou tot op het bot trosterend

Zijn sporen worden snel gewist

Een klop op een houten deur

Die knarsend opengaat

Het houtvuur verspreidt een eiken geur

Hij is warmer dan het warmste vuur

Hij verlicht de donkerste nacht

Zelfs de zon verbleekt en trekt zich terug

De stilte valt als een adem neer

Gedachten spoeden rond mijn hoofd

Zwevend door een rumoerig vacuüm

Af en toe een anker uitwerpend

Van alle logica beroofd

Een beeld verschijnt in al die flarden

Verstrooid vanuit een diffuus licht

Een prisma van onvermoede kleuren

Een regenboog verschijnt

Wezens op mensen gelijkend

Treden los door kleuren heen

Ogen naar binnen gericht

Zien een eeuwigheid verschijnen

Buiten valt de sneeuw geduldig neer

Opgevangen in eeuwige handen

Daal ik af in mijn stilte

Opgevangen door zijn eeuwig hart

@2004-02-27 joop van der elst