This rss has been deleted by Dr. Mosi

April 20, 2024 بررسی مسئلۀ کمال‌گرایی (پرفکشنیزم)👨‍🏫دکتر آذرخش مکری

دکتر آذرخش مکری

کمال‌گرایی ویژگی شخصیتی است که خصوصیات آن، با تلاش فرد برای بی‌عیب‌ونقص بودن و تنظیم استانداردهایی برای بالاترین سطح عملکرد توصیف می‌شود و با خود-ارزیابیِ انتقادی و نگرانی در مورد ارزیابی دیگران نیز همراه است.[۱][۲] کمال‌گرایی در بهترین تعریف آن، یک نوع ویژگی چند بعدی است، به طوری که روانشناسان توافق دارند که بسیاری از جنبه‌های مثبت و منفی در آن وجود دارد.[۳] در فرم ناسازگار آن، کمال‌گرایی مردم را به تلاش برای رسیدن به یک ایده‌آلِ دست نیافتنی یا اهداف غیر واقع‌بینانه سوق می‌دهد، که اغلب منجر به افسردگی و عزت نفس پایین می‌شود. در مقابل، کمال‌گرایی سازگار می‌تواند به افراد برای رسیدن به اهداف خود انگیزه بدهد و باعث شود که این افراد از تلاش خود لذت ببرند. داده‌های جدید نشان می‌دهد که گرایش‌های کمال گرایانه، در بین نسل‌های اخیر افراد جوان رو به افزایش است.[۴]

تعریف

کمال‌گراها، به‌طور اجباری و وقفه‌ناپذیر، برای رسیدن به اهداف دست نیافتنی، تلاش و تقلا می‌کنند و ارزش خود را با میزان بهره‌وری و دستاوردهای خود اندازه‌گیری می‌کنند.[۵] کسی که خودش را برای رسیدن به اهداف غیر واقعی، تحت فشار قرار می‌دهد، به ناچار خود را در معرضِ دامِ ناامیدی نیز قرار می‌دهد. وقتی کمال‌گراها در رسیدن به استانداردهای خود شکست می‌خورند، تمایل به انتقاد خشن از خود دارند.

نرمال در مقایسه با روان‌رنجور[ویرایش]

دی. ایی. هَمَچِک (به انگلیسی: D. E. Hamachek) در سال ۱۹۷۸ ادعا کرد که دو نوعِ متضاد از کمال‌گرایی وجود دارد که مردم را در دو گروه کمال‌گرای بهنجار و کمال‌گرای روان‌رنجور طبقه‌بندی می‌کند. کمال‌گراهای نرمال، بیشتر تمایل دارند که بدون لطمه به عزت نفس خود به کمال برسند و در عین حال، از تلاش‌هایشان لذت هم می‌برند. کمال‌گرایان روان‌رنجور، مستعد تقلا برای دستیابی به اهداف غیرواقعی هستند و وقتی نمی‌توانند به اهداف خود برسند، احساس نارضایتی می‌کنند. هَمَچِک چندین استراتژی ارائه می‌دهد که ثابت شده که در کمک به افراد، برای تغییر از رفتار ناسازگار به رفتار سالم‌تر، مفید هستند.[۶]

تحقیقات معاصر از این ایده پشتیبانی می‌کند که این دو جنبهٔ پایهٔ رفتارِ کمال‌گرایانه و همچنین ابعاد دیگری، مانند «ناکمال‌گرایی» (به انگلیسی: nonperfectionism) را می‌توان از هم تفکیک کرد.[۷] این ابعاد، با برچسب‌ها و نام‌های متفاوتی مورد اشاره قرار گرفته‌اند، مانند تلاشِ مثبت و دل‌مشغولی دربارهٔ ارزشیابی ناسازگار، کمال‌گرایی فعال و منفعل (غیرفعال)، کمال‌گرایی مثبت و منفی یا کمال‌گرایی سازگار و ناسازگار.[۸] با وجود اینکه نوع عمومی‌ای از کمال‌گرایی وجود دارد که تمام ابعاد زندگی را تحت تأثیر قرار می‌دهد، برخی از محققان ادعا می‌کنند که سطح کمال‌گرایی، در حوزه‌های مختلف مانند کار، تحصیلات، ورزش، روابط بین فردی یا زندگی در خانه، به‌طور قابل ملاحظه‌ای متفاوت است.[۳]

افراد دیگری مانند تی.اس. گرینسپان (به انگلیسی: T. S. Greenspon) با اصطلاح کمال‌گرای «عادی» در مقابل «روان‌رنجور» مخالف هستند و معتقدند که کمال‌گرایان، به کمال میل دارند، از نقص می‌ترسند، و احساس می‌کنند که دیگران آن‌ها را فقط در صورتی دوست دارند که بی‌نقص باشند.[۹] به این ترتیب، برای گرینسپان، خودِ کمال‌گرایی، هرگز به عنوان سالم یا سازگار دیده نمی‌شود و از آنجا که کمالِ مطلق، غیرممکن است، اصطلاح‌های کمال‌گرایی «نرمال» یا «سالم»، اصطلاح‌هایی بی‌دقت و اشتباه هستد. او استدلال می‌کند که کمال‌گرایی باید از «تلاش برای تعالی» متمایز شود،[۹][۱۰][منبع خودچاپ‌کرده][۱۱][۱۲] به‌ویژه با توجه به معنایی که به اشتباهات داده می‌شود. کسانی که برای تعالی تلاش می‌کنند، می‌توانند اشتباهات - یا نواقص - را به عنوان انگیزه‌ای برای کار سخت‌تر در نظر بگیرند، در حالی که کمال‌گراهای ناسالم، اشتباهات خود را نشانه‌ای از نقص‌های شخصیِ خود می‌دانند. برای این افراد، اضطراب دربارهٔ شکست (موفق نشدن) بالقوه، به صورت یک بار مسئولیت احساس می‌شود.

تلاش در مقایسه با نگرانی

جِی. استوبِر (به انگلیسی: J. Stoeber) و کِی. اُتُ (به انگلیسی: K. Otto) نشان می‌دهند که کمال‌گرایی از دو بعد اصلی تشکیل شده‌است: تلاش‌های کمال‌گرایانه و نگرانی‌های کمال‌گرایانه. تلاش‌های کمال‌گرایانه با جنبه‌های مثبت کمال‌گرایی ارتباط دارند و نگرانی‌های کمال‌گرایانه با جنبه‌های منفی آن (پایین را ببینید).

کمال‌گرایان سالم، از نظر تلاش‌های کمال‌گرایانه، امتیاز بالا می‌گیرند و از نظر نگرانی‌های کمال‌گرایانه، امتیاز پایین
کمال‌گرایان ناسالم، هم برای تلاش‌ها و هم برای نگرانی‌ها نمره بالایی می‌گیرند
ناکمال‌گرایان، سطوح پایینی از تلاش‌های کمال‌گرایانه را نشان می‌دهند.[۸]

استوبر و اُتُ، با نقد تحقیقات قبلی، اعتقاد گسترده به اینکه کمال‌گرایی فقط زیان آور است را به چالش کشیدند. تحقیقات مورد نظر آن‌ها، با استفاده از شواهد تجربی نشان می‌دهد که کمال‌گرایی می‌تواند با جنبه‌های مثبت (به ویژه تلاش‌های کمال‌گرایانه) مرتبط باشد.[۱۳] در حقیقت، افرادی که سطوح بالایی از تلاش‌های کمال‌گرایانه و سطوح پایینی از نگرانی‌های کمال‌گرایانه داشتند، عزت نفس، سازگاری، موفقیت تحصیلی و تعامل اجتماعی بیشتری از خود نشان دادند. از مجموعهٔ مشکلات روانشناختی و جسمی‌ای که معمولاً با کمال‌گرایی همراه است، این نوع از افراد کمال‌گرا، مشکلات کمتری نشان دادند. مشکلاتی مانند افسردگی، اضطراب و تیپ‌های کنارآمدن ناسازگار.[۸]

اندازه‌گیری[ویرایش]

مقیاس کمال‌گرایی چندبعدی (FMPS)[ویرایش]

رندی اُ. فراست اِت آل. (به انگلیسی: Randy O. Frost et al) در سال ۱۹۹۰ یک مقیاس چندبعدی کمال‌گرایی ساخت که امروزه به عنوان «مقیاس کمال‌گرایی چندبعدی فراست» یا FMPS شناخته می‌شود. (به انگلیسی: Frost Multidimensional Perfectionism Scale) این مقیاس شش بعد دارد:[۱۴]

نگرانی در مورد اشتباه کردن
استانداردهای شخصی بالا (تلاش برای تعالی)
تصور انتظارات بالا توسط والدین
تصور نقد زیاد توسط والدین
تردید در مورد کیفیت اقدامات شخص
ترجیح دادن نظم و سازماندهی

