هانی مجتهدی نوه یکی از روحانیون به نام کردستان است که به صدرالاسلام شهرت داشت. این خواننده کُرد که در سال گذشته، هم‌‌صدا با بسیاری از هنرمندان ترانه‌هایی برای جنبش «زن، زندگی، آزادی» خوانده است، در جوانی و نوجوانی، چه در خانواده و چه در جامعه با موانع زیادی برای خواننده شدن روبرو بود و سرانجام مجبور به ترک ایران شد. این خواننده و بازیگر ایرانی اما تاکید می‌کند که با وجود رشد در خانواده‌ای چنین مذهبی، شخصیت هنری او در خانه پدربزرگ روحانی‌اش شکل گرفته و آلبوم جدیدش با الهام از ذکر خانقاه صوفیان منزل او در سنندج آفریده شده:‌ «من هفت سالم بود که آواز می‌خواندم. پدر بزرگم همیشه به من می‌گفت بیا بالا برام آواز بخوان...پدر بزرگ من، برای من به معنای تمام مظهر تولرانس (تحمل دیگران) بود». ژیار گل در باره زیر و بم زندگی هنری هانی مجتهدی در ایران و در خارج از ایران با او به گفت و گو نشسته است.

یکی از صداهایی که در انتقاد از سیاست حکومت ایران در زمینه فلسطین بلند شده، از یاسین رامین، فرزند محمدعلی رامین است که نظرات پدر او علیه اسرائیل بازتابی جهانی یافت. یاسین رامین در برلین بر بنای یادبود هولوکاست ادای احترام کرده و می‌گوید:‌ «هیچ وقت تبیین نشده که این آرمان فلسطین چه هست و آن چه ارتباطی با ملت ایران و منافع ملی ایران دارد». آقای رامین همچنین برای اولین بار توضیح می‌دهد که ازدواج با مهناز افشار، یک ستاره سینمای ایران چطور و چرا او را در برابر رهبر ایران قرار داد: «ازدواج من با مهناز افشار نه یک ازدواج حکومتی، بلکه یک ازدواج ضد حکومتی بود». ناگفته‌های یاسین رامین از ادای احترام به قربانیان هولوکاست تا پرونده فساد و ازدواج با مهناز افشار در یک گفت و گوی ویژه با جمال‌الدین موسوی در بی بی سی فارسی.

طبق آمار، هر سال ۱۲ میلیون دختر زیر هجده سال ازدواج می‌کنند. پدیده‌ای که به گفته‌ سازمان ملل متحد، تا ریشه‌کن شدن، ۳۰۰ سال زمان لازم دارد. مگا موهن، از بخش جهانی بی‌بی‌سی در چهارچوب برنامه ۱۰۰ زن امسال برای گفت و گو با سه تن از برجسته‌ترین فعالان حقوق زنان، میشل اوباما، امل کلونی و ملیندا فرنچ گیتس به مالاوی رفته است. او آنها را در اولین سفرشان به این کشور که در آن ۴۲ درصد دختران زیر هجده سال ازدواج می‌کنند، همراهی کرده و با آنها در مورد دیده‌ها و یافته‌هایشان صحبت کرده است. او از آنها پرسیده، آیا می‌توان این وضعیت را برای نسل‌های بعد تغییر داد؟

محمداسماعیل خان، از رهبران ارشد ضد طالبان و از مسئولان دولت پیشین افغانستان که اخیرا برای شرکت در کتفرانس امنیتی هرات به دوشنبه، پایتخت تاجیکستان سفركرده بود، پس از دو و نیم سال سکوت هشدار داده که اگر مذاکرات با طالبان نتیجه ندهد، او مجبور است به صف جنگ بپیوندد و افغانستان را از آنچه شر طالبان خوانده نجات دهد: " این فضای اختناق را هر کسی قبول نمی‌کند. روزی طالبان با یک حالتی روبرو می‌شود که نمی‌تواند همه مردم افغانستان را بکشد". این رهبر پیشین جهادی همچنین رعایت حقوق زنان را یکی از شروط مهم مذاکره با طالبان می‌شمارد: " این یک اصل است در مذاکره که نمی‌توانیم نیم نفوس افغانستان را از حقوقشان محروم کنیم. در حقیقت یک نظام با ثبات بوجود نمی‌آید". اسماعیل‌خان در یک گفت و گوی ویژه با ضیا شهریار از بی بی سی.

