Als katholiek jongetje liep oud-mister Ben Bot op Allerzielen rondjes om de kerk in Apeldoorn. Hij was ervan overtuigd dat je daarmee zielen uit het vagevuur kon verlossen. In die periode van zijn leven ging Bot iedere dag met zijn grootouders mee naar de kerk. Prachtig vond hij dat: het geloof opende voor hem een perspectief op iets anders, iets groters.

Ben Bot werd in 1937 geboren in Batavia, nu Jakarta, in het voormalige Nederlands-Indië. Hij zat er jarenlang in een Jappenkamp. Zijn vader werkte als dwangarbeider aan de beruchte Birma-spoorlijn, zijn moeder kon door ziekte niet altijd voor hem zorgen. Toen Bot op negenjarige leeftijd in Nederland arriveerde, was hij analfabeet en kende hij God noch gebod. Zijn grootvader, onderwijzer en fervent katholiek, bracht daar snel verandering in.

Tegenwoordig noemt Ben Bot zich geen katholiek meer. Maar hij gelooft nog wel. In een beginsel dat alles bestiert. Bot zit graag in de kerk en hoewel hij in strikte zin geen deel uitmaakt van de gemeenschap gaat hij dan ook ter communie. Vanwege de rust, de bezinning, de herinnering aan vroeger: ‘Dat zit in mijn DNA en dat krijg je er niet meer uit.’