هیویت (به انگلیسی: Hewitt) و فلِت (به انگلیسی: Flett) در سال ۱۹۹۱ یک «مقیاس چندبعدی کمال‌گرایی» دیگر را طراحی کردند؛ یک معیار ۴۵ موردی که سه جنبهٔ کمال‌گرایانه از «معرفی خویشتن» را ارزیابی می‌کند:[۱۵]

کمال‌گرایی خودمحور
کمال‌گرایی دیگرمحور
کمال‌گرایی خواستهٔ اجتماع

کمال‌گرایی خودمحور یعنی داشتن انتظارات و استانداردهای غیر واقع‌گرایانه برای خود که به انگیزه‌های کمال‌گرایانه منجر بشود.[۱۶] به عنوان مثال، می‌توان به میل دائمی برای رسیدن به ظاهر فیزیکی ایدئال اشاره کرد که از روی غرور به وجود آمده باشد. کمال‌گرایی دیگرمحور، یعنی داشتن انتظارات و استانداردهای غیرواقعی برای دیگران، که به نوبه خود، آنها را برای داشتن انگیزه‌های کمال‌گرایانه برای خودشان، تحت فشار قرار می‌دهد. کمال‌گرایی خواستهٔ اجتماع، یعنی ایجاد انگیزه‌های کمال‌گرایانه در نتیجهٔ اینکه دیگری‌هایِ مهمِ یک شخص (مانند همسر یا شریک زندگی یا وابستگان عاطفی) از فرد انتظار داشته باشند که بی‌نقص باشد. والدینی که فرزندان خود را برای موفقیت در فعالیت‌های خاصی (مانند ورزش یا تحصیل) تحت فشار قرار می‌دهند، نمونه‌ای از این نوع کمال‌گرایی را به وجود می‌آورند، چرا که فرزندان این والدین، احساس می‌کنند که مجبورند که انتظارات بلندپروازانه والدینشان را برآورده سازند.

بین مدل فراست و مدل هیویت و فلِت، یک شباهت شناخته‌شده وجود دارد. هر دو مدل، بین دو جنبه از کمال‌گرایی، نوعی تفکیک مشابه در نظر گرفته‌اند. معیارهای مورد نظر در مقیاس فراست (FMPS) که دو بعد مهم‌تر این مقیاس هستند، عبارتند از تعیین استانداردهای بالا برای خویشتن و سطح نگرانی در مورد اشتباه کردن. و همین دو معیار در مقیاس هیویت و فلت عبارتند از کمال‌گرایی خودمحور و کمال‌گرایی خواستهٔ اجتماع.[۱۷]

مقیاس تقریباً بی‌نقص بازنگری شده (APS-R)[ویرایش]

اسلِینی (به انگلیسی: Slaney) و همکارانش (۱۹۹۶) مقیاس تقریباً بی‌نقص بازنگری شده یا "APS-R" (به انگلیسی: Almost Perfect Scale-Revised) را برای شناسایی کمال‌گرایان (سازگار یا ناسازگار) و ناکمال‌گرایان ایجاد کردند.[۱۸] در این مقیاس، مردم بر اساس نمرات خود برای سه معیار طبقه‌بندی می‌شوند:

استانداردهای بالا
نظم
تناقض

هر دو نوع کمال‌گرای سازگار و ناسازگار، در معیار استانداردهای بالا و معیار نظم، نمره بالایی می‌گیرند. اما تفاوت کمال‌گرایان سازگار و ناسازگار در این است که کمال‌گرایان ناسازگار حتی در سومین معیار، یعنی معیار تناقض نیز نمره بالایی به‌دست می‌آورند. منظور از تناقض، باور به این موضوع است که در وضعیت حاضر، استانداردهای شخصی سطح بالا به دست نمی‌آیند. این باور، وجه مشخصهٔ منفی کمال‌گرایی است.[۱۸] کمال‌گرایان ناسازگار معمولاً از نظر استرس اجتماعی و اضطراب بالاترین امتیازها را به دست می‌آورند که این امر، در واقع منعکس کنندهٔ احساس خودناکافی بودن و عزت‌نفس پایین آن‌هاست.[۷]

به‌طور کلی استفاده از ابزار APS-R نسبتاً آسان است و برای شناسایی کمال‌گرایان بزرگسال و نوجوان قابل استفاده است، ولی مفید بودن آن در مورد کودکان، هنوز اثبات نشده‌است.[۷] در یک مطالعه ارزیابی APS-R در یک جمعیت نوجوان، کمال‌گراهای ناسازگار نسبت به ناکمال‌گرایان، نمرات رضایت بالاتری به دست آوردند. این نتایج نشان می‌دهد که استانداردهای سطح بالا در نوجوانان، ممکن است تا زمانی که آن استاندردها برآورده نشده، آنها را در مقابل چالش‌های رضایت از خویشتن، محافظت کند.[۷] دو شکل دیگر از مقیاس APS-R، کمال‌گرایی در مورد شرکای صمیمی زندگی (همسر، مأنوس) و کمال‌گرایی مورد برداشت یک شخص از خانواده‌اش را اندازه‌گیری می‌کنند. نام مقیاس اول، مقیاس تقریباً بی‌نقص دوتایی (به انگلیسی: Dyadic Almost Perfect Scale) و نام مقیاس دوم، مقیاس خانوادهٔ تقریباً کامل (به انگلیسی: Family Almost Perfect Scale) است.

مقیاس کمال‌گرایی ظاهر فیزیکی (PAPS یا PAP)[ویرایش]

مقیاس کمال‌گرایی ظاهر فیزیکی یا "PAPS" (به انگلیسی: Physical Appearance Perfectionism Scale) نوع خاصی از کمال‌گرایی را توضیح می‌دهد: میل به داشتن ظاهر فیزیکی بدون نقص.[۳] PAPS یک ارزیابی چند بعدی از کمال‌گرایی ظاهر فیزیکی است که بیشترین بینش را زمانی فراهم می‌کند که زیرمقیاس‌های آن، جداگاه ارزیابی شوند.[۳]

به‌طور کلی، PAPS به محققان اجازه می‌دهد که در افرادی که ارزیابی می‌شوند، تصویرِ بدن و تصورِ شخصیِ فرد از ظاهرش را ارزیابی کنند. این تصویر و تصور، در دوران حاضر که به جذابیت و کسب ظاهر ایدئال، توجه زیادی می‌شود، بسیار مهم است.[۳] دو زیر مقیاسی که در PAPS برای ارزیابی نگرانی‌های ظاهری استفاده می‌شوند عبارتند از:

نگرانی دربارهٔ نقص‌ها
امید به بی‌نقص بودن

کسانی که سطوح بالایی از «نگرانی دربارهٔ نقص» دارند، معمولاً در حد زیادی تحت تأثیر جنبه‌های ناسازگارانهٔ کمال‌گرایی، ظاهر فیزیکی و رفتار کنترل بدن قرار دارند.[۳] آنها همچنین سطح پایینی از خودانگاری مثبت دربارهٔ ظاهر خودشان را نشان می‌دهند. در حالی که کسانی که از نظر «امید به بی‌نقص بودن» امتیاز بالایی می‌گیرند، سطح بالایی از خودآگاهی مثبت را نشان می‌دهند.[۳] امید به بی‌نقص بودن، با رفتارهای مدیریتِ تصورات و تلاش برای اهداف بلندپروازانه نیز ارتباط دارد.

به‌طور خلاصه، نگرانی در مورد بی‌نقص بودن، با جنبه‌های منفیِ کمال‌گراییِ ظاهری مرتبط است، در حالی که امید به بی نقص بودن، مربوط به جنبه‌های مثبت کمال‌گراییِ ظاهری است. یک محدودیت استفاده از PAPS، این است که مقالات کافی‌ای وجود ندارند که اعتبار آن را سنجیده باشند.[۳]

پیامدهای روانشناختی[ویرایش]

دنیِلز و پرایس (۲۰۰۰) با عنوان «تک‌ها» به کمال‌گرایان اشاره می‌کنند. کمال‌گرایان بر یکپارچگی شخصی تمرکز می‌کنند و می‌توانند در تلاش خود برای جستجوی حقیقت، خردمند باشند، بینش داشته‌باشند، و الهام‌بخش باشند. آنها همچنین تمایل دارند خودشان را از نقص‌های خود یا آنچه که نقص می‌دانند (مثل احساسات منفی) جدا کنند و می‌توانند به افرادی ریاکار و فوقِ منتقدِ دیگران تبدیل شوند که با این ابزارها، برای پنهان کردن گناهان خود، به دنبال توهم فضیلت بروند.[۱۹]

