Kochani,Myśl na dziś – stwierdzenie i obietnica Jezusa: "Kto [...] pragnie swoją duszę ocalić, utraci ją, a kto utraci swoją duszę ze względu na Mnie i dobrą nowinę, ocali ją" (Mk 8:35; SNP).Nie pamiętam, o czym myślałem, zanim się urodziłem, ale być może o tym, że chcę "tu" zostać na zawsze. Byłem coraz większy i robiło się nieznośnie ciasno, ale skąd mogłem wiedzieć, że za miękkimi ścianami mojego małego "świata", rozciąga się świat dużo większy i jest świeci tam coś, do czego – jak się potem okazało – od zawsze miałem niepotrzebne wówczas, w moim ciemnym "świecie", oczy. Myśl, że mój stan się skończy napawała mnie strachem tak wielkim, jak dziś strach przed koronawirusem. I nie wyszedłbym stamtąd za nic w "świecie", gdyby pewnego dnia jakiś pan w białych szatach nie rozciął ścianek mojego "świata" i nie wyniósł mnie, cesarza, na zewnątrz. Ciekawe... Gdyby udało mi się stamtąd nie wyjść, to zakończyłbym życie, zanim się na dobre rozpoczęło. Nie poznałbym kobiety, którą przez dziesiątki lat nazywałem swoją mamą. Nie pamiętam, o czym myślałem, zanim się urodziłem – za to dziś wiem, że warto zaufać Panu w białych szatach – za cenę życia, w imię dobrej nowiny – aby ocalić duszę dla jej prawdziwego żywiołu, dla życia w Świecie, dla którego warto ocaleć.Żyj dziś i podejmuj decyzje warte koron. Jesteście treścią moich modlitw.

Wasz, jak zawsze –Piotr

Kochani,Myśl na dziś – z mowy apostoła Pawła na Areopagu: "...nie jest On daleki od nikogo z nas. W Nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy..." (Dz 17:27-28; SNP).Świadomie zacytowałem tylko część dwóch dłuższych wersetów. Warto przeczytać je całe. Czy Bóg jest daleko od nas? Nie. Jest zaskakująco blisko. W Nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy. Więc dlaczego bywamy "zatwardziałymi ateistami"? Dlaczego "zblazowanymi deistami"? Dlaczego "jeszcze jesteśmy daleko od Niego"? Dlaczego szukamy Go niczym pan Hilary swoich okularów?Stąd i zowąd dochodzą mnie wieści, że koronawirus pomaga zrodzić się wierze, koronawierze; bo mylimy często drogę do Boga z drogą do wiary, a to trochę co innego.Nie bój się złych wieści. "Gdy to zacznie się dziać, wyprostujcie się i podnieście swoje głowy, gdyż zbliża się wasze odkupienie" (Łk 21:28). Bóg nie jest daleko. Zazwyczaj, po prostu, nie jest na linii naszego wzroku.Ruszaj więc głową w sposób wart koron. Jesteście treścią moich modlitw.

Wasz, jak zawsze –Piotr

Kochani,Sięgnijmy dziś do obietnicy: "Ja jestem bramą. Jeśli ktoś wejdzie przeze Mnie, będzie zbawiony, a gdy wejdzie i wyjdzie, znajdzie sobie pastwisko." (J 10:9; SNP).Obraz rzeczywistości ukazany w Piśmie Świętym jest jak obraz świata oglądany przez okno. Im dalej jesteś od okna, tym węższy jest Twój świat. Gdy podchodzisz, Twój świat się poszerza. Lecz jeśli nie otworzysz okna, Twój świat będzie szeroki tylko na tyle, na ile szeroko widzi go ktoś z rozpłaszczonym na szybie nosem. Jeśli chcesz lepiej poznać świat, musisz otworzyć okno i z lekka wychylić się przez nie. A jeśli to okno parterowe, to wyjść przez nie. Zobaczysz świat nie inny niż na początku, lecz już na tyle szeroki, by ukazać śmieszność Twojego pierwotnego obrazu. A co by było, gdybyś wybrał się w podróż? Właśnie.Pismo Święte nie jest Księgą napisaną dla samej siebie. Ani dla religijnych kłótni. Podejdź do niego bliżej, a staniesz przed Bramą. To nie dość. Przejdź przez nią. Wyjdź na Szeroką Przestrzeń. Znajdziesz się w prawdziwej rzeczywistości, bezpiecznej, wiecznej, sycącej. Ta rzeczywistość nie jest nie z tego świata. Ona ten świat obejmuje, uczy go dotykać, uczy go zmieniać, uczy czynić go własnym.Czyń to w sposób wart koron – w koronawierze. Jesteście treścią moich modlitw.

