برنامه شماره ۴۹۱ گنج حضوراجرا: پرویز شهبازی PDF متن نوشته شده برنامه با فرمت PDF ،تمامی اشعار این برنامهمولوی، دیوان شمس، غزل شماره ۱۰۹۵داد جاروبی به دستم آن نگارگفت کز دریا برانگیزان غبارباز آن جاروب را ز آتش بسوختگفت کز آتش تو جاروبی برآرکردم از حیرت سجودی پیش اوگفت بی‌ساجد سجودی خوش بیارآه بی‌ساجد سجودی چون بودگفت بی‌چون باشد و بی‌خارخارگردنک را پیش کردم گفتمشساجدی را سر ببر از ذوالفقارتیغ تا او بیش زد سر بیش شدتا برست از گردنم سر صد هزارمن چراغ و هر سرم همچون فتیلهر طرف اندر گرفته از شرارشمع‌ها می‌ورشد از سرهای منشرق تا مغرب گرفته از قطارشرق و مغرب چیست اندر لامکانگلخنی تاریک و حمامی به کارای مزاجت سرد کو تاسه دلتاندر این گرمابه تا کی این قراربرشو از گرمابه و گلخن مروجامه کن دربنگر آن نقش و نگارتا ببینی نقش‌های دلرباتا ببینی رنگ‌های لاله زارچون بدیدی سوی روزن درنگرکان نگار از عکس روزن شد نگارشش جهت حمام و روزن لامکانبر سر روزن جمال شهریارخاک و آب از عکس او رنگین شدهجان بباریده به ترک و زنگبارروز رفت و قصه‌ام کوته نشدای شب و روز از حدیثش شرمسارشاه شمس الدین تبریزی مرامست می‌دارد خمار اندر خمارمولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۳۴۶۰خویش را صافی کن از اوصاف خودتا ببینی ذات پاک صاف خودمولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۱۲۶۹چشم حس همچون کف دستست و بسنیست کف را بر همهٔ او دست‌رسچشم دریا دیگرست و کف دگرکف بِهِل وز دیدهٔ دریا نگرجنبش کفها ز دریا روز و شبکف همی‌بینی و دریا نه عجبما چو کشتیها بهم بر می‌زنیمتیره‌چشمیم و در آب روشنیمای تو در کشتی تن رفته به خوابآب را دیدی نگر در آبِ آبآب را آبیست کو می‌رانَدَشروح را روحیست کو می‌خواندشمولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۱۷۵۹من چو لب گویم لب دریا بودمن چو لا گویم مراد الا بودمولوی، دیوان شمس، غزل شماره ۱۸۷۶چون سلطنت الا خواهی بر لالا شوجاروب ز لا بستان فراشی اشیاء کنگر عزم سفر داری بر مرکب معنی روور زانک کنی مسکن بر طارم خضرا کنمی باش چو مستسقی کو را نبود سیریهر چند شوی عالی تو جهد به اعلا کنهر روح که سر دارد او روی به در داردداری سر این سودا سر در سر سودا کنمولوی، دیوان شمس، غزل شماره ۹۸۶عشق خود مرغزار شیرانستکی سگی شیر مرغزار بودعشق جان‌ها در آستین دارددر ره عشق جان نثار بودنام و ناموس و شرم و اندیشهپیش جاروبشان غبار بودهمه کس را شکار کرد بلاعاشقان را بلا شکار بودمر بلا را چنان به جان بخرندکان بلا نیز شرمسار بودجان عشق است شه صلاح الدینکو ز اسرار کردگار بودمولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۲۵خلوت از اغیار باید نه ز یارپوستین بهر دی آمد نه بهارعقل با عقل دگر دوتا شودنور افزون گشت و ره پیدا شودنفس با نفس دگر خندان شودظلمت افزون گشت و ره پنهان شودیار چشم تست ای مرد شکاراز خس و خاشاک او را پاک دارهین بجاروب زبان گَردی مکنچشم را از خس ره‌آوردی مکنچونکه مؤمن آینهٔ مؤمن بودروی او ز آلودگی ایمن بودیار آیینست جان را در حَزَندر رخ آیینه ای جان دم مزنتا نپوشد روی خود را در دمتدم فرو خوردن بباید هر دمتکم ز خاکی؟ چونک خاکی یار یافتاز بهاری صد هزار انوار یافتمولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۱۳۶۵میل شهوت کر کند دل را و کورتا نماید خر چو یوسف نار نورای بسا سرمست نار و نارجوخویشتن را نور مطلق داند اوجز مگر بندهٔ خدا یا جذب حقبا رهش آرد بگرداند ورقتا بداند که آن خیال ناریهدر طریقت نیست الا عاریهزشتها را خوب بنماید شَرَهنیست چون شهوت بتر ز آفاتِ رَهصد هزاران نام خوش را کرد ننگصد هزاران زیرکان را کرد دَنْگچون خری را یوسف مصری نمودیوسفی را چون نماید آن جهود؟بر تو سِرگین را فسونش شهد کردشهد را خود چون کند وقت نبرد؟مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۱۳۷۷بار سنگی بر خری که می‌جهدزود بر نِه پیش از آن کو بر نهدفعل آتش را نمی‌دانی تو بَرْدگرد آتش با چنین دانش مگردعلم دیگ و آتش ار نبود ترااز شرر نه دیگ ماند نه اباآب حاضر باید و فرهنگ نیزتا پزد آن دیگ سالم در اَزیزچون ندانی دانش آهنگریریش و مو سوزد چو آنجا بگذریمولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۲۲۰۰گر نبینی واقعهٔ غیب ای عَنودحَزم را سیلاب کی اندر ربود؟حَزم چه بود؟ بدگمانی در جهاندم بدم بیند بلای ناگهانمولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۲۲۰۲تصورات مرد حازمآنچنانک ناگهان شیری رسیدمرد را بربود و در بیشه کشیداو چه اندیشد در آن بردن؟ ببینتو همان اندیش ای استاد دینمی‌کشد شیر قضا در بیشه‌هاجان ما مشغول کار و پیشه‌هاآنچنانک از فقر می‌ترسند خلقزیر آب شور رفته تا به حلقگر بترسندی از آن فقرآفرینگنجهاشان کشف گشتی در زمینجمله‌شان از خوف غم در عین غمدر پی هستی فتاده در عدممولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۲۷۶چشم اگر داری تو کورانه میاور نداری چشم دست آور عصاآن عصای حَزم و استدلال راچون نداری دید می‌کن پیشواور عصای حَزم و استدلال نیستبی عصاکش بر سر هر ره مه‌ایستگام زان سان نه که نابینا نهدتا که پا از چاه و از سگ وا رهدلرز لرزان و به ترس و احتیاطمی‌نهد پا تا نیفتد در خُباطای ز دودی جسته در ناری شدهلقمه جُسته لقمهٔ ماری شدهمولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۲۱۳ زین کمین بی صبر و حَزمی کس نَجَستحَزم را خود صبر آمد پا و دستحَزم کن از خورد کین زهرین گیاستحَزم کردن زور و نور انبیاستکاه باشد کو به هر بادی جهدکوه کی مر باد را وزنی نهد؟هر طرف غولی همی‌خواند تراکای برادر راه خواهی؟ هین بیاره نمایم همرهت باشم رفیقمن قَلاووزم درین راه دقیقنه قَلاوزست و نه ره داند اویوسفا کم رو سوی آن گرگ‌خوحزم آن باشد که نفریبد تراچرب و نوش و دامهای این سراکه نه چربِش دارد و نه نوش اوسِحر خواند می‌دمد در گوش اوکه بیا مهمان ما ای روشنیخانه آنِ تست و تو آنِ منیحَزم آن باشد که گویی تخمه‌امیا سقیمم خستهٔ این دخمه‌امیا سرم دردست درد سر بِبَریا مرا خواندست آن خالو پسرزانک یک نُوشَت دهد با نیشهاکه بکارد در تو نُوشَش ریشهازر اگر پنجاه اگر شصتت دهدماهیا او گوشت در شستت دهدگر دهد خود کی دهد آن پُر حِیَل؟جوز پوسیدست گفتار دغلژَغْژَغِ آن عقل و مغزت را بردصد هزاران عقل را یک نشمردیار تو خرجین تست و کیسه‌اتگر تو رامینی مجو جز ویسه‌اتویسه و معشوق تو هم ذات تستوین برونیها همه آفات تستحَزم آن باشد که چون دعوت کنندتو نگویی مست و خواهان مننددعوت ایشان صفیر مرغ دانکه کند صیاد در مَکمَن نهانمرغ مرده پیش بنهاده که اینمی‌کند این بانگ و آواز و حَنین

برنامه شماره ۴۹۰ گنج حضوراجرا: پرویز شهبازی PDF متن نوشته شده برنامه با فرمت PDF ،تمامی اشعار این برنامهمولوی، دیوان شمس، غزل شماره ۳۸رستم از این نفس و هوا زنده بلا مرده بلازنده و مرده وطنم نیست بجز فضل خدارستم از این بیت و غزل ای شه و سلطان ازلمُفتَعِلُن مُفتَعِلُن مُفتَعِلُن کشت مراقافیه و مَغلطه را گو همه سیلاب ببرپوست بود پوست بود درخور مغز شعراای خمشی مغز منی پرده آن نغز منیکمتر فضل خمشی کش نبود خوف و رجابر ده ویران نبود عُشر زمین کوچ و قَلانمست و خرابم مطلب در سخنم نقد و خطاتا که خرابم نکند کی دهد آن گنج به منتا که به سیلم ندهد کی کشدم بحر عطامرد سخن را چه خبر از خمشی همچو شکرخشک چه داند چه بود تَرلَلَلا تَرلَلَلاآینه‌ام آینه‌ام مرد مَقالات نه‌امدیده شود حال من ار چشم شود گوش شمادست فشانم چو شجر چرخ زنان همچو قمرچرخ من از رنگ زمین پاکتر از چرخ سماعارف گوینده بگو تا که دعای تو کنمچونک خوش و مست شوم هر سحری وقت دعادلق من و خرقه من از تو دریغی نبودو آنک ز سلطان رسدم نیم مرا نیم تو رااز کف سلطان رسدم ساغر و سَغراق قِدَمچشمه خورشید بود جرعه او را چو گدامن خمشم خسته گلو عارف گوینده بگوزانک تو داود دمی من چو کُهم رفته ز جامولوی، دیوان شمس، غزل شماره ۱۴۵۸ در شادی روی تو گر قصه غم گویمگر غم بخورد خونم والله که سزاوارمبر ضرب دف حکمت این خلق همی‌رقصندبی‌پرده تو رقصد یک پرده نپندارمآواز دفت پنهان وین رقص جهان پیداپنهان بود این خارش هر جای که می خارمخامش کنم از غیرت زیرا ز نبات توابر شکرافشانم جز قند نمی‌بارمدر آبم و در خاکم در آتش و در بادماین چار بگرد من اما نه از این چارمحافظ، غزلیات، غزل شماره ۴۳۵عاشق شو ار نه روزی کار جهان سر آیدناخوانده نقش مقصود از کارگاه هستیمولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۲۰۱۱قُلْ تَعالَوْا قُلْ تَعالَوْا گفت ربای ستوران رمیده از ادبحافظ، غزلیات، غزل شماره ۱اَلا یا اَیُّها الساقی اَدِر کَأسَا وَ ناوِلْهاکه عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌هامولوی، دیوان شمس، غزل شماره ١٩١٢بیا ساقی می ما را بگردانبدان می این قضاها را بگردانقضا خواهی که از بالا بگرددشراب