محققان، کار بررسی نقش کمال‌گرایی در اختلالات روانی مختلف مانند افسردگی (حالت)، اضطراب، اختلالات خوردن و اختلالات شخصیت را شروع کرده‌اند.[۱۶] هر اختلال، اثرات متفاوتی بر روی سه معیارِ مقیاسِ کمال‌گراییِ چندبعدی (MPS یا FMPS) دارد.[۱۶] در زنان جوان، کمال‌گرایی خواستهٔ اجتماع، با سطح بالاتری از نارضایتی از تصویر بدن و اجتناب از موقعیت‌های اجتماعی‌ای که در آنها بر روی وزن و ظاهر فیزیکی تمرکز می‌شود، مرتبط شده‌است.[۲۰]

کتاب خودیاریِ بیش از حد کامل: زمانی که تحت کنترل از کنترل خارج می‌شود (به انگلیسی: Too Perfect: When Being in Control Gets Out of Control) نوشتهٔ جِنِت دووایز (به انگلیسی: Jeanette Dewyze) و اَلِن مالینگِر (به انگلیسی: Allan Mallinger) ادعا می‌کند که کمال‌گرایان، شخصیت نوع وسواسی دارند.[۲۱] نوع شخصیت وسواسی، با اختلال وسواسی-مجبور (OCD) تفاوت دارد، به این ترتیب که OCD یک اختلال بالینی است که می‌تواند با رعایت تشریفاتی در رفتارها و احساسات مرتبط باشد. براساس نظر مالینگِر و دووایز، کمال‌گرایان، وسواسی‌هایی هستند که برای اینکه بتوانند از خودشان محافظت کنند و از امنیت خودشان مطمئن شوند، نیاز دارند که احساس کنند در تمام زمان‌ها در کنترل هستند. آن‌ها با مراقبت و تلاش بسیار سخت، می‌توانند مطمئن شوند که نه تنها ناامید نمی‌شوند و وضعیتشان فراتر از سطح قابل سرزنش است، بلکه می‌توانند از خود در مقابل مسائل پیش‌بینی نشدهٔ ناشی از محیطشان نیز محافظت کنند. منظور از مراقبت، نظارت مستمری است که اغلب بر روی اخبار، آب و هوا و بازارهای مالی دارند.[۲۱]

رابطه‌ای که بین تمایلات کمال‌گرایانه و روش‌های کنار آمدن با استرس وجود دارد نیز با برخی جزئیات مورد بررسی قرار گرفته‌اند. یک مطالعهٔ جدید نشان می‌دهد که دانشجویانی که ویژگی‌های کمال‌گرایانهٔ تطبیقی، مانند تثبیت هدف یا استانداردهای بالای عملکرد دارند، با احتمال بیشتری از روش‌های فعال یا متمرکز بر مشکل، برای کنار آمدن با استرس استفاده می‌کنند.[۲۲]

کسانی که تمایلات کمال‌گرایی ناسازگار از خود نشان می‌دادند، نظیر نشخوار فکریِ رویدادهای گذشته یا تمرکز روی اشتباهات، تمایل داشتند برای کنار آمدن با استرس، از روش‌های بیشتر انفعالی و غیرفعال یا اجتناب گرایانه استفاده کنند.[۲۲] با وجود این تفاوت‌ها، هر دو گروه تمایل داشتند که از خود انتقادی، به عنوان یک روشِ کنار آمدن با استرس استفاده کنند.[۲۲] این موضوع با نظریه‌هایی که خود انتقادی را به عنوان یک عنصر مرکزیِ کمال‌گرایی در نظر می‌گیرند سازگار است.[۲۳]

سه عنصر اصلی کمال‌گرایی شناخته‌شده‌اند:[۲۴]

خودمحور
دیگری‌محور
خواستهٔ اجتماع

کمال‌گرایی خودمحور یک بعد درون‌شخصی است که با یک انگیزهٔ قوی برای بی‌نقص بودن، تنظیم استانداردهای شخصی غیر واقع‌بینانه و تلاش برای آنها، تمرکز بر معایب، و تعمیم استانداردهای شخصی توصیف می‌شود. کمال‌گرایی خودمحور ممکن است شامل یک طرحِ شخصیِ ایده‌آلِ خوب بیان شده نیز باشد. کمال‌گرایی دیگری‌محور شامل رفتارهای مشابهی است ولی این رفتارها به جای اینکه به سمت خود شخص باشند، به سمت دیگران هدایت می‌شوند. کمال‌گرایی خواستهٔ اجتماع مستلزم وجود باور به این موضوع است که دیگران نسبت به شخص، انتظارت و انگیزه‌های کمال‌گرایانه دارند.

جنبه‌های مثبت[ویرایش]

کمال‌گرایی می‌تواند مردم را به سوی دستاوردهایشان هدایت کند و در مواجهه با دلسردی‌ها و موانع، انگیزه‌ای برای ادامهٔ مسیر فراهم کند. رُدل (به انگلیسی: Roedell) - در سال ۱۹۸۴ - ادعا کرده‌است:

کمال‌گرایی، در شکل مثبت آن، می‌تواند انرژی محرکی فرآهم کند که به دستاوردهای بزرگ منجر شود. توجهِ خیلی دقیق به جزییات، که برای تحقیق علمی، حیاتی است، تعهدی که تنظیم کنندگان موسیقی را به جلو هل می‌دهد تا موسیقی‌شان، صداهای شکوهمندی که در ذهنشان دارند را به دنیای واقعی بیاورد، و پافشاری‌ای که یک هنرمند بزرگ را در مقابل سه‌پایهٔ نقاشی نگه می‌دارد تا اثری که خلق کرده با تصورش منطبق شود، همه نتیجهٔ کمال‌گرایی است.[۲۵]

اِسلِینی (به انگلیسی: Slaney) و همکارانش دریافتند که کمال‌گراهای سازگار، کمتر از ناکمال‌گراها تعلل به خرج می‌دهند. در حوزهٔ روان‌شناسی مثبت‌گرا، به نوعی از کمال‌گراییِ سازگارانه و سالم، بهینه‌گرایی می‌گویند.[۲۶][منبع غیرمعتبر پزشکی؟]

نوع سازگار کمال‌گرایی، معمولاً به عنوان مولفهٔ مثبتِ این ویژگی شخصیتی شناخته می‌شود. کمال‌گرایی سازگار، شامل ترجیحاتی برای نظم و ترتیب و سازماندهی امور، تلاشی مداوم برای تعالی، و جهت‌گیریِ با حس وظیفه‌شناسی، نسبت به وظایف و عملکرد شخص است.[۲۷] تمام این خصوصیات، با سطوح پایینی از انتقاد و منفی‌نگری و سطوح بالایی از پشتیبانی از عمکرد و عزت نفس همراهند.[۲۷] اشکال مثبت و سازگار کمال‌گرایی، بیشتر با بعد وظیفه‌شناسی در مدل پنج عاملی شخصیت مرتبط است، در حالی که فرم‌های ناسازگارانه، بیشتر به بعد روان‌رنجوری آن شبیه است (پایین را ببینید).[۲۷]

دانشمندانی که در آزمایشگاه‌ها، مشتاقانه به دنبال علایق خود هستند، اغلب کمال‌گرا به حساب می‌آیند. این وسواس نسبت به نتیجهٔ نهایی، می‌تواند به آنها انگیزه دهد که سرسختانه کار کنند و سطح چشمگیری از اخلاق کاری را حفظ کنند. بسیاری از شخصیت‌های مشهور، به‌طور عمومی بیان کرده‌اند که تمایلات کمال‌گرایانه دارند. تمرکز شدید بر اشتیاقات شخصی می‌تواند به موفقیت منجر شود. مارتا استوارت یک بار خودش را برای اپرا وینفری با عبارت «کمال‌گرای شیداگونه» (به انگلیسی: maniacal perfectionist) توصیف کرد.[۲۸] ورزشکارانی که مقام‌های بالا کسب می‌کنند هم اغلب نشانه‌هایی از کمال‌گرایی را نشان می‌دهند.[۲۹]

کسانی که استعدادهای درخشان دارند نیز اغلب کمال‌گرا هستند. بسیاری از افرادی که اکنون عموماً نابغه به حساب می‌آیند، دربارهٔ کیفیت کار و اثر خود وسواس داشته‌اند. در کتاب فلسفهٔ طبیعی آیزاک نیوتون گفته شده که «نیوتن، احتمالاً به خاطر نوعی از دمدمی مزاجیِ ساده بین انتخاب میلش به شناخته شدنِ اکتشافاتش و ترسش از نقد شدن، گرایش به ایرادگیری از نگارش‌های خود داشته‌است.» زمانی که در یکی از اولین چاپ‌های کتاب اپتیکس او (۱۷۰۴) خطاهایی یافت شد، پاسخ وی این بود که اسمش را به کل از روی کتاب حذف کنند. زمانی که ویلیام ویستِن (به انگلیسی: William Whiston) برای چاپ کتاب آریتمِتیکا اونیورسالیس (1707) از نسخهٔ خطی اشتباه استفاده کرد نیز عکس العمل وی همان بود.[۳۰] به همین ترتیب، دانشمند تاریخ ریاضی، دی تی وایتساید «نیز به آداب اغلب کمال‌گرایانه» ی نیوتون اشاره می‌کند.[۳۱]

