Bazen düşeriz.
Beklentilerimizin gerisinde kalırız.
İstediğimiz gibi gitmez her şey…
Ve tam da o anlarda, kendimize dair inancımız sarsılır.
Sanki başarı, sevmenin şartıymış gibi.

Ama özgüven; sadece zirvedeyken değil, aşağıda da kendi yanında kalabilmektir.
Hata yaptığında yüzünü çevirmemektir.
Kırıldığında kendini yargılamadan tutabilmektir.

Bugün, mükemmel olmadığımız hâlimizle yanımızda durmayıseçiyoruz.
Çünkü gerçek güven, sadece güçlü yanlarımızdan değil, kırılganlıklarımızı da sahiplenebilmekten doğar.

Hazırsan…
Bugün, başarıya değil; kendine olan sadakate odaklanıyoruz.
Ve her durumda, kendine eşlik etmenin ne demek olduğunu hatırlıyoruz.

Bazen en çok da görülmeye çalışırken yorgun düşeriz.
Beğenilmek, onaylanmak, takdir edilmek…
Tüm bunlar insan olmanın doğal parçaları. Ama ışığımızı sadece dışarıdan gelen hayranlıkla beslemeye çalıştığımızda,
içimizdeki kaynakla bağımız zayıflar.

Bugün başka bir yerden bakıyoruz parlamaya.
Görünmek için değil, içten gelen bir çağrıyla...
Kendini ispat etmek zorunda olmadan...
Kendi özünden çıkan ışığı paylaşmanın hafifliğiyle…

Çünkü gerçek parlaklık, dışarıdan değil içeriden başlar.
Ve başkalarının gözünden önce, kendimizin tanığı olduğumuzda özgüvenimiz köklenmeye başlar.

Hazırsan, bugün kendi iç ışığını başkasının yargısındanözgürleştiriyoruz.
Ve kendi parıltının kendine yettiğini hatırlıyoruz.

Bir şeyi istemediğimizde “hayır” diyebilmek…
Bir şey bize iyi gelmediğinde uzaklaşabilmek…
İşte tam da burada başlar içsel gücümüzün sesi.

Sınırlar, sevgiye engel değil; sevginin sağlıklı akabilmesiiçin bir çerçevedir.
Ne hissettiğimizi, neye ihtiyacımız olduğunu bilmek…
Ve o ihtiyaçlara sadık kalmak cesaret ister.

Bugün, kendi içsel alanımızı tanımlıyoruz.
Kimseye duvar örmeden ama kendimizi de ihmal etmeden…
Nerede başlıyorum, nerede bitiyorum; bunun farkına varıyoruz.

Çünkü özgüven sadece görünmek değil,
aynı zamanda gerektiğinde geri çekilebilmektir de.

Ve hatırlıyoruz:
Sınırlar çizdiğimiz yer, kendimize sadık kaldığımız yerdir.

Bugün…
Kelimelerimin değeriyle buluştuğum bir güne uyanıyorum.
Artık kendimi susturmayı, içimde olanı bastırmayı değil,
kendime yer açmayı seçiyorum.

Kelimelerim sadece ses değil, aynı zamanda varoluşumun izleri.
Konuştuğumda, paylaştığımda, ifade ettiğimde; yalnızca bir şey anlatmıyorum—aynı zamanda kendimi inşa ediyorum.

Ve bugün, sesime yer açıyorum.
Duyulmak için değil, kendimle bağlantı kurmak için…
Onay almak için değil, kendi varlığıma sadık kalmak için…

Çünkü söyleyecek sözüm var.
Ve o söz, hayatımda anlam bulmak için doğru yerini bekliyor.
Bugün ona yer açıyorum. Bugün kendime kulak veriyorum.

Kaç kere, gerçekten istemediğimiz şeylere “evet” dedik?
Kaç kere, kendi sesimizi bastırıp bir başkasının takdirini bekledik?

Toplum, aile, arkadaşlar, sosyal medya...
Hepsinden küçük dozlarda “onay” toplamaya çalışırken, kendi içimizdeki “tamamlanma” duygusunu ihmal ettik.