پاک بالا را بگردانزمینی خود که باشد با غبارشزمین و چرخ و دریا را بگرداننیندیشم دگر زین خورده سودابیا دریای سودا را بگرداناگر من محرم ساغر نباشممرا لا گیر و الا را بگرداناگر کژ رفت این دل‌ها ز مستیدل بی‌دست و بی‌پا را بگردانشرابی ده که اندر جا نگنجمچو فرمودی مرا جا را بگردانمولوی، دیوان شمس، غزل شماره ۵۲۶غره مشو با عقل خود بس اوستاد معتمدکاستون عالم بود او نالانتر از حنانه شدمن که ز جان ببریده‌ام چون گل قبا بدریده‌امزان رو شدم که عقل من با جان من بیگانه شداین قطره‌های هوش‌ها مغلوب بحر هوش شدذرات این جان ریزه‌ها مستهلک جانانه شدخامش کنم فرمان کنم وین شمع را پنهان کنمشمعی که اندر نور او خورشید و مه پروانه شدمولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۲۶۳در زمین مردمان خانه مکنکار خود کن کار بیگانه مکنکیست بیگانه؟ تن خاکی توکز برای اوست غمناکی توتا تو تن را چرب و شیرین می‌دهیجوهر خود را نبینی فَربِهیگر میان مُشک تن را جا شودروز مردن گند او پیدا شودمُشک را بر تن مزن بر دل بمالمشک چه بْوَد؟ نام پاک ذُوالْجَلالآن منافق مشک بر تن می‌نهدروح را در قعر گُلخَن می‌نهدبر زبان نام حق و در جان اوگندها از فکر بی ایمان اوذکر با او همچو سبزهٔ گُلخَنستبر سر مَبْرَز گلست و سوسنستآن نبات آنجا یقین عاریتستجای آن گل مجلسست و عشرتستطیّبات آید به سوی طیّبینلِلْخَبیثینَ الْخَبیثات است هینکین مدار آنها که از کین گمرهندگورشان پهلوی کین‌داران نهنداصل کینه دوزخست و کین توجزو آن کلست و خصم دین توچون تو جزو دوزخی پس هوش دارجزو سوی کل خود گیرد قرارور تو جزو جنتی ای نامدارعیش تو باشد ز جنت پایدارتلخ با تلخان یقین مُلْحَق شودکی دم باطل قرین حق شود؟ای برادر تو همان اندیشه‌ایما بقی تو استخوان و ریشه‌ایگر گُلست اندیشهٔ تو گلشنیور بود خاری تو هیمهٔ گُلخَنیگر گلابی بر سر جیبت زنندور تو چون بَوْلی برونت افکنندطبله‌ها در پیش عطاران ببینجنس را با جنس خود کرده قرینجنسها با جنسها آمیختهزین تجانس زینتی انگیختهگر در آمیزند عود و شَکَّرشبر گزیند یک یک از یک‌دیگرشمولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ٣٠١وصل پیدا گشت از عین بلازان حلاوت شد عبارت ما قَلیهر عبارت خود نشان حالتیستحال چون دست و عبارت آلتیستآلت زرگر به دست کفشگرهمچو دانهٔ کشت کرده ریگ درو آلت اِسْکاف پیش برزگرپیش سگ کَه، استخوان در پیش خربود اَنَا الْحَق در لب منصور نوربود اَنَا الله در لب فرعون زورشد عصا اندر کف موسی گواشد عصا اندر کف ساحر هَبازین سبب عیسی بدان همراه خَوددر نیاموزید آن اسم صَمَدکو نداند نقص بر آلت نهدسنگ بر گِل زن تو آتش کی جهد؟