Containerbegrippen en verhullend taalgebruik zijn van alle tijden. Nog zo een die dezer dagen helemaal hip is: duurzaamheid. Volgens de doelstellingen van de Verenigde Naties bestaat dat begrip uit 17 onderwerpen, maar de meeste nadruk ligt op het milieu. De EU heeft zich vastgelegd op het bestrijden van de opwarming van de aarde door het beperken van de uitsloot van CO2, maar hoe precies dat bepalen de lidstaten zelf. Daarbij bekijkt elk lidstaten de ander alsof die niet goed snik is.

Zo kijken onze buurlanden met verbijstering naar Nederland dat van het gas af moet'. Van het Groningse aardgas dat snappen ze wel. Maar huizen zonder gas dat begrijpen ze nauwelijks. Krachtcentrales, de zware industrie, de landbouw die kunnen helemaal niet van het gas af, dus waarom de gewone burger wel? De Duitsers zijn juist gek op gas, vinden het best schoon, gebruiken er kolossaal veel van en gaan nog veel meer importeren als de nieuwe pijpleiding vanuit Rusland, Nord Stream 2, klaar is. België gaat ook gewoon door met gas. Polen draait op kolen, wat logisch is, want ze komen erin om. Sterker nog: Poolse institutionele beleggers, zoals pensioenfondsen, zijn verplicht in kolen te beleggen. En de CO2-uitstoot trekt zich echt niets aan van de grens bij Hazeldonk, Vaals of Oberhausen. De moleculen blijven Nederland binnenkomen, zoals de Batavieren enkele millennia geleden.

Dus hoe duurzaam is de EU? Eigenlijk nauwelijks. Het is een ratjetoe van wild uiteenlopend beleid, beleid dat in het ene land haaks staat op dat van het andere. De werkelijkheid is dat we vooralsnog helemaal niet van het gas af kúnnen, dat de verslaving aan import, vooral uit Rusland, alleen maar groeit, en dat je de vraag moet stellen of die tienduizenden Nederlanders die van het gas af moeten, niet meer het slachtoffer zijn van de emoties van het Groningse drama dan van wijs beleid. Duurzaamheid is een gascontainerbegrip geworden. Waar het aan ontbreekt, is daar komt-ie weer transparantie.

See omnystudio.com/listener for privacy information.