Ama bugün duruyoruz.
Ve soruyoruz kendimize:
Gerçekten başkasının takdirine ihtiyaç duyuyor muyum?
Yoksa zaten içimde, tamam ve yeterli olduğum bir yer var mı?

Bugün bu yerle yeniden bağ kuruyoruz.
Dışarıdan gelen alkış olmadan da, sessizce kendi özümüzü onurlandırmayı öğreniyoruz.

Çünkü kendi içimizde “tamam” hissettiğimizde…
Dış onay sadece bir yankıya dönüşür.

Eleştiriler bazen sivri, bazen de sessiz gelir.
Dışarıdan bir ses, içerideki sesi tetikler.
Kimi zaman küçültür, kimi zaman bastırır bizi…
Ama biz bugün, bu sesleri yıkmak için değil; anlamak, ayıklamak ve dönüşmek için dinliyoruz.
Her eleştiri bir yol ayrımıdır:
Ya kendimizden uzaklaşırız ya da kendimize daha sıkı sarılırız.
Bugün dış sesleri süzgeçten geçiriyoruz.
Kendimize zarar vereni nazikçe bırakıyor, bize ayna tutanı ise büyümek için kullanıyoruz.
Ve ne olursa olsun, içimizdeki sesi kaybetmeden…
Kendimize sadık kalmayı seçiyoruz.

Bazı yanlarımız sessizdir.
Henüz görünmemiş, belki hiç konuşmamış, hatta zamanla unutulmuş…
Ama içimizde bir yerlerde hep var olmuş bir “ben” vardır.
O iç ses, bazen bir hayal, bazen bir özlem, bazen sadece bir sezgidir.
Gizlenmiş ama yok olmamış…
Bugün o saklı benliği fark etmeye niyet ediyoruz.
Kabuğunun altındaki potansiyeli, sesini kısmış yanlarımızı, görünmek için bekleyen içsel ben’i…
Korkmadan, yargılamadan, sevgiyle yaklaşıyoruz.
Çünkü o ben, bizim en hakiki hâlimiz.
Ve onu görmek… gerçek özgüvenin ta kendisi.

Hatalar, yolculuğumuzun bir parçası.
Onlar başarısızlık değil, öğrenme anlarıdır.
Her düşüş, bizi daha sağlam, daha bilinçli yapar.
Bugün, hatalarımıza farklı bir gözle bakıyoruz.
Onları korkutucu değil, güç verici birer rehber olarak görüyoruz.
Hatalarımızdan aldığımız dersler, içimizdeki özgüveni büyütür.
Ve hatalarımızla barıştığımızda, gerçek güçle tanışırız.
Bugün, o gücü içimizde uyandırıyoruz.

Her büyük ağacın bir tohumla başladığını biliriz.
Özgüven de böyle, küçük ama güçlü bir tohum.
O tohum, içimizde saklı duran umut, inanç ve sevginin birleşimidir.
Bugün, o tohumu fark etmek ve beslemek için içimize dönüyoruz.
Kendimize sevgiyle yaklaşarak, öz değerimizi onurlandırarak…
Her olumlu düşünce, her nazik söz, o tohumu büyütür, güçlendirir.
Ve zamanla, o tohum kök salmaya, dallarını açmaya başlar.
Biz de bugün, özgüvenimizin ilk adımını atıyoruz.
İçimizdeki bu kıymetli tohumu besleyerek…

İçimizde saklı duran güç, bazen sessiz bir kıvılcım gibiyanar.
Ama o kıvılcım, bizi biz yapan en gerçek parçamızdır.
Bugün, potansiyeli uyandırmak için yavaşça içimize dönüyoruz.
Dış dünyadan bağımsız, koşulsuz bir güç…
Kendimize olan inancımızın, değerimizin ve kararlılığımızın kaynağı.
Bu özgüvenle, kendimizi daha derinden tanıyor, sahipleniyoruz.
Kendimizi tamamlayan ve destekleyen o içsel güçle barışıyoruz.
Ve her nefeste, biraz daha güçleniyoruz.
Şimdi, içimizdeki bu potansiyeli fark etmeye, uyandırmaya ve ona kucak açmaya hazırız.