احمد مسعود، رهبر جبهه مقاومت ملی افغانستان، درحاشیه نشست مخالفان طالبان در وین اتریش، هم در سخنرانی خود در آن نشست و هم در یک گفت و گوی ویژه با ضیا شهریار در حاشیه نشست، سازمان ملل را به دلیل میزبانی از طالبان در دوحه که مخالفان در آن حضور نداشتند محکوم کرد : «این ناکامی جامعه جهانی و عدم مسئولیت‌پذیریشان را در قبال مردم افغانستان نشان می‌دهد. این ناکامی مخالفین نیست». این شناخته‌شده‌ترین مخالف حکومت طالبان که رهبری مبارزات علیه آنها را رهبری و فعلا در خارج از افغانستان زندگی می‌کند، احتمال به رسمیت شناخته شدن طالبان توسط روسیه و ایران را مسئله داخلی و در چهارچوب منافع آن کشورها می‌داند با این باور که آن نمی‌تواند مبارزات آن جبهه را تحت تاثیر قرار دهد، با این حال او معتفد است، رابطه افغانستان و ایران فراتر از تنها روابط سیاسی و دیپلماتیک است: «روابط مردم افغانستان با مردم ایران و دولت ایران و کشور ایران یک عمق استراتژیک و یک عمق تاریخی و ارزشی دارد... تنها یک رابطه دولت-دولت بین دو کشور امکان‌پذیر نیست». احمد مسعود مهمان برنامه گفت و گوی ویژه این هفته است.

مصطفی برغوثی، دبیر کل جنبش ابتکار ملی فلسطین و یکی از سیاستمداران میانه‌روی فلسطینی است. او که عضو مجلس قانون گذاری دولت خودگردان فلسطین بوده، در یک گفت و گوی ویژه با فرناز قاضی‌زاده می‌گوید که همه عمرش طرفدار مقاومت خشونت‌پرهیز در مقابل اسرائیل بوده اما «این به این معنا نیست که فلسطینی‌ها تا زمانی که قوانین بشردوستانه بین‌المللی را رعایت کنند، حق مقاومت به هر شکلی را که می‌خواهند، نداشته باشند». این پزشک فلسطینی که عمری را در سیاست گذرانده، اتفاقات ۷ اکتبر که منجر به یک جنگ خانمانسوز شد را اتفاقی نمی‌بیند:‌ «عملیات هفت اکتبر، در خلا اتفاق نیفتاد. نتیجه 56 سال اشغال نظامی ما توسط اسرائیل بود که طولانی‌ترین اشغالگری در تاریخ معاصر است». مصطفی برغوثی مهمان این گفت و گوی ویژه است.

سپیده صفاریان، که بیش از دو دهه در ایران معلم و مدیر مدرسه بوده، پس از آنکه در دوره جنبش مهسا،در یک پیام ویدیویی از ماموران ضد شورش خواست به دانش آموزان او که معترض بودند، شلیک نکنند، پروانه مدرسه غیر انتفاعی او، آرتینا در سنندج لغو و مدرسه او بسته شد. او که حالا در سوئد زندگی می کند دریک گفتگوی ویژه با ژیار گل می‌گوید: «در نامه لغو مجوز نوشته بودند که من به این دلیل که مشوق دیگران به اعتصابات و اعتراضات بودم، مجوز مدرسه‌ام باطل شد». این فرهنگی با سابقه در ادامه همچنین درباره نقش معلمان در اعتراضات اخیر، تشکل‌های صنفی آنان، حقوق و مزایای فرهنگیان و همینطور میزان کارآمدی سیستم آموزشی توضیح می‌دهد و می‌گوید بجز آن همچنان نگران تاثیر شرایط اقتصادی بر وضعیت دانش‌آموزان است:‌ «با تحریم‌ها و تورم می‌دیدم که حتی نوع خوراکی‌های بچه‌ها تغییر کرده». سپیده صفاریان مهمان این گفت و گوی ویژه است.

