Na 16 weken therapie en behandeling in klinische setting gehad te hebben, ben ik sinds 2 weken weer volledig thuis. Ik vertel over de grote overgang tussen daar en hier, over hoe ik het ervaar(de). Ik vertel over keuzes die ik onlangs voor mezelf heb gemaakt met betrekking tot aanmelding voor de traumaverwerkingskliniek in Leeuwarden. Ook heb ik gekozen om de opleiding tot ervaringsdeskundige die ik zo graag wil doen, dit jaar niet te starten aangezien het voor mij nu niet de juiste tijd is… Aan de ene kant vraag me af wie ik dan ben zonder baan, zonder opleiding en stageplek. (Status? Aanzien? ‘Wat vind de ander..?’) Dit zorgt ook voor confronterende momenten met mijn ziek zijn door PTSS. En tegelijkertijd weet ik juist steeds vaker en beter wie IK ben, lukt het me steeds vaker mezelf te accepteren en waarderen. Hoe fijn is dat?! Hard werken is het nog steeds én het wordt gaandeweg beloond. Wat mij hierbij helpt is iedere keer terug naar de vraag ‘wat is goed voor mij?’ Groetjes, Henriëtte

Vandaag de laatste therapiedag van m’n klinische opname traject en het is anders verlopen dan vooraf gedacht. Door een (vast) goedbedoelde knuffel kwam ik plots in een onverwacht en onveilig stuk terecht, waar ik maar moeilijk weer uitkwam. Sterker nog, op het moment dat ik deze woorden typ, sluimert het nog op de achtergrond merk ik. Maar goed, ik ben hier nog steeds om te proberen, leren en ontwikkelen. Dit is nog steeds mijn oefenterrein om patronen te doorbreken, dus ik heb besloten tóch mijn oefening in knuffelen voort te zetten, want ik gun het mezelf. Dappere ik! Groetjes, Henriëtte

Deze week is mijn 16de, dus laatste week !! van mijn 16 weeks opname traject. Dit betekent dat deze week in het teken staat van afscheid. Afscheid nemen van groepsgenoten, afscheid van behandelaren en groepsbegeleiders, afscheid nemen van deze fijne plek. Daar waar ik zóveel geleerd en geoefend heb in het dichterbij mezelf durven komen. Daar waar ik ook zeker stevige stappen daartoe heb gezet. Daar waar ik soms dissocieerde, maar ook zeker heb gevoeld en (voor even) emoties durfde toe te laten. Daar waar ik vertrouwen in mezelf kon laten groeien en mezelf toestemming durfde te geven tot mogen zijn, van waaruit mijn bestaansrecht verder mag ontwikkelen. Ik mag zijn. Ik mag zijn wie ik ben, ondanks of dankzij alles wat eens gebeurde. Groetjes, Henriëtte

Deze keer praat ik over iets waarmee ik onlangs heb geoefend. Het heeft te maken met het in contact zijn met een ander, waarbij ik tijdens dat contact en samenzijn steeds meer van mezelf af kom te staan, tot het punt waarop ik mijzelf de vraag stel “maar waar ben ik dan in dit hele verhaal?” Een voor mij leerzame situatie, juist omdat het raakt aan verschillende situaties eerder in m’n leven. Waar ik nu mee oefen is vooral: Ik mag voor mijzelf kiezen, met eigen grenzen en regie. Dat RECHT heb ik altijd! En dat ik het lastig vind en nog meer oefening hierin nodig heb, is prima. Ik probeer en leer, keer op keer.

Tijd vliegt! Week 10 van m’n klinisch therapie traject is alweer voorbij! En wat een week is het weer geweest… Deze aflevering vertel ik over hoe en waardoor de afgelopen weken mijn interne spanning soms behoorlijk op kon lopen. Hoe er soms gevoelens en emoties geraakt worden die een link met (iets van ) vroeger hebben. Hoe ik daardoor steeds vaker in contact of dichterbij mezelf kan zijn, maar hoe dit soms ook teveel is en mij uit m’n window of tolerance kan doen schieten… Ik deel open over mijn eerste reactie op het voorstel van m’n psychiater om overdag met medicatie te starten en hoe het me vervolgens gelukt is hier zelf regie in te nemen; met goed resultaat! Veel plezier met luisteren. Groetjes, Henriëtte