دیگر چهره‌های برجسته‌ای که کمال‌گرا بودند مانند فیلیپو برونلسکی،[۳۲] لئوناردو دا وینچی،[۳۳][۳۴] نیکلاس کوپرنیک،[۳۵] لودویگ فان بتهوون،[۳۶][۳۷] گوستاو فلوبر،[۳۸][۳۹] یوهانس برامس،[۴۰][۴۱] فرانتس کافکا،[۴۲] استنلی کوبریک،[۴۳][۴۴] آندری تارکوفسکی،[۴۵][۴۶] برایان ویلسون،[۴۷][۴۸] و استیو جابز،[۴۹][۵۰] همگی از چهره‌های اصلی حوزهٔ کاری خود در طول تاریخ هستند. گِری گِریسِن (به انگلیسی: Gary Garrison) دربارهٔ کوبریک می‌نویسد «کمال‌گرایی او منجر به خلق تعدادی از بهترین آثار برتر سینما شده‌است.»[۵۱] برخی ادعا می‌کنند که کمال‌گرایی میکل‌آنژ به وی انگیزه داد تا با وجود دشواری، کارهایی مانند تندیس داوود و سقف کلیسای سیستین را تکمیل کند.

در گاردین، لایا ماهشواری (به انگلیسی: Laya Maheshwari) ادعا کرده‌است که بدنامی کمال‌گرایی ناعادلانه است و نوشته «زمانی که حتی یک عضو بلند پرواز یک تیم، ضرب‌الاجل خودخواسته درست می‌کند و می‌خواهد که چارت نیز آن را نشان دهد، چیزی که شما تولید می‌کند به همان اندازه بهتر خواهد شد.»[۵۲]

جنبه‌های منفی[ویرایش]

کمال‌گرایی در شکل پاتولوژیک آن می‌تواند آسیب زننده باشد. زمانی که از آن برای به تعویق انداختن وظایف استفاده شود، می‌تواند شکل تعلل به خود گیرد و زمانی که از آن برای توجیه عملکرد ضعیف یا کسب حس همدردی و تأیید دیگران استفاده شود، می‌تواند به شکل ناراضی بودن از خود در آید. اینها، با هم یا جداگانه، استراتژی‌های خودمعلول‌کننده‌ای هستند که ممکن است کمال‌گرایان، برای محافظت از احساس صلاحیت خود (به انگلیسی: self-competence) استفاده کنند.[۵۳][۵۴] به‌طور کلی، کمال‌گرایان ناسازگار، دائماً برای رسیدن به استانداردهای بالای خود، احساس فشار می‌کنند. وقتی که یک کمال‌گرای ناسازگار نتواند به انتظارات خود برسد، این فشار باعث ایجاد ناهماهنگی شناختی می‌شود. کمال‌گرایی، با بسیاری از عوارض روانشناختی و فیزیولوژیکی دیگر نیز مرتبط دانسته شده‌است.

خودکشی[ویرایش]

کمال‌گرایی به‌طور فزآینده‌ای به عنوان یک عامل ریسک خودکشی در نظر گرفته می‌شود که مانند یک شمشیر دو لبه عمل می‌کند. تمایل کمال‌گرایان به داشتن انتظارات بیش از حد از خود و تمایل‌شان به نقد خویشتن، در زمانی که تلاش‌هایشان، استانداردهایشان را برآورده نمی‌کند، در کنار گرایش‌شان به نشان‌دادن «چهرهٔ بی‌نقص» به جهان، ریسک آنها برای ایده‌پردازی دربارهٔ خودکشی را بالا می‌برد و در عین حال، وقتی که باید از دیگران کمک بگیرند، احتمال اینکه در عمل هم به دنبال کمک بروند را کم می‌کند.[۵۵]

بی‌اشتهایی عصبی[ویرایش]

در تحقیقات دهه‌های گذشته، کمال‌گرایی با بی‌اشتهایی عصبی مرتباط دانسته شده‌است. محققان در سال ۱۹۴۹ رفتار دختر معمولیِ آنورکسیک (بی‌اشتها) را نشانه‌ای از «سفت و سخت بودن» و «هوش هیجانی» توصیف کردند و همچنین آن را نشانه‌ای دیدند از تمایل این دخترها به «پاکیزگی، دقت و یک استبداد و یک‌دندگی چموش که قابلیت پذیرش منطق را ندارد و شخص را رسماً به یک کمال‌گرا تبدیل می‌کند».[۵۶] کمال‌گرایی، یک ویژگی ماندگار در طول زندگی افراد آنورکسیک است. در این افراد، کمال‌گرایی، قبل از شروع اختلال خوردن، معمولاً در دوران کودکی،[۵۷] در طول دوران بیماری،[۵۸] و بعد از بهبودی[۵۹] احساس می‌شود. تلاش بی‌وقفه برای لاغری در آنورکسیک‌ها، نوعی از بروز ویژگیِ اصرار بر رسیدن به استانداردهای عملکرد دست بالا و دست نیافتنی است.[۶۰]

به علت مزمن بودن اختلالات خوردن، افرادی که این اختلال را دارند، در حوزه‌های دیگر زندگی، به غیر از تناسب اندام و کنترل وزن نیز تمایلات کمال‌گرایانه از خود نشان می‌دهد. برای مثال، دستاوردهای بیش از حد در مدرسه،[۶۰][۶۱][۶۲] در میان آنورکسیک‌ها دیده شده که در واقع یکی از نتایج کوشا بودنِ بیش از حد آنهاست.[۶۰][۶۳][۶۴] افراد عادی می‌توانند از یک ابزار استفاده کنند که به آنها کمک می‌کند بین اختلال غذا خوردن و اختلالی که به غذا خوردن مربوط نیست تفاوت قائل شوند. نام این ابزار که در قالب یک ابزار گزارش-به-خود است، «پرسشنامهٔ تشخیص اختلال غذا خوردن» یا QEDD (به انگلیسی: Questionnaire for Eating Disorder Diagnosis) است. از این ابزار در مطالعات متعددی در مورد بی‌اشتهایی عصبی استفاده شده‌است.[۶۵]

یافته‌ها نشان می‌دهد سطح کمال‌گرایی، بر بهبود بلند مدت بی‌اشتهایی فرد تأثیر دارد. سرعت بهبود کسانی که میزان کمال‌گرایی آنها در یک محدودهٔ نرمال اندازه‌گیری شده، بیشتر از کسانی بوده که سطح کمال‌گرایی آنها بالا اندازه‌گیری شده‌است.[۶۶]

موارد عمومی[ویرایش]

اثر کمال‌گرایی، معمولاً در عملکرد افراد در محل کار یا مدرسه، پاکیزگی و زیبایی‌شناسی، سازماندهی امور، کیفیت نوشتن و سخن گفتن، ظاهر فیزیکی، سلامت، و پاکیزگیِ شخصی دیده می‌شود.[۶۷] کمال‌گرایی در محل کار، اغلب با بهره‌وری پایین و نرسیدن به ضرب‌العجل‌ها مشخص می‌شود، چرا که افراد، با توجه به جزئیات نامربوط کار خود از پروژه‌های بزرگ گرفته تا فعالیت‌های معمولی روزمره، زمان و انرژی خود را هدر می‌دهند. چنین رفتاری می‌تواند منجر به افسردگی، بیگانگی اجتماعی، و ریسک بیشتر «حوادث» در محل کار شود.[۶۸][منبع غیرمعتبر پزشکی؟] اَدِرهولت-اِلی‌یِت (به انگلیسی: Adderholdt-Elliot) - در سال ۱۹۸۹ - پنج ویژگی از دانش آموزان و مدرسان کمال‌گرا را توصیف کرد که در عملکرد ضعیف آنها سهم داشت: به تعویق انداختن (تعلل)، ترس از شکست، تفکر "همه یا هیچ"، کمال‌گرایی فلج‌شده، و اعتیاد به کار.[۶۹][منبع غیرمعتبر پزشکی؟]

بنا به نظر سی. اَلِن (به انگلیسی: C. Allen)، در روابط صمیمی (عاشقانه)، انتظارات غیرواقع‌بینانه می‌تواند موجب نارضایتی قابل‌توجه برای هر دو طرف شود.[۷۰] گرینسپان فهرستی از رفتارها، افکار، و احساسات تهیه کرده‌است که معمولا کمال‌گرایی را توصیف می‌کند.[۱۱] کمال‌گرایان، تا زمانی که کارشان با استانداردهایشان مطابقت نداشته باشد، از آن راضی نخواهند بود و این ویژگی، می‌تواند کارآمدی کمال‌گرایان را در اتمام پروژه‌ها کم کند و به همین دلیل، آنها را در رسیدن به ضرب‌العجل‌ها، به تقلا بیاندازد.