Wasz, jak zawsze –Piotr

Kochani,Zacznijmy dziś od stwierdzenia: "Oto wszystko czynię nowym." (Obj 21:5; SNP).To nie moje stwierdzenie. To Boże. Lubię je. W rzeczy samej, odmieniło ono bieg mojego życia. Uczyniło mnie przyjacielem nowego. Poczułem się bliższy Bogu.Wstaje nowy dzień. Nowy. To nie powtórka dnia, który minął, ani nie dzień przedwczorajszy. To dzień nowy. I to sprawił Bóg! On jest twórcą nowego. Dziś przyniesie dzisiejsze sprawy. I dziś będzie miejsce na dzisiejsze rozwiązania, po to by odnieść dzisiejsze korzyści. Nie bój się tego dnia, bo jest on Bożym tworem. Tworem Twojego Ojca. Jest Jego prezentem na Twoje urodziny w tym dniu. Dostrzeż jego blask. Ścisz lamenty heraldów mroku. Że "się nie uda" – to nieprawda. Że "wciąż to samo" – to zwykłe kłamstwo. Jezus Chrystus jest zdarzeniem nowym. Niebywałym. Rób Mu dziś miejsce w sobie. Niech rozgaszcza się wokół Ciebie.Wstałem dziś na długo przed światem. Bo o tej porze miewam najlepsze pomysły. I nie mogę się doczekać dnia. Szczególnie, że koronawirus działa jak drożdże w cieście przemian. Wymiękają stróże przeszłości. Udaje się to, czemu nie wolno było się udać. Czuję, jakbym koronawiarę przesadził do większej doniczki.Chce mi się żyć w sposób wart koron. Nasz Ojciec ma ich wiele. Jesteście treścią moich modlitw.

Wasz, jak zawsze –Piotr

Kochani,Myśl na dziś: "I tak przy rzecznikach książąt Babilonu, posłanych do niego, aby dowiedzieć się o cudzie, do którego doszło w kraju, Bóg pozostawił go, by go wypróbować, by poznać wszystko w jego sercu." (2Krn 32:31; SNPD)."Bóg pozostawił go". Został opuszczony przez Boga. W ciekawym momencie. Po doświadczeniu cudu! Nie za karę. Więc po co? Wygląda na to, że jest jedna rzecz, którą Bóg chce poznać, a człowiek poznać powinien. Tą rzeczą jest treść naszych serc. Serce to innymi słowy meandry naszych myśli, przekonania, pasje, priorytety, wartości – bo takie znaczenia kryją się za hebrajskim słowem serce.A zatem treść naszych serc. Czy ją znasz? Tego nie poznaje się w powodzeniu. To poznaje się w opuszczeniu. W biedzie, jak teraz. Jak przyjaciela. Bóg każdego zostawia, by poznać, czym się delektuje. O czym myśli. Co mówi. Co spełnia jego tęsknoty. Co uważa za warte każdej ceny. Co? – Gdy Jego nie ma. Nie patrzy. Nie słyszy.Powinniśmy poznać treść naszych serc. Ona zdradza, czy bez argumentów wybieramy Boga. Bóg chce znać tę treść, bo On wybrał nas bez warunków. Zaczęliśmy tydzień. Jeśli samotnie, jeśli bez argumentów, tym lepiej. W chwili opuszczenia dzieją się sprawy zbawienia. Pamiętacie: "Boże mój, Boże mój, dlaczego mnie opuściłeś? [...] Ojcze, w Twoje ręce składam mego ducha".Żyjmy w sposób wart koron.

