Çıkışımın inanılmaz duygusal olduğu ülkeye geri dönüşüme çok az kalmışken, üstelik duygusallık seviyesinde hiçbir azalma olmayacağına çok da eminken bildiğim en iyi şeyi yapmaya karar verdim: konuşmaya. 23.bölümde, 25 gün sonra bitecek olan İtalya maceramın beni yalnızca aşina olduğum bir şehre değil, hayatımın hiç bilmediğim bir evresine bırakacak olmasını konuştum. Kaygılar, "ben ne olucam şimdi?" soruları bir yanda dursun, bakalım benim hazır olmadığım yetişkinlik, bana hazır mı? Dinleyip görelim. Öpücükler, son kez İtalya'dan!