بعد از بیست سال حضور پر رنگ نیروهای بین‌المللی در افغانستان، این کشور بیش از دو سال است که از نظر سیاسی دوباره سر جای اولش برگشته و مردم افغانستان، بخصوص زنان با مشکلات فراوان اجتماعی و اقتصادی روبرو شده‌اند. نادر نادری، مذاکره‌کننده ارشد دولت پیشین افغانستان که در آخرین روز های عمر نظام جمهوری با طالبان در دوحه قطر سرگرم مذاکرات بود، در گفت و گو با داود قاری‌زاده می‌گوید اشتباه از همان آغاز و در کنفرانس بن در سال ۲۰۰۱ شروع شد: « در کنفرانس بن از حضور نماینده طالبان با کوته‌بینی شرکای بین‌المللی افغانستان جلوگیری شده بود تا آنها را از یک گروه نظامی به یک گروه سیاسی تعدیل بکند...و مدغم بشوند به یک افغانستان جدید». این مذاکره‌کننده برجسته پیشین افغانستان که به نظر می رسد امید و ایمان خود را به قشر سیاسی پیشین از دست داده، راه حل را در حرکت نسل نو کشورش و دادخواهی آنها در کوچه و خیابان می‌جوید: «به این امید هستم که نسل نوی افغانستان، اکثر مردم افغانستان، قهرمان‌هایی که در داخل کشور هستند، آنها هستند که مایه امید شده می‌توانند». گفت و گوی ویژه این هفته با نادر نادری.

گلوریا استاینم، نویسنده و از بنیان‌گذاران «اتحاد کنش زنان» آمریکا، پس از دهه‌ها کنشگری در گفت و گو با فرانک عمیدی از بخش جهانی بی بی سی می‌گوید، اگرچه در این مدت در زمینه دستیابی زنان به حقوق‌شان پیشرفت‌هایی صورت گرفته، اما این هنوز کافی نیست: « روشن‌ترین و ساده‌ترین تغییر این هست که بتوانیم در مورد ظاهر خودمان تصمیم بگیریم...همه چیزهایی که مربوط به جسم ماست. مشکل از همین جا شروع میشود. چون تصادفا ما صاحب رحِم هستیم و میل به کنترل رحِم زن‌ها در نظام‌های خودکامه بسیار محوری‌ست». این چهره‌ شاخص جنبش زنان دهه‌ هفتاد میلادی آمریکا اما می‌گوید به این نکته واقف است که او و همفکرانش نمی‌توانند سخنگوی همه زنان دنیا باشند: «ما نمی‌توانیم از جانب زنان کشورهای دیگر‌ که تجربیات متفاوتی دارند حرف بزنیم». گفت و گوی گلوریا استاینم با فرانک عمیدی در چهارچوب برنامه صد زن بی بی سی.

پویا عالی‌مقام، استاد دانشگاه در آمریکا و پژوهشگر تاریخ معاصر ایران که ده سال پس از جنبش سبز نتیجه تحقیقاتش در مورد اعتراضات سال ۱۳۸۸ ایران را منتشر کرده، در گفت و گو با فرناز قاضی‌زاده می‌گوید: جنبش سبز، جنبش انقلابی بود ، نه جنبش اصلاحی. به گفته او، آن حرکت اصلاحی پس از شکست برای تغییر نتیجه انتخابات، موجودیت کل نظام را هدف گرفت:‌« آنها دیگر نمی‌خواستند نتیجه انتخابات را عوض کنند، بلکه می‌خواستند کل سیستمی که این انتخابات را تایید کرده، پایین بیاورند». این استاد تاریخ و روابط بین الملل باور دارد که آن حرکت‌ اعتراضی که کلیت زیربنای ایدئولوژیک و منابع مشروعیت نظام جمهوری اسلامی را به چالش کشید، تا امروز ادامه دارد: «هراعتراضی که از سال ۸۸ به بعد اتفاق افتاده، پرچمی را برداشته که جنبش سبز به زمین گذاشت. دیگر مربوط به یک مشکل خاص نیست، درباره پایین آوردن کل نظام یا یک تغییر انقلابی و جدی در کل سیستم است. جنبش مهسا هم برای حجاب شروع شد اما خیلی بیشتر از مسئله حجاب بود». گفت و گوی ویژه این هفته با پویا عالی‌مقام.