إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ ﴿١﴾

به نام خدا که رحمتش بی‌اندازه‌ست و مهربانی‌اش همیشگی هنگامی که خورشید را به‌هم درپیچند

وَإِذَا النُّجُومُ انْكَدَرَتْ ﴿٢﴾

و هنگامی که ستارگان تیره و بی نور شوند

وَإِذَا الْجِبَالُ سُيِّرَتْ ﴿٣﴾

و هنگامی که کوه ها را به حرکت آرند و از جا برکنند

وَإِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ ﴿٤﴾

و هنگامی که اموال نفیس و با ارزش رها و بی صاحب شود

وَإِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ ﴿٥﴾

و هنگامی که همه حیوانات وحشی محشور شوند

وَإِذَا الْبِحَارُ سُجِّرَتْ ﴿٦﴾

و هنگامی که دریاها مشتعل و برافروخته گردند

وَإِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ ﴿٧﴾

و هنگامی که هرکس [با همسان خود] قرین و جفت شوند [خوبان با خوبان و بدان با بدان]

وَإِذَا الْمَوْءُودَةُ سُئِلَتْ ﴿٨﴾

و هنگامی که از [دختر] زنده به گور بپرسند

بِأَيِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ ﴿٩﴾

به کدام گناه کشته شده؟

وَإِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ ﴿١٠﴾

و هنگامی که نامه های اعمال را بگشایند

وَإِذَا السَّمَاءُ كُشِطَتْ ﴿١١﴾

و هنگامی که آسمان را به شدت برکنند و برچینند

وَإِذَا الْجَحِيمُ سُعِّرَتْ ﴿١٢﴾

و هنگامی که دوزخ افروخته شود

وَإِذَا الْجَنَّةُ أُزْلِفَتْ ﴿١٣﴾

و هنگامی که بهشت را نزدیک آرند

عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا أَحْضَرَتْ ﴿١٤﴾

[در چنین موقعیت و زمانی است که] هر کس هر عملی را [از خیر و شر] حاضر کرده است، بداند

فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ ﴿١٥﴾

پس سوگند به ستارگانی که باز می گردند،

الْجَوَارِ الْكُنَّسِ ﴿١٦﴾

ستارگانی که به سرعت می روند و پنهان می شوند

وَاللَّيْلِ إِذَا عَسْعَسَ ﴿١٧﴾

و سوگند به شب هنگامی که [روی می آورد، و زمانی که] می رود

وَالصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ ﴿١٨﴾

و سوگند به صبح هنگامی که می دمد [و با گستردن نورش تاریکی را می زداید]

إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرِيمٍ ﴿١٩﴾

که قرآن کلام فرستاده ای ارجمند و بزرگوار است

ذِي قُوَّةٍ عِنْدَ ذِي الْعَرْشِ مَكِينٍ ﴿٢٠﴾

نیرومندی که نزد صاحب عرش دارای مقام و منزلت است؛

مُطَاعٍ ثَمَّ أَمِينٍ ﴿٢١﴾

آنجا مورد اطاعت [فرشتگان] و امین است

وَمَا صَاحِبُكُمْ بِمَجْنُونٍ ﴿٢٢﴾

و رفیق و یار شما دیوانه نیست

وَلَقَدْ رَآهُ بِالْأُفُقِ الْمُبِينِ ﴿٢٣﴾

بی تردید امین وحی را در افق روشن دیده است،

وَمَا هُوَ عَلَى الْغَيْبِ بِضَنِينٍ ﴿٢٤﴾

و او نسبت به [ابلاغ و تعلیم] آنچه به او وحی می شود، بخیل نیست

وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَيْطَانٍ رَجِيمٍ ﴿٢٥﴾

و قرآن، کلام شیطان رانده شده نیست؛

فَأَيْنَ تَذْهَبُونَ ﴿٢٦﴾

پس [با انکار قرآن و روی گرداندن از آن] کجا می روید؟

إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِلْعَالَمِينَ ﴿٢٧﴾

قرآن فقط وسیله یادآوری و پند برای جهانیان است؛

لِمَنْ شَاءَ مِنْكُمْ أَنْ يَسْتَقِيمَ ﴿٢٨﴾

برای هرکس از شما که بخواهد [در همه شؤون زندگی مادی و معنوی] راه مستقیم بپیماید

وَمَا تَشَاءُونَ إِلَّا أَنْ يَشَاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ ﴿٢٩﴾

و شما [طیِ راهِ مستقیم را] نخواهید خواست مگر آنکه خدا پروردگار جهانیان بخواهد.