ورزشکاران، در یک زمینه شغلی متفاوت، ممکن است تمایلات کمال‌گرایانه توسعه دهند. عملکرد فیزیکی و ذهنی مطلوب برای ورزشکاران حرفه‌ای مهم است و این ویژگی‌ها ارتباط نزدیکی با کمال‌گرایی دارند. با این که ورزشکاران کمال‌گرا، برای موفقیت تلاش می‌کنند، این افراد ممکن است به واسطهٔ ترس شدید از شکست، محدود شوند و درنتیجه، تمام تلاش خود را نکنند یا در کل، خود را مسئول یک باخت بدانند. از آنجا که موفقیت این افراد، اغلب با امتیاز یا آمار سنجیده می‌شود، ورزشکاران کمال‌گرا ممکن است بیش از حد برای موفقیت احساس فشار کنند.[۷۱][منبع غیرمعتبر پزشکی؟]

کمال‌گرایی، تمایل مردم به ساختار و رهنمود را روشن می‌کند. آنها معمولاً در محیط‌های ساختارمندی که دستورالعمل‌های صریح و روشن دارند، خوب کار می‌کنند. از آنجایی که کمال‌گرایان بر جنبه‌های مشخص یک کار تمرکز می‌کنند، اگر مشکلاتی روی دهند، این افراد ممکن است در مقابل تغییر غیرقابل‌انعطاف باشند و خلاقیت به خرج ندهند. این وضعیت، زمانی که یک وضعیت پیش‌بینی نشده به‌وجود می‌آید، ممکن است مشکل ایجاد کند.

در نوابغ[ویرایش]

در حالی که کمال‌گرایی، نقش مهمی در کسب دستاوردهای بسیاری از شخصیت‌های موفق تاریخی ایفا کرده‌است، نمونه‌هایی از کمال‌گرایی افراطی وجود دارد که متفکران مهم را به منتشر نکردن آثار خود هدایت کرده و در نتیجه، باعث شده آنها نتوانند آن‌طور که می‌توانستند، بر زمینهٔ کاری خود، تأثیر مستقیمی داشته باشند. مورخ اسکاتلندی اِریک تِمپِل بِل، در مورد کارل فریدریش گاوس گفته که اگر این ریاضیدان، تمام اکتشافات خود را به موقع منتشر کرده بود، معادل ۵۰ سال ریاضیات را پیشرفت می‌داد.[۷۲]

عوارض پزشکی[ویرایش]

کمال‌گرایان ممکن است از اضطراب و عزت نفس پایین رنج ببرند. کمال‌گرایی، یک عامل خطر برای اختلال وسواسی-جبری، اختلال شخصیت وسواسی-جبری، اختلال خوردن، اضطراب اجتماعی، فوبیای اجتماعی، اختلال خودزشت‌انگاری، اعتیاد به کار، خودزنی، سوءمصرف مواد، افسردگی بالینی و همچنین مشکلات فیزیکی‌ای مانند اضطراب مزمن و بیماری‌های قلبی-عروقی است. علاوه بر این، مطالعات نشان داده‌اند که افرادی که کمال‌گرا هستند، نسبت به افرادی که کمال‌گرا نیستند، میزان مرگ و میر بیشتری دارند.[۷۳] یک دلیل احتمالی این موضوع، نگرانی و استرس مضاعفی است که به همراه باور غیر منطقی به این موضوع است که همه چیز باید کامل باشد.

درمانگران تلاش می‌کنند تا با تفکر منفی‌ای که کمال‌گرایی را احاطه کرده‌است، برخورد کنند، به ویژه تفکر «همه یا هیچ» که در آن شخص معتقد است که یک دستاورد یا کامل و بی نقص است یا بی‌فایده. آن‌ها، افراد را تشویق می‌کنند که اهداف واقع‌بینانه‌ای در نظر بگیرند و با ترس از شکست، رو به رو شوند.

از آنجا که کمال‌گرایی یک مسألهٔ عزت نفس است و اساس این مسئله، اعتقادات عاطفی در مورد کارهایی است که یک شخص باید انجام دهد تا به عنوان یک فرد قابل قبول باشد، در چارچوب یک روند بهبود که مستقیماً به این باورهای عاطفی می‌پردازد، تفکر منفی به‌طور موفقیت‌آمیزی مورد توجه قرار می‌گیرد.[۹]

خودشیفتگی[ویرایش]

آرنولد کوپر (به انگلیسی: Arnold Cooper) می‌گوید، خودشیفتگی را می‌توان کمال‌گرایی از نوع معطوف به خود در نظر گرفت - «اصراری بر کمال در موجودیت ایدئال خویشتن و کسب قدرت بی حد و حصر برای شکوهِ خویشن. این اصرارها، در آسیب‌های ناشی از ضربه به شکوهِ خویشتنِ فرد ریشه دارد».[۷۴]

خودشیفته‌ها، اغلب شبه‌کمال‌گرا هستند و نیازمند قرار گرفتن در مرکز توجه و ایجاد موقعیت‌هایی هستند که به آنها توجه شود. این تلاش برای بی‌نقص بودن، با تصویر ذهنی شخص خودشیفته از شکوهِ خویشتن خویش، انظباق دارد. اگر یک وضعبت مورد نظر از کمال به دست نیاید، می‌تواند منجر به احساس گناه، شرم، خشم یا اضطراب شود؛ چرا که شخصِ خودشیفته، باور دارد که اگر بی‌نقص نباشد، آنچه از عشق و تحسین دیگران در ذهن خود متصور بوده را از دست خواهد داد.[۷۵][منبع غیرمعتبر پزشکی؟]

ویژگی‌های شخصیتی[ویرایش]

کمال‌گرایی، یکی از عوامل در پرسشنامهٔ 16 عاملی شخصیت ریموند کَتِل است.[۷۶] بر اساس این ساختار، افرادی که مرتب (سازمان یافته)، اجبارطلب، خودمنضبط، از نظر اجتماعی دقیق، با انتظارات زیاد از قدرت اراده، دارای کنترل بر خود، و متکی بر احساسات خود هستند، افرادی کمال‌گرا هستند. در مدل پنج عامل بزرگ شخصیت، کمال‌گرایی یک نمود شدید از وظیفه‌شناسی است و برآورده نشدنِ انتظاراتِ فردِ کمال‌گرا، می‌تواند محرک افزایش روان‌رنجوری شود.[۷۶]

کمال‌گرایی ناسازگار، بیشتر شبیه روان‌رنجوری است، در حالی که کمال‌گرایی سازگار بیشتر به وظیفه‌شناسی شبیه است و به‌طور مثبتی با رضایت از زندگی، عزت نفس، دلبستگی مطمئن و خودپیش‌برد منسجم، مرتبط است.

یک مطالعه نشان داده که ورزشکارانی که نسبت به خود احساس احترام و عشق دارند («عزت نفس پایه»)، الگوهای مثبت کمال‌گرایی را نشان می‌دهند، در حالی که افرادی که عزت نفسشان وابسته به جنبه‌های شایستگی است («عزت نفس کسب شده»)، بیشتر کمال‌گرایی منفی از خود نشان می‌دهند.[۷۷]

درمان‌ها[ویرایش]

رفتاردرمانی شناختی با کاهش اضطراب اجتماعی، خودآگاهی عمومی، رفتارهای ناشی از اختلال وسواسی-اجباری (OCD) و کمال‌گرایی، برای کمک به کمال‌گرایان موفق بوده‌است.[۷۸] با استفاده از این رویکرد، فرد می‌تواند اندیشهٔ غیرمنطقی خود را بشناسد و راه جایگزین دیگری را برای برخورد با موقعیت‌ها پیدا کند.

استفاده از رفتاردرمانی مبتنی بر پذیرش یا ABBT (به انگلیسی: Acceptance-based behavior therapy) در درمان کمال‌گرایی، با افزایش آگاهی، افزایش پذیرش، و معنی‌دار کردن زندگی، کمک مؤثر و عمده‌ای از خود نشان داده‌است.[۷۹] این روش در کاهش اضطراب، افسردگی، و ترس - یا همان فوبیای - اجتماعی مؤثر بوده‌است و اثر آن شش ماه پس از درمان دیده شده‌است.