Wasz, jak zawsze –Piotr

Kochani,Myśl na dziś: "Ty sprawiłeś, że myślę i czuję, Utkałeś mnie w łonie mej matki. Dziękuję. Dopracowałeś mnie w każdym szczególe. Cudowne są Twoje dzieła – i moją duszę znasz dokładnie. Żadna moja kość nie uszła Twej uwadze, choć powstawałem w ukryciu, tkany w głębiach ziemi. Twoje oczy oglądały mnie w łonie, na swym zwoju spisałeś me dni, zaplanowałeś je, zanim którykolwiek zaistniał." (Ps 139:13-16; SNP).Słowa te napawają pokojem. Nie musimy popadać w panikę. Nie stanie się nic, co by Boga mogło zaskoczyć. Życia poczętego w ramach Bożego planu nie kończy żadna pandemia ani inna przyczyna. Śmierć ciała nie jest końcem ludzkiej egzystencji. Człowiek, od swojego poczęcia, jest w rękach Boga, jest częścią Jego planu i jest wobec Niego zobowiązany. Postanowieniem Bożym każdy z żyjących na ziemi tak czy inaczej umrze, a potem czeka go sąd. Każdego. Nas też. To znaczy: mnie i Ciebie też.Żyjmy zatem. Ufnie. Ostrożność w obecnych czasach jest, jak zawsze, cnotą. Lecz panika w obecnych czasach jest, jak zawsze, głupotą. Życie jest wysoką wartością, ale – w warunkach upadłego świata – nie jest wartością najwyższą. Żołnierz ma walczyć, lekarz ratować, pastor zwiastować. Każdy jest do czegoś powołany. Ty też. Jeśli to w którymś momencie łączyć się będzie tzw. najwyższą ofiarą, to niech tak się stanie. Nie ma w tym nic nowego ani nic dziwnego.Bądź sobą w Chrystusie i dochowuj wierności powołaniu. Czy żyjemy czy umieramy, Pańscy jesteśmy. Na cmentarzach spoczywają martwi – z ludzkiego punktu widzenia. Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba nie jest Bogiem umarłych. Dla Niego wszyscy żyją. My żyjmy w sposób wart koron.

Wasz, jak zawsze –Piotr

Kochani,Myśl na dziś: "Bo dla mnie życie to Chrystus, a śmierć – to zysk. Jeśli już żyć w ciele, to dla owocnej pracy. Co bym wolał? – Nie wiem. Pociąga mnie jedno i drugie. Chciałbym stąd odejść i być z Chrystusem, bo to o wiele lepsze. Jednak pozostać w ciele – to dla was korzystniejsze." (Flp 1:21-24; SNP).To znane słowa. Tak znane, że niemal wyświechtane. Ale... W kontekście koronawirusa – to co innego! Zagrożenie śmiercią sterroryzowało zachodnią kulturę. To fakt. Polską cenę tego terroru streścił Premier RP we wczorajszym wywiadzie. Czy życiem dla mnie Jezus? Czy śmierć byłaby mi zyskiem? Czy żyję w rozdarciu między jednym i drugim? Czy jednakowo mnie to pociąga? Co byłoby treścią mojej modlitwy na łożu śmierci? O co modliłaby się rodzina? O "o wiele lepsze"? A gdyby tak Bóg pozostawił mnie w ciele, to dla kogo byłoby to korzystniejsze? Czy byłby to dla mnie rozdział odzyskanego życia? Może nikt z nas tych pytań, w tak ekstremalnej sytuacji, nie będzie musiał stawiać, ale warto je rozważyć. To zdrowe dla koronawiary.I żyjmy dziś w sposób wart koron. Najcenniejszym żołnierzem bywa ten, kto walczy o sprawę tak, jakby życie już stracił.

Wasz, jak zawsze –Piotr

Kochani,Myśl na dziś: "Wiem, że niewielką masz moc. A jednak zachowałeś moje Słowo i nie zaparłeś się mojego imienia" (Obj 3:8b; SNP).Koronawirus obnaża słabość Kościoła. To fakt. Ale nie bądźmy pochopni w biczowaniu się ani biczowaniu innych. Zróbmy miejsce na refleksję. Nie ma uzdrowieńczej pokuty bez dogłębnej refleksji. W okolicznościach obnażających to, co najwstydliwsze, złym pomysłem jest oskarżanie Boga. Jeszcze gorszym – odwracanie się od Niego. Niezależnie od stopnia słabości zachowaj Słowo i nie zaprzyj się Jego imienia. To o wiele bezpieczniejsze rozwiązanie – nie na zawsze, lecz na chwile niepewności.Niewielka moc nie może być furtką do bezczynności. Przeciwnie. Wystarczy spojrzeć, co mówi pierwsza część zacytowanego wersetu: "Wiem o twoich czynach. Oto sprawiłem, że drzwi stoją przed tobą otworem. Nikt nie zdoła ich zamknąć." (Obj 3:8b; SNP). Obecnie, obnażeni koronawirusem, możemy stać się autentyczni i bardziej przekonywający. Siej ziarno koronawiary. Drzwi stoją otworem. Nikt nie zdoła ich zamknąć. Wjeżdżaj!Jest jeszcze szczegół, który nie daje mi spokoju. W czasach Jezusa też był moment słabości. Wszechmocny Pan w obliczu wrogów stwierdził: "Lecz to jest wasza godzina i czas władzy ciemności" (Łk 22:53b). To było przed krzyżem. I przed Zmartwychwstaniem. Może to dziwne. Lecz droga na szczyt wiedzie czasem w dół – Bo innej nie ma (Flp 2:5-11). Chwałę poprzedza pokora.Mieć niewielką moc nie znaczy nie mieć jej wcale. Trwaj w Słowie. Trwaj przy Nim. Korzystaj z otwartych drzwi. Choćby to był nie najlepszy pomysł na jutro, to na pewno jest niezły na dziś.

