Del desierto a la Luz

Desde la Diócesis de Tui-Vigo, a través de la Vicaría de Pastoral y la delegación de Medios de Comunicación Social, te proponemos este itinerario de espiritualidad para rezar con el Evangelio de cada día desde la Cuaresma hasta Pentecostés.

Reflexión escrita por el sacerdote diocesano Juan José González.

Música © Mingos Lorenzo.

_______________

Ao finalizar esta semana e con ela concluír a cincuentena Pascual, o centro de atención poñémolo no acontecemento de Pentecostés. A primeira comunidade recibe do seu Señor, como o prometerá, o mellor e máis grande don, o seu Espírito Santo. O mesmo Espírito que resucitou a Xesús é o que agora esperta e enche de vida á comunidade crente, e faina capaz dunha insospeitada valentía para a misión que ten encomendada.

A presenza do Espírito na comunidade é principio e garantía dun cambio radical. Dunha comunidade covarde a unha comunidade valente; dunha comunidade encerrada en sí mesma, a unha comunidade aberta a todos; dunha comunidade muda a unha comunidade evanxelizadora. O Espírito actúa así, enche por dentro e lanza cara a fóra.

A festa do Espírito é unha graza renovadora pola que Deus quere seguir transformando o mundo: transformándonos primeiro a nós para que sexamos os seus instrumentos no mundo e na nosa historia. Deixémonos, pois, encher do Espírito, é dicir, da súa novidade, da súa creatividade, do seu lume, do seu aire renovador, das súas ideas novas, das súas xanelas abertas.

Como fillos na familia de Deus, e do mesmo xeito que María e os Apóstolos, sintamos tamén hoxe a necesidade de reunirnos en oración para invocar ao Espírito Santo. Pero non coma un refuxio, senón para que nos faga capaces e dispoñibles – hoxe é a festa da Acción Católica e do Apostolado Segrar- para colaborar con corresponsabilidade na misión da Igrexa. Que a diversidade de formas e carismas, froito das riquezas do Espírito Santo, faga de nós testemuño de unidade en Cristo e da misión que nos encomenda: “que todos sexan un” para que crean e “crendo, teñan vida”. ¡Feliz festa do Espírito! ¡Feliz festa do Apostolado Segrar!

Desde la Diócesis de Tui-Vigo, a través de la Vicaría de Pastoral y la delegación de Medios de Comunicación Social, te proponemos este itinerario de espiritualidad para rezar con el Evangelio de cada día desde la Cuaresma hasta Pentecostés.

Reflexión escrita por el sacerdote diocesano Juan José González.

Música © Mingos Lorenzo.

_______________

Hoxe escoitamos a conclusión de todo o evanxeo segundo san Xoán. Esta escena conclusiva, a de Pedro preocupado polo apóstolo máis novo do grupo, ben puido ser debida á aparición de certos celos polo Discípulo Amado. A reacción de Pedro maniféstanos que maduración na fe, nel e no resto dos discípulos, vai a un paso máis lento do que cabería esperar. Pero a graza de Deus segue actuando, por iso Pedro vai medrando por obra do Espírito ata chegar a dar magníficos testemuños do seu amor definitivo e total a Xesús.

En Pedro quizá tamén nos reflectimos nós que somos débiles, e tendemos a mesturar na nosa vida motivacións fortes de fe e de amor ao Señor pero outras moi humanas como os nosos celos ou envexas. Sen dúbida, na medida que a nosa entrega ao designio de Deus sobre nós sexa máis firme e decidido, na medida que fagamos a obra de Deus e non a nosa, a graza do Señor sacará forza da nosa debilidade.

Pero despois de esta escena, o evanxeo de Xoán parece coma se non acabase: hai outras moitas cousas que non caben nos libros... Aí estamos nós, os que cremos en Xesús dous mil anos despois, os que non o vimos pero seguímolo. Nós, que guiados polo Espírito intentamos guiarnos polos seus camiños. Como nos invita Xoán, sigamos, pois, con firme decisión ao Señor, segundo a vocación particular á que nos chamou, para que todos crean “que Xesús é o Mesías, o Fillo de Deus, e para que crendo, teñan vida no seu nome”.

Desde la Diócesis de Tui-Vigo, a través de la Vicaría de Pastoral y la delegación de Medios de Comunicación Social, te proponemos este itinerario de espiritualidad para rezar con el Evangelio de cada día desde la Cuaresma hasta Pentecostés.

Reflexión escrita por el sacerdote diocesano Juan José González.

Música © Mingos Lorenzo.