Perfectionism, in psychology, is a broad personality style characterized by a person's concern with striving for flawlessness and perfection and is accompanied by critical self-evaluations and concerns regarding others' evaluations.[1][2] It is best conceptualized as a multidimensional and multilayered personality characteristic, and initially some psychologists thought that there were many positive and negative aspects.[3] Perfectionism drives people to be concerned with achieving unattainable ideals or unrealistic goals that often lead to many forms of adjustment problems such as depression, anxiety, OCD, and low self-esteem. These adjustment problems often lead to suicidal thoughts and tendencies and influence or invite other psychological, physical, social, and further achievement problems in children, adolescents, and adults. Although perfectionist sights can reduce stress, anxiety, and panic, recent data, compiled by British psychologists Thomas Curran and Andrew Hill, show that perfectionistic tendencies are on the rise among recent generations of young people.[4]

Contents

1Definition
1.1Normal vs. neurotic
1.2Strivings vs. concerns
1.3The Comprehensive Model of Perfectionistic Behaviour
1.4The Perfectionism Social Disconnection Model
2Measurement
2.1Multidimensional perfectionism scale (MPS)
2.2Perfectionistic Self-Presentation Scale (PSPS)
2.3Perfectionism Cognitions Inventory (PCI)
2.4Almost perfect scale-revised (APS-R)
2.5Physical appearance perfectionism scale (PAPS)
3Psychological implications
4Consequences
4.1Suicide
4.2Anorexia nervosa
4.3General applications
4.4Medical complications
4.5Impact on psychological treatment
5Narcissism
6Personality traits
7Children and adolescents
8Treatments
8.1Cognitive-behavioral therapy (CBT)
8.2Psychodynamic/interpersonal therapy (PI)
8.3Exposure and response prevention (ERP)
8.4Acceptance-based behavior therapy (ABBT)
9See also
10References
11Further reading
12External links

Definition[edit]

Stanley Kubrick, an American filmmaker, was both famous and notorious about his perfectionism while making movies.[5][6][7]

Perfectionists strain compulsively and unceasingly toward unattainable goals. They measure their self-worth by productivity and accomplishment that some tendencies even lead to distraction from other areas of life.[8] If the focus is to be perfect at school or work, how are they in their role at home, or as a friend? Perfectionists pressure themselves to achieve unrealistic goals that inevitably lead to disappointment. If the sole focus pertains to everything that needs to be fixed in order to be considered perfect, then it's hard to know when they will truly be happy with themselves. Perfectionists especially, tend to be harsh critics of themselves, their work, and when they fail to meet their expectations.

Normal vs. neurotic[edit]

D. E. Hamachek in 1978 argued for two contrasting types of perfectionism, classifying people as tending towards normal perfectionism or neurotic perfectionism. Normal perfectionists are more inclined to pursue perfection without compromising their self-esteem, and derive pleasure from their efforts. Neurotic perfectionists are prone to strive for unrealistic goals and feel dissatisfied when they cannot reach them. Hamachek offers several strategies that have been proven useful in helping people change from maladaptive towards healthier behavior.[9] Contemporary research supports the idea that these two basic aspects of perfectionistic behavior, as well as other dimensions such as "nonperfectionism", can be differentiated.[10] They have been labeled differently, and are sometimes referred to as positive striving and maladaptive evaluation concerns, active and passive perfectionism, positive and negative perfectionism, and adaptive and maladaptive perfectionism.[11] Although there is a general perfectionism that affects all realms of life, some researchers contend that levels of perfectionism are significantly different across different domains (i.e. work, academic, sport, interpersonal relationships, home life).[3]

However, it is debated whether perfectionism can be adaptive and has positive aspects. In fact, recent research suggests that what is termed "adaptive perfectionism" is associated with suicidal thinking,[12] depression,[13] eating disorders,[14] poor health[15] and early mortality.[16] Some researchers argue that, certainly, a construct that causes people to think more about suicide, and places them at risk for depression, eating disorders, poor health, and early mortality is far from one that is adaptive. In fact, there is no empirical support for the assertion that a healthy form of perfectionism exists. Instead, what has been termed adaptive perfectionism has little relation to perfectionism and has more to do with striving for excellence.[17][18] A relentless striving for unreasonably high expectations that are rarely achieved and an avoidance of imperfection at all costs is what distinguishes perfectionism from excellencism.[18] Perfectionism therefore extends beyond adaptive strivings and is not a synonym for excellence or conscientiousness. Numerous researchers advise against using the term "adaptive perfectionism" as it is inappropriate for a personality trait.[19]

There is some literature that supports the usage of adaptive perfectionism when used in comparison with maladaptive perfectionism. Differences were found when these two dimensions of perfectionism were paired with the Big Five personality traits. For example, adaptive perfectionism was found to predict openness, conscientiousness, and extraversion. While maladaptive perfectionism was found to predict neuroticism.[20]

Strivings vs. concerns[edit]

J. Stoeber and K. Otto suggested in a narrative review that perfectionism consists of two main dimensions: perfectionistic strivings and perfectionistic concerns. Perfectionistic strivings are associated with positive aspects of perfectionism; perfectionistic concerns are associated with negative aspects (see below).

Healthy perfectionists score high in perfectionistic strivings and low in perfectionistic concerns.
Unhealthy perfectionists score high in both strivings and concerns.
Non-perfectionists show low levels of perfectionistic strivings.[11]

Prompted by earlier research providing empirical evidence that perfectionism could be associated with positive aspects (specifically perfectionistic strivings),[21] they challenged the widespread belief that perfectionism is only detrimental through a non-empirical narrative review. They claimed that people with high levels of perfectionistic strivings and low levels of perfectionist concerns demonstrated more self-esteem, agreeableness, academic success and social interaction. This type of perfectionist also showed fewer psychological and somatic issues typically associated with perfectionism, namely depression, anxiety and maladaptive coping styles.[11] However, empirical meta-analytic reviews have failed to replicate these claims.[22][23][24][13][12]

The Comprehensive Model of Perfectionistic Behaviour[edit]

The Comprehensive Model of Perfectionism (CMPB) operationalizes perfectionism as a multilevel and multidimensional personality style that contains a trait level, a self-presentational level, and a cognitive level.

The stable, dispositional, trait-like level of this model includes self-oriented perfectionism and socially prescribed perfectionism, as well as other-oriented perfectionism.[25] Self-oriented perfectionism is characterized by requiring perfection from oneself, while socially prescribed perfectionism refers to the need to obtain acceptance by fulfilling actual or perceived expectations imposed by others. In contrast, other-oriented perfectionists direct their perfectionism towards external sources and are preoccupied with expecting perfection from others.

The second component of the Comprehensive Model of Perfectionism contains the interpersonal expression of perfection through impression management and self-monitoring.[25] This relational component reflects the need to appear, rather than be, perfect via the promotion of perfection and the concealment of imperfection. Like the perfectionism traits, these components are also multifaceted. One of its facets, perfectionistic self-promotion, refers to the expression of perfectionism by actively presenting a flawless, though often false, image of oneself.[25] Another interpersonal facet, nondisplay of imperfection, is the expression of perfectionism through concealment of attributes or behaviours that may be deemed as imperfect, such as making mistakes in front of others.[25] Similarly, nondisclosure of imperfection is also associated with concealment of self-aspects, but focuses on avoiding verbal disclosure of imperfections, such as not revealing personal information that may be judged negatively or admitting failures.[25] All three facets are used as an (alleged) protection from feelings of low self-worth and possible rejection.

The self-relational/intrapersonal component of the CMPB refers to ruminative, perfectionistic thinking and is characterized by cognitive processes concerning the need for perfection, as well as self-recriminations and a focus on the discrepancy between one's actual and ideal self. This component therefore entails the information-processing related to perfectionism.[25] These three components of the Comprehensive Model of Perfectionism are independent but interrelated, and can be present in individuals in heterogeneous, idiosyncratic patterns with different combinations.[25]

The Perfectionism Social Disconnection Model[edit]

The Perfectionism Social Disconnection Model (PSDM) is a dynamic-relational model describing perfectionism and its consequences in an interpersonal context.[25] This model asserts that perfectionism, via an interpersonal style characterized by aloofness and inauthenticity, leads to the social disconnection and rejection perfectionists aim to avoid.[26] According to the PSDM, perfectionism develops in an early interpersonal context through asynchrony between child and caregiver, when there is a lack of attunement ("fit") between the temperament of the child and caregiver responses, leading to unfulfilled needs for belonging, acceptance, and self-esteem.[25] This creates a relational schema of others as critical, and rejecting, and an internal model of oneself as defective which makes perfectionists highly sensitive to the potential for judgment and rejection in interpersonal encounters.[25] Consequently, according to the PSDM, perfectionism serves an interpersonal purpose and the person relies on it as a means of fulfilling the needs for belonging and self-esteem.[25] In an attempt to gain a sense of acceptance and connection while avoiding possible judgment and rejection, these individuals aim to be or appear flawless. Paradoxically, this often rigid, aloof, and self-concealing relational style increases the potential for alienation and rejection and can lead to social disconnection.[26] In this way, the very behaviours that perfectionists consider as purportedly fulfilling unmet relational needs exert a detrimental influence on interpersonal encounters, so the alleged solution to social disconnection actually generates it.[26] The PSDM also provides a link between perfectionism and its maladaptive consequences since the estrangement from oneself and others generated by perfectionism is associated with a number of adverse outcomes, such as interpersonal difficulties, depression, and suicide risk.[27][25][28][29]

Measurement[edit]

Multidimensional perfectionism scale (MPS)[edit]

Randy O. Frost et al. (1990) developed a multidimensional perfectionism scale (now known as the "Frost Multidimensional Perfectionism Scale", FMPS) with six dimensions:[30]

Concern over making mistakes
High personal standards (striving for excellence)
The perception of high parental expectations
The perception of high parental criticism
The doubting of the quality of one's actions, and
A preference for order and organization.

