Η Μαριλένα έρχεται αντιμέτωπη με τη διαχείριση των αντικειμένων αγαπημένων ανθρώπων που δεν είναι πια στη ζωή.

Nomadland (2020)

Το e-mail μας: [email protected]

Μαριλένα:

[1:24] ...με την απώλεια της αδελφής μου και εδώ στην Κίμωλο μεγαλώσαμε μαζί, γιατί περάσαμε όλα μας τα καλοκαίρια παρέα από τότε που ήμασταν ενός εγώ και μηδέν η Κατερίνα και μέχρι και τα 34 της χρόνια και εμένα αντίστοιχα τα 36 περάσαμε όλα τα καλοκαίρια ή σχεδόν όλα τα καλοκαίρια μαζί. Οπότε καταλαβαίνετε ότι η Κίμωλος έχει ένα ιδιαίτερο πρόσημο συναισθηματικό για μένα και ιδιαίτερο συναισθηματικό πρόσημο για μένα έχει και το σπίτι όπου μέναμε και μεγαλώσαμε σε αυτό το υπέροχο σπίτι που έφτιαξε η γιαγιά πριν 42 χρόνια και για μένα είναι το νούμερο ένα σπίτι, όπως συνηθίζω να λέω στον Δημήτρη, δηλαδή είναι το σπίτι που νιώθω πιο πολύ σπίτι μου από όλα τα σπίτια που έχω μείνει μέχρι τώρα ακόμα και αυτά στης Αθήνας. Δεν θα σας μιλήσω για το πόσο όμορφο σπίτι έχουμε, άλλωστε αυτό είναι κάτι τελείως αντικειμενικό... Υποκειμενικό, συγγνώμη. Γιατί αν έρθει κάποιος μπορεί να το βρει πολύ φτωχικό, πολύ μικρό, δεν ξέρω κι εγώ τι. Θα σας μιλήσω, όμως, για το πόσο δύσκολο είναι να επιστρέφεις σε ένα σπίτι το οποίο είναι γεμάτο από πράγματα ανθρώπων που δεν είναι πια στη ζωή.

[2:47] Γιατί τα τελευταία αυτά τρεισήμισι-τέσσερα χρόνια πέρα από την αδελφή μου έχασα και τη γιαγιά αλλά και τον παππού που ήτανε από την πλευρά του μπαμπά μου με τους οποίους μεγάλωσα μαζί γιατί οι γονείς μου δούλευαν πάρα πολύ, οπότε ουσιαστικά ήτανε σαν γονείς και εκείνοι τους οποίους τους είχα πάρα πολύ μεγάλη αγάπη και πάρα πολύ μεγάλη αδυναμία και η Κίμωλος είναι συνυφασμένη και μ' αυτό το ζευγάρι. Οπότε λοιπόν καταλαβαίνετε ότι επιστρέφοντας την Κίμωλο φυσικά επιστρέφω σε όλες αυτές αναμνήσεις και επιστρέφω σε ένα σπίτι που είναι γεμάτο με τα δικά τους πράγματα, αλλά η ζωή προχωράει. Θέλοντας ή μη θέλοντας προχωράει όμως, και όπως λέει και ένα πολύ ωραίο τραγούδι, «Η ζωή ορμάει μπροστά» και εμείς οφείλουμε να την ακολουθήσουμε και αυτό σας το λέω γιατί με τον ερχομό του Σταύρου...

[3:49] ...έρχονται μαζί με το Σταύρο, το μωρό που είναι πια ενάμιση χρονών, αυτές τις μέρες γίνεται 18 μηνών, και όλα του τα πράγματα και τα ρούχα του και τα παιχνίδια του και τα pampers του κι έρχονται και τα πράγματα του Δημήτρη και έρχονται και τα πράγματα που αφορούν το Easy Greek και είναι πάρα πολλά και χρειαζόμαστε χώρο και εγώ καλούμαι να σκεφτώ και να προσπαθήσω να ισορροπήσω μέσα μου τι να κάνω με όλα αυτά τα πράγματα των ανθρώπων που δεν υπάρχουνε πια. Εννοείται πως δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να πετάξω όλα τους τα πράγματα και να μην υπάρχει τίποτα εδώ μέσα, αλλά η διαδικασία του να ξεχωρίσεις τι χρειάζεσαι και τι όχι και τι θα κρατήσεις και τι όχι είναι οδυνηρή, αλλά είναι μία διαδικασία η οποία πρέπει και οφείλουμε να γίνει για να μπορέσει λιγάκι να ανασάνει και ο χώρος και να ανασάνουμε και εμείς, γιατί είναι πολύ βαρύ το να κοιτάς τριγύρω και οτιδήποτε και να βλέπεις να σου θυμίζει τους ανθρώπους που έχεις χάσει. Όχι ότι ποτέ φεύγει από το μυαλό μου ότι η αδελφή μου δεν είναι πια εδώ, είναι όπως συνηθίζω να λέω η πρώτη μου σκέψη όταν ξυπνήσω και η τελευταία πριν κοιμηθώ. Από την άλλη, όμως, πολλές φορές όταν βλέπω τα παιχνίδια του Σταύρου ξεχνιέμαι λίγο όταν πρέπει να παίξουμε με τα κουβαδάκια και τα παπάκια και τα καράβια εδώ που έχουμε κουβαλήσει στην Κίμωλο.

[5:18] Και άρχισα, λοιπόν, να ξεδιαλύνω τα πράγματα της Κατερίνας, της γιαγιάς της Μαρίας και του παππού του Κώστα. Το πιο δύσκολο κομμάτι, παιδιά, τελικά αν και είναι νομίζω αυτό που... Είναι και το πρώτο κομμάτι που κάποιος θα σκεφτεί είναι τα ρούχα.

Για την υπόλοιπη απομαγνητοφώνηση, γίνετε μέλη μας.