_______________

Esta escena da pesca milagrosa e o diálogo entre Xesús e Pedro, é un saboroso relato de amizade e reconciliación, pero á vez de compromiso e decisión firme.

Despois da pesca milagrosa, como primeiro acto de intervención do Señor, e xa na sobremesa do almorzo cos peixes froito da pesca, prodúcese un diálogo que ten por protagonistas a Pedro e a Xesús coas tres preguntas por parte do Señor e as tres respostas de Pedro. Preguntas e respostas que sen dúbida lembran ás tres interpelacións a Pedro durante o xuízo a Xesús e as súas tres negacións.

O apóstolo ten agora a ocasión de reparar a súa tripla negación cunha tripla profesión de fe e amor. E así, rehabilitado por Xesús, recibe de novo a súa misión: “ apacenta os meus cordeiros…”. A partir de aquí Pedro dará testemuño de Xesús ante o pobo e ante os tribunais, no cárcere e finalmente co seu martirio en Roma.

A Pascua é una boa oportunidade para responder á invitación do Señor a un compromiso maior de fe e amor. Porque no camiño da nosa vida temos que recoñecer que moitas veces, coma Pedro, somos débiles ocultando a nosa fe por medo, vergoña ou porque pensamos que xa non está de moda.

Hoxe, temos a ocasión de reafirmar ante Xesús a nosa fe e o noso amor, de modo que este testemuño non só se dea de palabra, senón tamén con obras. Por iso o Señor, aínda coñecendo a nosa debilidade, dinos tamén a nós: “sígueme”. Sígueme cun compromiso cada vez maior de ser signos do amor de Deus ante a nosas familias, os nos nosos ambientes, ante todo o mundo.

Desde la Diócesis de Tui-Vigo, a través de la Vicaría de Pastoral y la delegación de Medios de Comunicación Social, te proponemos este itinerario de espiritualidad para rezar con el Evangelio de cada día desde la Cuaresma hasta Pentecostés.

Reflexión escrita por el sacerdote diocesano Juan José González.

Música © Mingos Lorenzo.

_______________

Nesta terceira e última parte da “Oración Sacerdotal”, Xesús pide ao Pai que todos sexan un, e pídeo para os que lle seguen e os que lle seguirán no futuro. Pero Xesús propón un modelo concreto de unión: “Como ti, Pai, en min e eu en ti”. A íntima unión entre o Pai e o Fillo, convértese así no prototipo máis fondo e misterioso da unidade.

O Señor Xesús pide que os crentes estean intimamente unidos a el: “que os que me confiaches estean comigo”, para que deste xeito tamén estean en unión co Pai e participen do seu amor. A realización desta unidade con Cristo e co Pai e entre os crentes contribúe a que, na dimensión interna da Igrexa, se viva na unidade e a fraternidade, e á vez que, na súa dimensión externa, na súa tarefa misioneira, a Igrexa goce de credibilidade: “para que o mundo crea que ti me enviaches”.

Sen embargo na Igrexa doutros tempos e na dos nosos días esta unión entre os seguidores de Cristo é unha tarefa inacabada, unha materia sempre pendente, tanto dentro da Igrexa católica como nas súas relacións coas outras igrexas cristiás. A petición e mandato do Señor: “que sexan un”, non a acabamos de obedecer. Quizá pola nosa falta de unión en Cristo, ou a nosa falta de capacidade de dialogo e, sobre todo, pola nosa falta de humildade.

Guiados por Xesús e o Pai, invoquemos ao Espírito Santo para que poidamos progresar na unidade e fraternidade nos nosos ambientes, na comunidade eclesial, nos nosos grupos ou movementos apostólicos, tamén na nosa comprensión e achegamento ás outras confesións cristiás.

Desde la Diócesis de Tui-Vigo, a través de la Vicaría de Pastoral y la delegación de Medios de Comunicación Social, te proponemos este itinerario de espiritualidad para rezar con el Evangelio de cada día desde la Cuaresma hasta Pentecostés.

Reflexión escrita por el sacerdote diocesano Juan José González.

Música © Mingos Lorenzo.

_______________

Nesta segunda parte da “Oración Sacerdotal”, Xesús expresa a súa preocupación ao Pai polo que lle vai suceder, no futuro, aos seus discípulos. Igual que durante o seu ministerio, Xesús gardounos para que non se perdese ningún -fóra de Xudas-, pide agora ao Pai que os garde, de agora en diante, porque van estar no medio dun mundo hostil: “non rogo que os retires do mundo, senón que os gardes do mal”.

