Τη  συμφωνία που μετά τη λήξη του  Β’ Παγκόσμιου Πολεμου άνοιξε και πάλι το φεστιβάλ του Μπάιροϊτ το 1951 ως σύμβολο αποτίναξης του ναζισμού. Αυτή που ηχησε στην πλατεία Τιέν Αν Μεν του Πεκίνου το 1989 από μεγάφωνα που είχαν στήσει οι εξεγερμένοι φοιτητές.  Εκείνη με την οποία γιορτάστηκε η πτώση του τείχους του Βερολίνου σε μια θριαμβευτική συναυλία που διηύθυνε ο Λέοναρντ Μπερνστάιν. Τη σύνθεση που ο Καρλ Μαρξ  περιέγραφε ως «μια σοβαρή μάζα γήινης χαράς», ενώ κατά τον Ρώσο θεωρητικό του αναρχισμού Μιχαήλ Μπακούνιν «ακόμα και αν όλα καταστραφούν στο μέλλον, αυτό το έργο πρέπει να μείνει ανέπαφο· ακόμα και με κίνδυνο της ζωής μας».

Πνευματική ανάταση, ανθεκτικότητα, αυθεντική δύναμη, συγκλονιστική μουσική, ακαριαίο συναίσθημα ανυπέρβλητη ομορφιά, αλήθεια κι οικουμενικότητα. Τι είναι τελικά αυτό που κάνει την Ενάτη μία από τις υψηλότερες κατακτήσεις του ανθρώπινου πνεύματος;