Ο Δημήτρης μιλάει για την πρόσφατη εμπειρία του σε ένα από τα αγαπημένα του μέρη στον κόσμο.

Δημήτρης

Έχει συμβεί ένα συνταρακτικό πράγμα στη ζωή μου προσωπικά και αυτό ήταν η επίσκεψή μου... το ταξίδι μου στη Σαμοθράκη και για αυτό ήθελα να σας μιλήσω σήμερα. Λοιπόν, έχω μιλήσει πολλές φορές για τη Σαμοθράκη στο podcast νομίζω και όχι μόνο. Είναι ένα από τα αγαπημένα μου μέρη στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Γιατί; Γιατί είναι ένα ελληνικό νησί σαν όλα τα άλλα αλλά έχει κάποιες σημαντικές διαφορές... κάποια πράγματα που κάνουνε τη Σαμοθράκη μοναδική.

Καταρχάς, στη Σαμοθράκη είναι το όρος Σάος αλλιώς και Φεγγάρι και αυτό το βουνό τυχαίνει να είναι το πιο ψηλό βουνό σε όλο το Αιγαίο κάπου στα 1.600-1.700 μέτρα...κάπου εκεί γύρω. Δεν είναι και πολύ μικρό βουνό, έτσι; Είναι πιο ψηλό από τα βουνά που έχουμε στην Αθήνα σχεδόν. Είναι πράμα...! Και σε μια μεριά του νησιού αναβλύζουνε πηγές. Οπότε αυτό το νησί έχει ποτάμια, έχει ρέματα, έχει πάρα πολύ πράσινο, έχει δάση... Και δεν έχει δάση έτσι απλά... Έχει δάση από πλατάνια. Αυτά τα δέντρα, ξέρετε, που χρειάζονται πάρα πολύ νερό. Έχει φαράγγια, έχει νερά, έχει πάρα πολύ πλούσια πανίδα, έχει πολλά ζώα, έντομα, πουλιά. Γίνεται χαμός. Για να σας δώσω να καταλάβετε η λέξη-κλειδί στη Σαμοθράκη είναι η λέξη «βάθρα». Οι βάθρες είναι μικρές λιμνούλες κάτω από καταρράκτες όπου μαζεύεται πολύ γλυκό νερό και μπορείς να κολυμπήσεις μέσα σε αυτές τις λιμνούλες, είναι αρκετά μεγάλες για να κολυμπήσεις. Κάποιες είναι σα μικρές πισίνες σε μέγεθος κι άλλες είναι αρκετά μεγάλες. Έχουνε, ξέρω 'γω, την έκταση μισού γηπέδου ποδοσφαίρου, για παράδειγμα, οι μεγαλύτερες από αυτές... Σε αυτές τις βάθρες αλλά και στα ποτάμια υπάρχουνε κάποιες πολύ χαρακτηριστικές μπλε λιβελούλες, οι οποίες δε φοβούνται καθόλου τους ανθρώπους. Έρχονται και κάθονται πάνω σου, πάνω στο κεφάλι σου, πάνω στα χέρια σου... Και τους αρέσει επίσης πάρα πολύ να τις βγάζεις φωτογραφίες. Εγώ νομίζω ότι στην πραγματικότητα είναι νεράιδες.

Για την υπόλοιπη απομαγνητοφώνηση, γίνετε μέλη μας!