Hewitt & Flett (1991) devised another "multidimensional perfectionism scale", a 45-item measure that rates three aspects of perfectionistic self-presentation:[31]

Self-oriented perfectionism
Other-oriented perfectionism, and
Socially prescribed perfectionism.

Self-oriented perfectionism refers to having unrealistic expectations and standards for oneself that lead to perfectionistic motivation.[32] Other-oriented perfectionism is having unrealistic expectations and standards for others that in turn pressure them to have perfectionistic motivations of their own. Socially prescribed perfectionism is characterized by developing perfectionistic motivations due actual or perceived high expectations of significant others. Parents who push their children to be successful in certain endeavors (such as athletics or academics) provide an example of what often causes this type of perfectionism, as the children feel that they must meet their parents' lofty expectations.

A similarity has been pointed out among Frost's distinction between setting high standards for oneself and the level of concern over making mistakes in performance (the two most important dimensions of the FMPS) and Hewitt & Flett's distinction between self-oriented versus socially prescribed perfectionism.[33]

Perfectionistic Self-Presentation Scale (PSPS)[edit]

Hewitt et al. (2003) developed the Perfectionistic Self-Presentation Scale (PSPS), a 27-item self-report measure assessing the three interpersonal, expressive components of the Comprehensive Model of Perfectionism.[34] It includes three subscales pertaining to perfectionistic self-presentation, i.e., to the need to appear flawless:

1. Perfectionistic self-promotion

2. Nonsdisplay of imperfection

3. Nondisclosure of imperfection

The PSPS measures the expression (the process) of the trait of perfectionism and is directly linked to the perfectionism traits, particularly self-oriented and socially prescribed perfectionism. Additionally, the dimensions of the PSPS correlate with measures of psychological distress, such as anxiety symptoms, indicating that perfectionistic self-presentation is a maladaptive, defensive tendency.[34]

Perfectionism Cognitions Inventory (PCI)[edit]

The Perfectionism Cognitions Inventory (PCI) developed by Flett, Hewitt, Blankstein, and Gray (1998) is a 25-item inventory measuring the self-relational, cognitive component of perfectionism in the form of automatic thoughts about attaining perfection.[35] It includes statements about perfectionism-themed cognitions, such as references to social comparison and awareness of being imperfect and failing to attain high expectations.[36] Rather than emphasizing trait-like statements, the PCI is characterized by state-like statements, focusing on the varying situational and temporal contexts that can lead to different perfectionistic thoughts.[35]

The PCI is associated with the presence of negative automatic thoughts and scoring high on this measure has been linked to a high degree of self-criticism, self-blame and failure perseveration.[37]

Almost perfect scale-revised (APS-R)[edit]

Slaney and his colleagues (1996) developed the Almost Perfect Scale-Revised (APS-R).[38] People are classified based on their scores for three measures:

High Standards
Order, and
Discrepancy

Discrepancy refers to the belief that personal high standards are not being met, which is the defining negative aspect of perfectionism.[38] Those with high scores in what the APS-R considers maladaptive perfectionism typically yield the highest social stress and anxiety scores, reflecting their feelings of inadequacy and low self-esteem.[10] However, whether high standards as measured by APS-R actually assess perfectionism is debatable.[17][18]

In general, the APS-R is a relatively easy instrument to administer, and can be used to identify perfectionist adolescents as well as adults, though it has yet to be proven useful for children.[10] Two other forms of the APS-R measure perfectionism directed towards intimate partners (Dyadic Almost Perfect Scale) and perceived perfectionism from one's family (Family Almost Perfect Scale).

The validity of the APS-R has been challenged. Namely, some researchers maintain that high standards are not necessarily perfectionistic standards.[17][18] For instance, it has been shown that when the APS-R is re-worded to reflect more perfectionistic terms, outcomes differ in comparison to the original wording of this scale.[17] Specifically, only the reworded, more perfectionistic scale is associated with maladjustment, such as depression and anxiety, while only the original scale is related to adaptive outcomes.[17] This suggests that what is labelled as "adaptive perfectionism" in the original APS-R may simply reflect high standards. Moreover, a number of researchers view the relevance of discrepancy to the perfectionism literature as suspect given the number of negative mood terms included. Including negative mood terms in items, such as the discrepancy subscale, greatly increases the likelihood for discovering a relation between perfectionism and neuroticism which may be simply due to wording rather than a perfectionism-neuroticism link.[39]

Physical appearance perfectionism scale (PAPS)[edit]

The Physical Appearance Perfectionism Scale (PAPS) explains a particular type of perfectionism: the desire for a perfect physical appearance.[3] The PAPS is a multidimensional assessment of physical appearance perfectionism that provides the most insight when the sub-scales are evaluated separately.[3]

In general, the PAPS allows researchers to determine participants' body image and self-conceptions of their looks, which is critical in present times when so much attention is paid to attractiveness and obtaining the ideal appearance.[3] The two sub-scales it uses to assess appearance concerns are:

Worry About Imperfection, and
Hope For Perfection.

Those that obtain high "Worry About Imperfection" scores are usually greatly concerned with attaining perfection, physical appearance, and body control behavior.[3] They also demonstrate low positive self-perceptions of their appearance, whereas those scoring highly on "Hope for Perfection" yielded high positive self-perceptions.[3] Hope For Perfection also corresponded with impression management behaviors and striving for ambitious goals.

In summary, Worry About Imperfection relates to negative aspects of appearance perfectionism, while Hope For Perfection relates to positive aspects. One limitation of using the PAPS is the lack of psychological literature evaluating its validity.[3]

Psychological implications[edit]

Perfectionists tend to dissociate themselves from their flaws or what they believe are flaws (such as negative emotions) and can become hypocritical and hypercritical of others, seeking the illusion of virtue to hide their own vices.[40]

Researchers have begun to investigate the role of perfectionism in various mental disorders such as depression,[28] anxiety, eating disorders[14] and personality disorders, as well as suicide.[13][12][27] Each disorder is associated with varying levels of the three subscales on the Multidimensional Perfectionism Scale.[32] For instance, socially prescribed perfectionism in young women has been associated with greater body-image dissatisfaction and avoidance of social situations that focus on weight and physical appearance.[41]

The relationship that exists between perfectionistic tendencies and methods of coping with stress has also been examined in some detail. Those who displayed tendencies associated with perfectionism, such as rumination over past events or fixation on mistakes, tended to utilize more passive or avoidance coping.[42] They also tended to utilize self-criticism as a coping method.[42] This is consistent with theories that conceptualize self-criticism as a central element of perfectionism.[43]

Consequences[edit]

Perfectionism can be damaging. It can take the form of procrastination when used to postpone tasks and self-deprecation when used to excuse poor performance or to seek sympathy and affirmation from other people. These, together or separate, are self-handicapping strategies perfectionists may use to protect their sense of self-competence.[44][45] In general, perfectionists feel constant pressure to meet their high expectations, which creates cognitive dissonance when expectations cannot be met. Perfectionism has been associated with numerous other psychological and physiological complications. Moreover, perfectionism may result in alienation and social disconnection via certain rigid interpersonal patterns common to perfectionistic individuals.[25]

Suicide[edit]

In 2017, suicide was the second most common cause of overall mortality among adolescents in the United States.[12] Men were 3.54 times more likely to commit suicide than women and white males accounted for 69.67 percent of suicide.[46] Men ages 45–85 were 20 percent more likely to commit suicide than adolescents and young adults. The numbers vary annually as suicide is underreported.