Xesús formula, entón, tres craves para que estean a salvo. A primeira é que vivan moi unidos: “para que sexan un coma nós”; a segunda, é que estean cheos de alegría: “para que eles teñan a miña alegría cumprida”; e, a terceira, que vaian madurando na verdade: “ Santifícaos na verdade”.

Hoxe somos nós ese futuro. Vivimos nun mundo concreto, do que non podemos renegar, senón que, ao contrario, e como nos pide o Señor, habemos de ser nel “luz e sal”. Pero Xesús encoméndanos, como aos apóstolos, que non sexamos do mundo, ou sexa, que non teñamos como mentalidade a deste mundo, que tantas veces se opón a Deus; senón que sexamos evanxeo vivo, que coa nosa vida falemos ó mundo do amor de Deus. O Señor pídenos que non sigamos a felicidade efémera que ofrece o mundo, senón a súa proposta de felicidade, as benaventuranzas.

Poñamos a nosa confianza en Deus para que, en comuñón de vida e sentimentos, poidamos experimentar e comunicar a alegría pola vitoria de Cristo contra o pecado e a morte, e así poidamos progresar na nosa resposta ante a chamada do Señor a vivir en santidade e xustiza.

Desde la Diócesis de Tui-Vigo, a través de la Vicaría de Pastoral y la delegación de Medios de Comunicación Social, te proponemos este itinerario de espiritualidad para rezar con el Evangelio de cada día desde la Cuaresma hasta Pentecostés.

Reflexión escrita por el sacerdote diocesano Juan José González.

Música © Mingos Lorenzo.

_______________

Comezamos nesta semana de invocación ao Espírito Santo a chamada “oración sacerdotal” que Xesús dirixe ao Pai na Última Cea. Entre gratitude e esperanza, Xesús eleva os ollos ao ceo: “Pai, chegou a hora”. Durante toda a súa vida foi anunciando esta “hora” e agora sabemos cal é: a hora da súa entrega na cruz e da glorificación que vai recibir do Pai, coa súa resurrección.

Pero a oración de Xesús non só está impregnada de amor ao Pai e de íntima unión con El, senón tamén de amor e preocupación polos seus que quedan neste mundo.

Todos nós estabamos xa no pensamento de Xesús na súa oración sacerdotal. El sabía das dificultades que iamos atopar no noso camiño cristián. Por iso non quere abandonarnos: pide sobre nós a axuda do Pai, prométenos a súa presenza continuada -de feito o día da Ascensión díxonos “eu estarei sempre convosco ata a fin do mundo”-, e finalmente, envíanos o seu Espírito para que en todo momento nos guíe e anime, e sexa o noso avogado e conselleiro.

Dende logo non podemos dicir, con toda esta oferta do Señor, que esteamos sos… E sen embargo, segue aparecendo na súa Igrexa e en nós o desánimo. Desánimo polo paso dos anos, porque cremos que a Igrexa perdeu influencia na sociedade, polo secularismo reinante... Non será pola nosa baixa forma espiritual?

Propoñámonos facer exercicio, exercicios, para abrirnos ao Espírito que quere encher, unha vez máis, as nosas mentes e corazóns para fortalecer a nosa fe, e para animarnos na tarefa, na misión, de anunciar o seu nome a todos. Ven Espírito Santo! Para vivir con enerxía, alegría e creatividade glorificando a Deus no noso mundo, na nosa realidade.

Desde la Diócesis de Tui-Vigo, a través de la Vicaría de Pastoral y la delegación de Medios de Comunicación Social, te proponemos este itinerario de espiritualidad para rezar con el Evangelio de cada día desde la Cuaresma hasta Pentecostés.

Reflexión escrita por el sacerdote diocesano Juan José González.

Música © Mingos Lorenzo.

_______________

Despois da celebración da Ascensión do Señor, comezamos a semana do Espírito. Como comunidade cristiá, como Igrexa, e do mesmo xeito que fixeron os apóstolos reunidos con María, é tempo para invocar ao Espírito Santo: a promesa do Señor.

O evanxeo de hoxe sitúase antes dos acontecementos pascuais. Os apóstolos, despois de convivir con Xesús uns tres anos, cren chegar a entendelo: “agora falas claro”, agora “cremos que saíches de Deus”; con todo, Xesús parece que o pon en dúbida cando pregunta: agora credes? Sabe que a proba é inminente e que os seus amigos van a abandonar. Sabe que só a admiración e amizade é o que une os discípulos con el, e que, polo tanto, fáltalles a verdadeira adhesión a El, a da fe. Por iso o Mestre quere darlles ánimos. A mera amizade con El é debilidade ante a proba, en cambio a fe nel tórnase fortaleza ante a adversidade que se aveciña.

