Η ιστορία συνήθως πάει κάπως έτσι: βρίσκουμε ένα αδέσποτο γατάκι στον δρόμο ή το παίρνουμε από φιλοζωϊκή οργάνωση, το σώζουμε από τους κινδύνους της αδέσποτης ζωής και το παίρνουμε στο σπίτι μας, όπου του προσφέρουμε φαγητό, ασφάλεια, κι αγάπη. Και αυτό είναι υπέροχο! Όμως, μήπως αυτή η «διάσωση» είναι και μια νέα, διαφορετική μορφή περιορισμού;

Οι γάτες είναι από τη φύση τους κυνηγοί και εξερευνητές. Το να τις κρατάμε μόνιμα μέσα σε έναν περιορισμένο χώρο μπορεί να τις προστατεύει, αλλά περιορίζει τη φυσική τους συμπεριφορά. Βαριούνται, αναπτύσσουν στρες, κάποιες φορές παρουσιάζουν προβλήματα συμπεριφοράς. Από την άλλη, το να τις αφήνουμε να κυκλοφορούν ανεξέλεγκτα είναι επικίνδυνο.

Τελικά μπορούμε να τους προσφέρουμε μια ισορροπημένη εμπειρία ζωής που θα συνδυάζει ασφάλεια και ελευθερία. Μήπως είναι ώρα να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τη σχέση των γατών με τον έξω κόσμο; Και αν ναι, πώς μπορούμε να τους προσφέρουμε περισσότερη ανεξαρτησία χωρίς να θέτουμε τη ζωή τους σε κίνδυνο;

Η Μερόπη Κοκκίνη μιλά με την θετική εκπαιδεύτρια κατοικιδίων Πολυτίμη Πυργολιού, μαθήτρια του γκουρού της θετικής εκπαίδευσης κατοικιδίων στην Ελλάδα Γιάννη Αραχωβίτη.