Perfectionism is increasingly considered to be a risk factor for suicide.[12] The tendency of perfectionists to have excessively high expectations of self and to be self-critical when their efforts do not meet the expectations they have established, combined with their tendency to present a public image of flawlessness increases their risk of suicide ideation while decreasing the likelihood of seeking help when it is needed.[47] Perfectionism is one of many suicide predictors that affect individuals negatively via pressure to fulfill other- or self-generated high expectations, feeling incapable of living up to them, and social disconnection.[12]

Importantly, the relation between suicidality and perfectionism depends on the particular perfectionism dimensions. Perfectionistic strivings are associated with suicidal ideation while perfectionistic concerns are predictive of both suicidal ideation and attempting suicide.[12] Additionally, socially prescribed perfectionism, a type of perfectionistic concern, was found to be associated with both baseline and long-term suicidal ideation.[12] This implies that perfectionistic concerns, such as socially prescribed perfectionism, are related to more pernicious outcomes in the context of suicide.[12]

Anorexia nervosa[edit]

Perfectionism has been linked with anorexia nervosa in research for decades. Researchers in 1949 described the behavior of the average anorexic person as being "rigid" and "hyperconscious", observing also a tendency to "neatness, meticulosity, and a mulish stubbornness not amenable to reason [which] make her a rank perfectionist".[48] Perfectionism is an enduring characteristic in the biographies of anorexics. It is present before the onset of the eating disorder, generally in childhood,[49] during the illness,[50] and also, after remission.[51] The incessant striving for thinness among anorexics is itself a manifestation of this personality style, of an insistence upon meeting unattainably high standards of performance.[52]

Because of its chronicity, those with eating disorders also display perfectionistic tendencies in other domains of life than dieting and weight control. Over-achievement at school, for example, has been observed among anorexics,[52][53][54] as a result of their overly industrious behavior.[52][55][56]

The level of perfectionism was found to have an influence on individual's long-term recovery of anorexia. Those who scored a lower range of perfectionism were able to have a faster recovery rate than patients who scored high in perfectionism.[57]

General applications[edit]

Perfectionism often shows up in performance at work or school, neatness and aesthetics, organization, writing, speaking, physical appearance, and health and personal cleanliness.[58] In the workplace, perfectionism is often marked by low productivity and missed deadlines as people lose time and energy by paying attention to irrelevant details of their tasks, ranging from major projects to mundane daily activities. This can lead to depression, social alienation, and a greater risk of workplace "accidents".[59] Adderholdt-Elliot (1989) describes five characteristics of perfectionist students and teachers which contribute to underachievement: procrastination, fear of failure, an "all-or-nothing" mindset, paralyzed perfectionism, and workaholism.[60]

According to C. Allen, in intimate relationships, unrealistic expectations can cause significant dissatisfaction for both partners.[61] Greenspon lists behaviors, thoughts, and feelings that typically characterize perfectionism.[62] Perfectionists will not be content with their work until it meets their standards, which can make perfectionists less efficient in finishing projects, and they therefore will struggle to meet deadlines.

In a different occupational context, athletes may develop perfectionist tendencies. Optimal physical and mental performance is critical for professional athletes, which are aspects that closely relate to perfectionism. Although perfectionist athletes strive to succeed, they can be limited by their intense fear of failure and therefore not exert themselves fully or feel overly personally responsible for a loss.[63] Because their success is frequently measured by a score or statistics, perfectionist athletes may feel excessive pressure to succeed.

Medical complications[edit]

Perfectionism is a risk factor for obsessive compulsive disorder,[64] obsessive compulsive personality disorder, eating disorders,[14] social anxiety,[65] body dysmorphic disorder,[66] workaholism,[67] self harm and suicide,[12] substance abuse, and clinical depression[31] as well as physical problems like heart disease.[68] In addition, studies have found that people with perfectionism have a higher mortality rate than those without perfectionism.[16] A possible reason for this is the additional stress and worry that accompanies the irrational belief that everything should be perfect.[16]

Therapists[who?] attempt to tackle the negative thinking that surrounds perfectionism, in particular the "all-or-nothing" thinking in which the client believes that an achievement is either perfect or useless. They encourage clients to set realistic goals and to face their fear of failure.[69]

Since perfectionism is a self-esteem issue based on emotional convictions about what one must do to be acceptable as a person, negative thinking is most successfully addressed in the context of a recovery process which directly addresses these convictions.[70]

Impact on psychological treatment[edit]

A number of studies suggest that perfectionism can limit the effectiveness of psychotherapy. Namely, perfectionism impedes treatment success across seeking, maintaining, and ultimately benefiting from help.[71] Unfavourable attitudes and negative beliefs towards seeking help present a barrier to treatment among perfectionists.[72] When they do attend treatment, perfectionists, especially those high in perfectionistic self-presentation, are more likely to experience initial clinical interviews as anxiety-provoking and appraise their performance as inadequate.[71] Perfectionism can also affect treatment adherence. For example, a study demonstrated that other-oriented perfectionism is associated with treatment attrition.[73] Further, treatment effectiveness may be compromised by perfectionists' tendency to present an image of flawlessness and avoid self-disclosures because of an excessive sensitivity to judgment and rejection.[26] Most importantly, treatment success may be negatively impacted due to the interpersonal disconnection prevalent among perfectionists which is associated with a failure to develop or strengthen a positive therapeutic alliance.[25][74][26]

Narcissism[edit]

According to Arnold Cooper, narcissism can be considered as a self-perceived form of perfectionism – "an insistence on perfection in the idealized self-object and the limitless power of the grandiose self. These are rooted in traumatic injuries to the grandiose self."[75] In support, research suggests some forms of perfectionism are associated with grandiose narcissism while others are associated with vulnerable narcissism.[76] Similar to perfectionism, narcissism, particularly in its vulnerable form, is associated with a contingent self-worth and a need for validation.[77] Narcissists often are pseudo-perfectionists and require being the center of attention and create situations where they will receive attention. This attempt at being perfect is cohesive with the narcissist's grandiose self-image.[78] Behind such perfectionism, self psychology would see earlier traumatic injuries to the grandiose self.[75]

Vulnerable narcissism is mostly covert and is characterized by a need for other people's recognition (e.g., validation or admiration) and a sense of self-worth that is contingent upon this recognition.[79] If a perceived state of perfection is not attained and recognition is not forthcoming or doubtful, this can result in a lowered self-worth, social withdrawal and avoidance behaviours as the individual fear that he or she will lose validation and admiration.[79]

Personality traits[edit]

Perfectionism is one of Raymond Cattell's 16 Personality Factors.[80] According to this construct, people who are organized, compulsive, self-disciplined, socially precise, exacting will power, controlled, and self-sentimental are perfectionists. In the Big Five personality traits, perfectionism is an extreme manifestation of conscientiousness and can provoke increasing neuroticism as the perfectionist's expectations are not met.[80]

Perfectionistic concerns are more similar to neuroticism while perfectionistic strivings are more similar to conscientiousness.[39]

Children and adolescents[edit]

The prevalence of perfectionism is high in children and adolescents, with estimates ranging from 25% to 30%.[81] Similar to adults, perfectionism in young people is a core vulnerability factor for a variety of negative outcomes, such as depression, anxiety, suicidal ideation, and obsessive-compulsive disorder.[81][82] In order to measure the two trait components of self-oriented and socially prescribed perfectionism in this age group, the widely used Child-Adolescent Perfectionism Scale (CAPS) can be useful.[81]

Treatments[edit]

Cognitive-behavioral therapy (CBT)[edit]

Cognitive-behavioral therapy (CBT) has been shown to successfully help perfectionists in reducing social anxiety, public self-consciousness, obsessive-compulsive disorder (OCD) behaviors, and perfectionism.[83] By using this approach, a person can begin to recognize their irrational thinking and find an alternative way to approach situations.

Psychodynamic/interpersonal therapy (PI)[edit]

Consistent with the development and expression of perfectionism within an interpersonal context, this treatment focuses on the dynamic-relational basis of perfectionism. Rather than targeting perfectionistic behaviour directly and aiming merely for symptom reduction, dynamic-relational therapy is characterized by a focus on the maladaptive relational patterns and interpersonal dynamics underlying and maintaining perfectionism.[25] According to research by Hewitt et al. (2015), this form of treatment is associated with long-lasting reductions in both perfectionism and associated distress.[84]

Exposure and response prevention (ERP)[edit]

Exposure and response prevention (ERP) is also employed by psychologists in the treatment of obsessive-compulsive symptoms, including perfectionism. This form of therapy is premised on encouraging individuals to stop their perfectionistic behavior in tasks that they would normally pursue toward perfection. Over time, anxiety may decrease as the person finds that there are no major consequences of completing particular tasks imperfectly.[85]

Acceptance-based behavior therapy (ABBT)[edit]

Acceptance-based behavior therapy (ABBT) was demonstrated to have a major contribution to treat perfectionism from increasing awareness, increasing acceptance, and living a meaningful life.[86] These practices were shown to help reduce anxiety, depression, and social phobia. This approach has been shown to be effective six months post to the therapy.[86][87]