Podemos preguntarnos: Ata que punto é sólida a nosa fe en Xesús, sobre todo cando se ve confrontada ante as loitas, ante os problemas, ante a enfermidade, ante o mal?

Aceptamos e abrazamos as cruces da vida e os compromisos que nos trae? Non estaremos afastándonos de todo compromiso ou pasando de longo? Cantas veces abandonamos a Cristo cando os seus criterios de vida son contrarios ao noso gusto ou á moda da sociedade. Pero Xesús mesmo séguenos dando ánimos co seu Espírito de fortaleza que vén na nosa axuda.

Nesta semana do Espírito, semana do Apostolado Segrar, pedimos, por medio de María, que derrame o espírito de fortaleza sobre todos os cristiáns, particularmente os laicos no seu compromiso de ser Igrexa no mundo.

Desde la Diócesis de Tui-Vigo, a través de la Vicaría de Pastoral y la delegación de Medios de Comunicación Social, te proponemos este itinerario de espiritualidad para rezar con el Evangelio de cada día desde la Cuaresma hasta Pentecostés.

Reflexión escrita por el sacerdote diocesano Juan Carlos Rial.

Música © Mingos Lorenzo.

_______________

O triunfo de Xesús, a súa Ascensión, leva consigo o alento para evanxelizar: "ide ao mundo enteiro". O primeiro sinal de que é unha evanxelización á maneira de Xesús é que aqueles que así actúen "votarán demos no seu nome".

Unha fe que non libera, que non abre horizontes, que non convence dos beneficios do servicio fraterno, non tería a misión encargada por Xesús.

O triunfo de Xesús, o seu sentarse á dereita, corrobora esta obra misioneira: os signos que acompañan esta obra son os da humanidade, os da tenrura…

Desde la Diócesis de Tui-Vigo, a través de la Vicaría de Pastoral y la delegación de Medios de Comunicación Social, te proponemos este itinerario de espiritualidad para rezar con el Evangelio de cada día desde la Cuaresma hasta Pentecostés.

Reflexión escrita por el sacerdote diocesano Francisco Cabaleiro.

Música © Mingos Lorenzo.

_______________

Xesús volve o carón do Pai, e promete aos seus discípulos, que a oración que lle dirixan ó Pai no seu nome, será escoitada. Pai e Fillo están unidos, e os seguidores do Fillo, tamén están unidos ó Pai.

O Pai ama o seu Fillo, e a todos os seus fillos, que somos nós.

Estando unidos a Xesús, estámolo tamén co Pai. Nesta unidade ten senso falar do poder da oración como cristiáns e fillos que somos.

Os nosos feitos, oracións, as nosas voces, únense ás de Cristo. É o mesmo Xesús, quen presenta nas súas mans ó Pai, as nosas peticións. Por iso o Pai escoita sempre as nosas oracións.

Orar é intimar con Deus, cun Deus que quere a nosa salvación. El ámanos antes de que nós o descubramos e amemos. O noso Pai ámanos, e xunto con Xesús e o Espírito escóitanos antes incluso de dirixirnos a El.

Desde la Diócesis de Tui-Vigo, a través de la Vicaría de Pastoral y la delegación de Medios de Comunicación Social, te proponemos este itinerario de espiritualidad para rezar con el Evangelio de cada día desde la Cuaresma hasta Pentecostés.

Reflexión escrita por el sacerdote diocesano Francisco Cabaleiro.

Música © Mingos Lorenzo.

_______________

A tristura dos discípulos ante a partida de Xesús, está destinada a trocarse en ledicia. Xesús, hoxe, é expresivo cando di en que consiste a ledicia para aqueles que o seguen. Fálanos da muller que dá a luz e os seus sentimentos, primeiro de dor, e logo dunha ledicia inigualable.

A verdadeira ledicia pasa a veces pola dor e a renuncia. A ledicia da Pascua de Cristo, a través da morte, alumea un novo amencer e salvación para toda a humanidade.

Somos persoas alegres? É una característica das nosas comunidades?

A morte e Resurrección de Xesús xera nova vida. O gran de trigo ten que morrer para dar froito. Así como a muller sofre, pero logo énchese de ledicia ante a nova vida que brota dela… pásalle á Igrexa ó longo da súa existencia.

Segue xerando fillos, moitas veces con dor e esforzo. A auténtica ledicia non existe sen esforzo e sacrificio.