دست و آلت همچو سنگ و آهنستجفت باید، جفت، شرط زادنستآنک بی جفتست و بی آلت یکیستدر عدد شکست و آن یک بی‌شکیستآنک دو گفت و سه گفت و بیش ازینمُتَّفِق باشند در واحد یقیناَحْوَلی چون دفع شد یکسان شونددو سه گویان هم یکی گویان شوندگر یکی گویی تو در میدان اوگِرد بر می‌گرد از چوگان اوگوی آنگه راست و بی نقصان شودکو ز زخم دست شه رقصان شودگوش دار ای اَحْوَل اینها را بهوشداروی دیده بکش از راه گوشپس کلام پاک در دلهای کورمی‌نپاید می‌رود تا اصل نوروان فسون دیو در دلهای کژمی‌رود چون کفش کژ در پای کژگرچه حکمت را به تکرار آوریچون تو نااهلی شود از تو بریورچه بنویسی نشانش می‌کنیورچه می‌لافی بیانش می‌کنیاو ز تو رو در کشد ای پر ستیزبندها را بگسلد وز تو گریزور نخوانی و ببیند سوز توعلم باشد مرغ دست‌آموز تواو نپاید پیش هر نااُوستاهمچو طاووسی به خانهٔ روستامولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۲۵جسم خاک از عشق بر افلاک شدکوه در رقص آمد و چالاک شدعشق جان طور آمد عاشقاطور مست و خَرِّ موسی صاعِقابا لب دمساز خود گر جُفتمیهمچو نی من گفتنیها گفتمی

برنامه شماره ۴۸۹ گنج حضوراجرا: پرویز شهبازی PDF متن نوشته شده برنامه با فرمت PDF ،تمام اشعار اين برنامهمولوی، دیوان شمس، غزل شماره ۲۲۸۶ای تو برای آبرو آب حیات ریختهزهر گرفته در دهان قند و نبات ریختهمست و خراب این چنین چرخ ندانی از زمیناز پی آب پارگین آب فرات ریختههمچو خران به کاه و جو نیست روا چنین مروبر فقرا تو درنگر زر صدقات ریختهروح شو و جهت مجو ذات شو و صفت مگوزان شه بی‌جهت نگر جمله جهات ریختهآه دریغ، مغز تو در ره پوست باختهآه دریغ، شاه تو در غم مات ریختهاز غم مات شاه دل خانه به خانه می‌دودرنگ رخ و پیاده‌ها بهر نجات ریختهجُسته برات جان از او باز چو دیده روی اوکیسه دریده پیش او جمله برات ریختهاز صفتش صفات ما خارشناس گل شدهباز صفات ما چو گل در ره ذات ریختهبال و پری که او تو را برد و اسیر دام کردبال و پری است عاریت روز وفات ریختهمولوی، دیوان شمس، غزل شماره ۱۳۲عقل گوید پا منه کاندر فنا جز خار نیستعشق گوید عقل را کاندر توست آن خارهاهین خمش کن خار هستی را ز پای دل بکنتا ببینی در درون خویشتن گلزارهاشمس تبریزی تویی خورشید اندر ابر حرفچون برآمد آفتابت محو شد گفتارهامولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۱۴۶۰خیز بنگر کاروان ره‌زدههر طرف غولیست کشتیبان شدهمولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۱۹۹۵این همه که مرده و پژمرده‌ایزان بُود که تَرک سَرور کرده‌ایاز کَسَل وز بُخل وز ما و منیمی‌کَشی سر خویش را سَر می‌کنیهم‌چو اُستوری که بگریزد ز باراو سر خود گیرد اندر کوهسارصاحبش در پی دوان کای خیره سرهر طرف گرگیست اندر قصد خرگر ز چشمم این زمان غایب شویپیشت آید هر طرف گرگ قویاستخوانت را بخاید چون شکرکه نبینی زندگانی را دگرآن مگیر آخر بمانی از علفآتش از بی‌هیزمی گردد تلفهین بمگْریز از تصرف کردنموز گرانی بار که جانت منمتو ستوری هم که نفست غالبستحکم، غالب را بود ای خودپرستخر نخواندت اسپ خواندت ذُوالْجَلالاسپ تازی را عرب گوید: تَعالمیرِ آخُر بود حق را مصطفیبهر اُستورانِ نَفْسِ پر جفاقُلْ تَعالَوْا گفت از جذب کرمتا ریاضتْتان دهم