Wasz, jak zawsze –Piotr

P.S. A te drzwi, które stoją otworem, można rozumieć również jako bramy.

Kochani,Obietnica na dziś – i na zawsze od zawsze: "Przestańcie martwić się o cokolwiek. Raczej w każdej sprawie, gdy się modlicie i prosicie, z wdzięcznością przedstawiajcie swoje potrzeby Bogu. A pokój Boży, którego nie ogarnie żaden umysł, będzie w Chrystusie Jezusie strzegł waszych serc oraz myśli." (Flp 4:6-7; SNP).Tu nie trzeba komentarza. Tu trzeba zastosowania. Osobistego. Więc zamiast komentarza – słowo świadectwa: Przestałem się martwić o cokolwiek, bo życie można przeżyć na tysiąc równie ciekawych sposobów. Jestem pewny, że z Nim każde rozwiązanie będzie wyjątkowe. Zamiast się martwić, czytam każdą chwilę przyszłą jako pisaną przez Boga powieść o mnie.Przedstawiam moje potrzeby Bogu z wdzięcznością za to, że je właściwie oceni. Jak na razie, w przeważającej większości przypadków, zapowiadana inwazja nieszczęść nie następowała. Przedstawiania Bogu moich potrzeb nie traktuję jako furtki do beztroski. Raczej traktuję je jako otwieranie wrót twórczości, składów nowych rozwiązań. Choćby ten koronawirus – ile on może zmienić na lepsze! Już zmienił: We wszystkich naszych wielkich miastach mniejszy stał się smog! Będzie dobrze. Koronawirus coś skończy, a koronawiara coś zacznie. Mnie "kręci" nie to "skończy", ale to "zacznie".Tak tu sobie popisałem – i co? I zrobiło mi się lepiej. Opadła mgła w dolinach szarych komórek. Wyraźniej widzę drogę na dziś – ku ciekawszemu. Co się dzieje?! To chyba pokój Boży, którego nie ogarnie żaden umysł, w Chrystusie Jezusie strzeże mojego serca oraz myśli.Żyjmy w sposób wart koron. "Ptak ptakowi nie dorówna" – powiedział poeta. Resztę cytatu znajdź w internecie.

Wasz, jak zawsze -Piotr

Kochani,Myśl na dziś: "Jeśli Chrystus jest naszą nadzieją tylko w tym życiu, to jesteśmy ze wszystkich ludzi najbardziej godni pożałowania" (1Kor 15:19; SNP).Piękną stroną koronawirusa jest to, że uświadamia nam, jak koronną wartość ma życie. Wczoraj dentystka przyjmowała mnie zabezpieczona tak, że nie dałbym rady jej zarazić nawet, gdybym się starał! Na ulicach – jak w niedzielę! Korki już tylko przy butelkach z winem. Ludzie skryli się w domach nie tylko z rozkazu premiera. Po prostu – z troski o życie. Jakże koronną wartość ma życie! Jeśli koronawirus pokoronuje dłużej, w trosce o życie wielu straci klientów, uczniów, pracę, zlecenia, zdolność kredytową, wzięte na kredyt lub w leasing dobra. Bez bufora finansowego wielu zostanie z nagim życiem. Tak koronną ma ono wartość! To dobrze, że tak je cenimy. To zdrowe. To znaczy, że instynkt życia działa u nas prawidłowo.Lecz dziś możesz się zarazić. A za kilka tygodni możesz już stać się darczyńcą ZUSu i zwolnionym z podatków na wieki. Czy Chrystus jest naszą nadzieją tylko w tym życiu? Co z koronanadzieją?Dzięki za wczorajsze listy. Pozostaję w modlitwie o nas.Żyjmy w sposób wart koron.

Wasz, jak zawsze -Piotr