Ik vertel dit keer over hoe lastig ik het soms vind om mezelf in het hier en nu te houden, om het hier en nu ervaringen tot me toe te laten bij hoge spanning in m’n lijf. Afgelopen weken heb ik dit (van mezelf en anderen) afsluiten meerdere malen ervaren, wat mede te maken heeft met het schrijven en delen van m’n levensverhaal. Het zijn voor mij tijdens dit opnametraject belangrijke en waardevolle patronen om anders te leren doen. Maar ondanks dat ik het mezelf anders gun dan hoe ik het voorheen deed, voel ik IN mij ook hoe lastig het is om te durven… En dát maakt dat ik dit hele proces, van verandering en mezelf warmte en geborgenheid gunnen, plat gezegd fucking hard werken vind! Want in m’n hoofd weet ik soms het ene, maar in m’n lichaam voel ik soms het andere… En toch komt het steeds vaker even samen. Zoals vorige week woensdagmiddag, waarover ik vertel tijdens deze aflevering van de Zicht op Anders podcast. Groetjes, Henriëtte

Na een aantal weken hard werken 💪tijdens dit therapie traject, zonder tussendoor een podcast in te spreken, is het weer zover: een nieuwe aflevering! Dit keer over mijn ‘ontsnapping’ om bij een sollicitatie gesprek aanwezig te kunnen zijn. Het was de reis meer dan waard, want ook nu leer ik weer veel van en over mezelf. Tijdens deze aflevering vertel ik over hoe ik het sollicitatiegesprek ervaren heb. Ook deel ik over een heel bijzonder en tot nu toe niet eerder meegemaakte ervaring in mezelf, wanneer ik terugblik op het gesprek. Iets met groei, ontwikkeling en doen wat goed voor mij is… Iets met goed op weg zijn met mezelf, een goede kandidaat zijn, geschikt zijn voor de functie én de juiste keuzes maken vanuit ‘wat is goed voor mij?’ Veel plezier met luisteren en tot de volgende. Groetjes, Henriëtte

Soms heb ik van die dagen… Gisteren was zo’n dag en ik vertel er over in deze aflevering van de Zicht op Anders podcast. Iets met ploeteren door een moeras vol blubber, terwijl ik er voor mijn gevoel tot borsthoogte in sta. Iets met golven van emotie waar ik me geen raad mee weet en zo’n dag waar iedere minuut als een uur aanvoelt. Ja, zó’n dag… Gelukkig ben ik hier niet voor de kat zijn viool en kan ik (juist na zo’n dag!) volop bezig met patronen doorbreken, oefenen en aangaan..! Want ik heb door mijn knetter harde werken van gisteren, ook weer meerdere inzichten gekregen; hoe fijn is dat?! Rol die stippellijn richting mijn doelen maar uit, ik kom er aan! 😅 Hard werken, dat is dit zeker. En juist daarom probeer ik momenten van ontspanning te vinden en op een fijne manier in te vullen. Ook komend weekend, wanneer ik thuis ben, ga ik dat proberen te doen. Ik ga er mee oefenen. Kleine stapjes. Fijn weekend allemaal en veel luisterplezier tijdens deze aflevering. Groetjes, Henriëtte

Mijn vierde week van het klinisch behandel traject is ingegaan, dat betekent ook dat ik afgelopen weekend voor het eerst naar huis mocht. Ik vertel over hoe ik net als een student thuis kwam met m’n vuile was en deel over een paar van de vele inzichten die ik over mezelf te weten ben gekomen; iets met patronen leren herkennen… Verder vertel ik over hoe irritaties mij iets kunnen leren, over hoe ik dicht bij mezelf probeer te blijven door de vraag ‘wat is goed voor mij?’ te stellen en over hoe ik probeer voort te ploeteren. Ook is er goed nieuws aangaande studie plannen waar ik heel blij mee ben! En ondanks een brain disconnect moment, terwijl ik over het goede nieuws vertel, lukt het me de kritische gedachten te kalmeren (knap hè?!) Ik begrijp van mezelf dat ik hier en nu wroet in m’n verleden en echt dingen aan ga, terwijl tegelijkertijd een stip op de horizon voor wat betreft toekomst plannen ook heel belangrijk voor me is. Dus, mocht je een stageplek voor de opleiding Ervaringsdeskundige in Zorg en Welzijn weten, let me know..! 😉

Inmiddels ben ik 2 weken onderweg in mijn klinisch ggz behandel traject en ik durf te zeggen dat er al pittige momenten geweest zijn voor mij. Ik vertel deze aflevering over een (voor mij) nieuwe therapie: psychodrama. Ook vertel ik over hoe het in beweging komen en zijn, mij terug goed doet voelen. Iets met runningtherapie, aanmaak van blije stofjes en meedeinen op de golven. Deze podcast heb ik wederom vanaf m’n kamer ingesproken, in de warmte van zonnestralen, met het raam open en een vogelconcert op de achtergrond. Ik word er vrolijk en kalm van, misschien jij als luisteraar ook… Groetjes, Henriëtte