من رایضمنفسها را تا مُرَوَّض کرده‌امزین ستوران بس لگدها خورده‌امهر کجا باشد ریاضت‌باره‌ایاز لگدهااش نباشد چاره‌ایلاجرم اغلب بلا بر انبیاستکه ریاضت دادن خامان بلاستسُکْسُکانید از دَمَم یُرغا رویدتا یُواش و مَرکَبِ سلطان شویدقُل تَعالَوْا قُل تَعالَوْا گفت ربای ستوران رمیده از ادبگر نیایند ای نبی غمگین مشوزان دو بی‌تمکین تو پر از کین مشوگوش بعضی زین تَعالَوْاها کرستهر ستوری را صِطَبلی دیگرستمُنهزِم گردند بعضی زین نداهست هر اسپی طویلهٔ او جدامُنقَبِض گردند بعضی زین قَصَصزانک هر مرغی جدا دارد قفصمولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ٢٧٠٩زانک دوزخ گوید: ای مؤمن تو زودبرگُذر که نورت آتش را ربودبگذر ای مؤمن که نورت می کُشد

آتشم را چونکه دامن می کَشدمی‌رمد آن دوزخی از نور همزانک طبع دوزخستش ای صنمدوزخ از مومن گریزد آنچنانکه گریزد مومن از دوزخ به جانزانک جنس نار نبود نور اوضد نار آمد حقیقت نورجودر حدیث آمد که مومن در دعاچون امان خواهد ز دوزخ از خدادوزخ از وی هم امان خواهد به جانکه خدایا دور دارم از فلانجاذبهٔ جنسیتست اکنون ببینکه تو جنس کیستی از کفر و دین؟گر به هامان مایلی هامانییور به موسی مایلی سُبحانییور به هر دو مایلی انگیختهنفس و عقلی، هر دُوان آمیختههر دو در جنگند هان و هان بکوشتا شود غالب معانی بر نُقوشدر جهان جنگ شادی این بسستکه ببینی بر عدو هر دم شکستمولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ٣١٣١گفت: صالح را گدا گفتن خطاستکو غَنیُّ الْقَلب از داد خداستدر قناعت می‌گریزد از تُقینه از لئیمی و کَسَل هم‌چون گداقِلَّتی کان از قناعت وز تُقاستآن ز فقر و قِلَّتِ دونان جداستحَبّه‌ای آن گر بیابد سر نهدوین ز گنج زر به همت می‌جهدشه که او از حرص قصد هر حراممی‌کند او را گدا گوید هُماممولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۳۹۶۲گربه می‌بیند بگرد خود قطارمرغش آیِس گشته بودست از مَطاریا عدم دیدست غیر این جهاندر عدم نادیده او حشری نهانچون جَنین کِش می‌کشد بیرون کرممی‌گریزد او سپس سوی شکملطف، رویش سوی مَصدَر می‌کنداو مَقَرّ در پشت مادر می‌کندکه اگر بیرون فُتَم زین شهر و کامای عجب بینم بدیده این مقام؟یا دری بودی در آن شهر وَخِمکه نظاره کردمی اندر رحمیا چو چشمهٔ سوزنی راهم بُدیکه ز بیرونم رحم دیده شدیآن جنین هم غافلست از عالَمیهمچو جالینوس او نامحرمیاونداند کن رطوباتی که هستآن مدد از عالم بیرونیستآنچنانک چار عنصر در جهانصد مدد آرد ز شهر لامکانآب و دانه در قفص گر یافتستآن ز باغ و عرصه‌ای درتافتستمولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۳۹۷۷مرغ جانش موش شد سوراخ‌جوچون شنید از گُربگان او عَرِّجُوازان سبب جانش وطن دید و قراراندرین سوراخ دنیا موش‌وارهم درین سوراخ بَنّایی گرفتدرخور سوراخ دانایی گرفتپیشه‌هایی که مرورا در مزیدکاندرین سوراخ کار آید گزیدزانک دل بر کَند از بیرون شدنبسته شد راه رهیدن از بدنعنکبوت ار طبع عنقا داشتیاز لعابی خیمه کی افراشتی؟