Η οικογένεια θα έπρεπε να είναι συνώνυμο της αγάπης, της εμπιστοσύνης, του άρρηκτου δεσμού που αντέχει σε κάθε καταιγίδα. Όμως, υπάρχουν φορές που πίσω από το χαμόγελο ενός οικείου προσώπου κρύβεται κάτι ανείπωτο, ένας νους διαβρωμένος από την παράνοια, απαλλαγμένος από κάθε ίχνος τύψης. Όταν η προδοσία προέρχεται από εκεί που έπρεπε να υπάρχει ασφάλεια, το αποτέλεσμα δεν είναι απλώς τραγικό—είναι εφιαλτικό. Και όταν το πρώτο αίμα που χύνεται δεν αρκεί για να σβήσει το σκοτάδι, τότε η φρίκη ολοκληρώνεται με τον πιο ασύλληπτο τρόπο.