ถ้าเราจะภาวนาอย่าหลงโลก โลกมันเหมือนน้ำ อย่างเหมือนมีท่อนไม้สักท่อนหนึ่งเป็นท่อนไม้เปียกน้ำ เอามาจุดไฟไม่ติดหรอก ถ้าเราเป็นนักปฏิบัติแต่ทำตัวเป็นท่อนไม้แช่น้ำ ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเท่าไร เหนื่อยเปล่า บางคนก็เป็นท่อนไม้สดๆ อยู่ในน้ำด้วย ท่อนไม้สดๆ ก็เหมือนคนทั่วๆ ไป จิตไม่คุ้นชินกับธรรมะเลย คุ้นชินแต่หลงโลก แล้วก็ยังปล่อยตัวปล่อยใจให้หลงโลกเข้าไปอีก มันก็หลงโลกมากขึ้นๆ บางคนเห็นว่าชีวิตนี้ไม่แน่นอน ก็พยายามจะมาปฏิบัติธรรม พิจารณาตัวเองเราก็ยังเหมือนต้นไม้สดๆ อยู่ ถ้าเรายังแช่น้ำอีก โอกาสที่จะเอาต้นไม้นี้มาจุดไฟให้เกิดประโยชน์ได้ก็ไม่มี ก็พยายามปลีกตัวเป็นไม้สดอยู่บนบก ไม่ยอมไปแช่น้ำ พวกนี้ก็ดีขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง ทีนี้บางคนก็เห็นตราบใดที่จิตเรายังชุ่มด้วยกาม เรายังหาความสุขความสงบที่แท้จริงไม่ได้ ก็มาลงมือภาวนาทำสมาธิทำวิปัสสนาไป ฝึกไปช่วงหนึ่งใจจะเริ่มแห้ง พวกเปียกคือใจมันเปียกด้วยกาม ยังติดในรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัสอยู่ ยังติดโลกอยู่ ส่วนคนที่ภาวนาใจจะแห้งๆๆ แล้วยิ่งถ้าภาวนาแบบเจริญสติเจริญปัญญาไปมากๆ จิตไม่ได้ทรงฌานมันจะยิ่งแห้งมาก ภาวนาแล้วแห้งผากเป็นสุขวิปัสสกะ กิเลสก็เหือดแห้ง หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช วัดสวนสันติธรรม 1 มกราคม 2568