گربه کرده چنگ خود اندر قفسنام چنگش درد و سَرسام و مَغَصگربه مرگست و مرض چنگال اومی‌زند بر مرغ و پرّ و بال اوگوشه گوشه می‌جهد سوی دوامرگ چون قاضیست و رنجوری گُواچون پیادهٔ قاضی آمد این گواهکه همی‌خواند ترا تا حکم گاهمهلتی می‌خواهی از وی در گریزگر پذیرد، شد، و گرنه گفت خیزجستن مهلت دوا و چاره‌هاکه زنی بر خرقهٔ تن پاره‌هاعاقبت آید صباحی خشم‌وارچند باشد مهلت؟ آخِر شرم دارعذر خود از شه بخواه ای پرحسدپیش از آنک آنچنان روزی رسدوانک در ظلمت براند بارَگیبرکَنَد زان نور دل یکبارگیمی‌گریزد از گُوا و مقصدشکان گُوا سوی قضا می‌خواندش 

برنامه شماره ۴۸۸ گنج حضوراجرا: پرویز شهبازی PDF متن نوشته شده برنامه با فرمت PDF ،تمامی اشعار این برنامهمولوی، دیوان شمس، غزل شماره ۲۰۷۲جفای تلخ تو گوهر کند مرا ای جانکه بحر تلخ بود جای گوهر و مرجانوفای توست یکی بحر دیگر خوش خوارکه چارجوی بهشت است از تکش جوشانمنم سکندر این دم به مجمع البحرینکه تا رهانم جان را ز علت و بحرانکه تا ببندم سدی عظیم بر یأجوجکه تا رهند خلایق ز حمله ایشاناز آنک ایشان مر بحر را درآشامندکه هیچ آب نماند ز تابشان به جهاناز آنک آتشی‌اند وز عنصر دوزخعدو لطف جنان و حجاب نور جنانز هر شمار برونند از آنک از قهرندکه قهر وصف حق است و ندارد آن پایانبرهنه‌اند و همه سترپوششان گوش استنه سترپوش دلانه که دیدن است عیانلحاف گوش چپستش فراش گوش راستبه شب نتیجه یأجوج را یقین می‌دانلحاف و فرش مقلد چون علم تقلید استیقین به معنی یأجوجی است نی انساناز آنک دل مثل روزن است کاندر ویز شمس نورفشان است و ذره دست افشانهزار نام و صفت دارد این دل و هر نامبه نسبتی دگر آمد خلاف و دیگر سانچنانک شخصی نسبت به تو پدر باشدبه نسبت دگری یا پسر و یا اخوانچو نام‌های خدا در عدد به نسبت شدز روی کافر قاهر ز روی ما رحمانبسا کسا که به نسبت به تو که معتقدیفرشته است و به نسبت به دیگری شیطانچنانک سر تو نسبت به تو بود مکشوفبه نسبت دگری حال سر تو پنهانمولوی، دیوان شمس، غزل شماره ۲۸۹۷این همه رمز است و مقصود این بودکان جهان اندر جهان آید همیهمچو روغن در میان جان شیرلامکان اندر مکان آید همیهمچو عقل اندر میان خون و پوستبی نشان اندر نشان آید همیوز ورای عقل عشق خوبرومی‌به کف دامن کشان آید همیوز ورای عشق آن کش شرح نیستجز همین گفتن که آن آید همیبیش از این شرحش توان کردن ولیکاز سوی غیرت سنان آید همیتن زنم زیرا ز حرف مشکلشهر کسی را صد گمان آید همیفردوسی، شاهنامه، پادشاهی اسکندربپرسید کایدر چه باشد شگفتکزان برتر اندازه نتوان گرفتزبان برگشادند بر شهریاربه نالیدن از گردش روزگارکه ما را یکی کار پیش است سختبگوییم با شاه پیروزبختبدین کوه سر تا به ابر اندروندل ما پر از رنج و دردست و خونز چیز که ما را بدو تاب نیستز یاجوج و ماجوج مان خواب نیستچو آیند بهری سوی شهر ماغم و رنج باشد همه بهر ماهمه رویهاشان