Concertpianiste Iris Hond speelt buiten coronatijd in uitverkochte zalen door heel Nederland, maar vooral ook voor mensen die niet naar zo'n plek kunnen komen: daklozen, gevangenen en ernstig zieken bijvoorbeeld.

Ze omschrijft het als een moment van hoop en verlichting brengen aan mensen die hun gevoel van waardigheid vaak verloren zijn. Muziek biedt ook Iris zelf rust en troost.

Volgens haar zijn er veel raakvlakken tussen muziek en religie. Iris werd niet gelovig opgevoed. Uit haar eigen religieuze zoektocht haalt ze de overtuiging dat zij de enige is die zichzelf verder kan brengen.