چو روی هیونزبانها سیه دیده‌ها پر ز خونسیه روی و دندانها چون گرازکه یارد شدن نزد ایشان فرازهمه تن پر از موی و موی همچو نیلبر و سینه و گوشهاشان چو پیلبخسپند یکی گوش بستر کننددگر بر تن خویش چادر کنندز هر ماده‌ای بچه زاید هزارکم و بیش ایشان که داند شماربه گرد آمدن چون ستوران شوندتگ آرند و بر سان گوران شوندفردوسی، شاهنامه، پادشاهی اسکندر ز یاجوج و ماجوج گیتی برستزمین گشت جای خرام و نشستبرش پانصد بود بالای اویچو سیصد بدی نیز پهنای اویازان نامور سد اسکندریجهانی برست از بد داوریبرو مهتران خواندند آفرینکه بی‌تو مبادا زمان و زمینز چیزی که بود اندران جایگاهفراوان ببردند نزدیک شاهنپذرفت ازیشان و خود برگرفتجهان مانده زان کار اندر شگفتقصة الغربة الغربیة تألیف شیخ شهاب الدین سهروردیپس این کشتی ما برسید به کوه یأجوج و مأجوج یعنی در این حالت اندیشه های فاسدو حب دنیا در خیال من می گشت و در آن وقت پیش من بودند پریان . یعنی قوت خیال و فکر. و در حکم من بود چشمه ٔ مس روان یعنی حکمت . پس بفرمودم پریان را، یعنی قوا را تا بدمیدند در آن مس که آتش شد. پس از آن سدی ببستم میان من و یأجوج و مأجوج ، یعنی اندیشه های فاسد.سنایی پیش یأجوج نفس خود سد باش پیش افعیش چون زمرد باشخاقانی، دیوان اشعار، قطعات، شمارهٔ ۸۸اسکندر آمد و در یأجوج درگرفت عیسی رسید و نوبت دجال درگذشتخاقانی، دیوان اشعار، قصاید، شماره ۱۳۵خصمش به مستی آمد از ابلیس همچنانک یأجوج بود نطفه ٔ آدم به احتلامنظامی، خمسه، خردنامه، بخش ۳۶گروهی در آن دشت یأجوج نام چو ما آدمیزاده و دیوفام سعدی، بوستان، در نیایش خداوندسکندر به دیوار روئین و سنگ بکرد از جهان راه یأجوج تنگ ترا سد یأجوج کفر از زر است نه رویین چو دیوار اسکندر استاز تذکره ٔ دولتشاهیأجوج حادثات جهان را چه اعتباربا من که در شکوه چو سد سکندرمقنبری نیشابورییک طرف یأجوج ظلم و یک طرف ملک امان تیغ شه را در میان سد سکندر کرده اندجامیچاره در دفع خواطر صحبت پیر است و بس رخنه بر یأجوج بستن خاصه ٔ اسکندر استمولوی، مثنوی، دفتر اول ، بیت ۳۷۵۱چشم تو ادراک غیب آموختهچشمهای حاضران بر دوختهآن یکی ماهی همی‌بیند عیانوان یکی تاریک می‌بیند جهانوان یکی سه ماه می‌بیند بهماین سه کس بنشسته یک موضع نَعَمچشم هر سه باز و گوش هر سه تیزدر تو آویزان و از من در گریزسِحرِ عین است این عجب لطف خفیستبر تو نقش گرگ و بر من یوسفیستعالم ار هژده هزارست و فزوننیست این هجده به هر چشمی زبونمولوی، مثنوی، دفتر اول ، بیت ۳۷۶۶هر هوا و ذره‌ای خود مَنظَریستنا گشاده کی گُوَد کانجا دریست؟تا بنگشاید دری را دیده باندر درون هرگز نجنبد این گمانچون گشاده شد دری حیران شودپر بروید بر گمان، پران شودغافلی ناگه به ویران گنج یافتسوی هر ویران از آن پس می‌شتافتتا ز درویشی نیابی تو گهرکی گهر جویی ز درویشی دگر؟سالها گر ظن دَوَد با پای خویشنگذرد ز اشکاف بینیهای خویشتا ببینی نایدت از غیب بوغیر بینی هیچ می‌بینی؟ بگو