1) اتّفاقم به سر کوی کسی افتاده ست / که در آن کوی چو من کشته بسی افتاده ست

2) خبر ما برسانید به مرغان چمن / که هم آواز شما در قفسی افتاده ست

3) به دلآرام بگو : ای نَفَس باد سَحر / کار ما همچو سَحر با نَفَسی افتاده ست

4) بند بر پای تحمّل چه کند گر نکند ؟ / انگبین است که در وی مگسی افتاده ست

5) هیچ کس عیب هوس باختن ما نکند / مگر آن کس که به دام هوسی افتاده ست

6) سعدیا ، حال پراکندۀ گوی آن داند / که همه عمر به چوگان کسی افتاده ست

1) هر صبحدم نسیم گل از بوستان توست / الحان بلبل از نَفَس دوستان توست

2) چون خِضر دید آن لب جان بخش دلفریب / گفتا : که آب چشمۀ حیوان دهان توست

3) یوسف به بندگیت کمر بسته بر میان / بودش یقین که مُلک ملاحت از آنِ توست

4) هر شاهدی که در نظر آمد به دلبری / در دل نیافت راه که آنجا مکان توست

5) هرگز نشان ز چشمۀ کوثر شنیده ای ؟ / کُاو را نشانی از دهن بی نشان توست

6) از رشک آفتاب جمالت بر آسمان / هر ماه ، ماه دیدم چون ابرُوان توست

7) این باد روح پرور از انفاس صبحدم / گویی مگر ز طُرّۀ عنبرفشان توست

8) صد پیرهن قبا کنم از خرّمی ، اگر / بینم که دست من چو کمر در میان توست

9) گفتند میهمانی عشّاق می کنی / سعدی به بوسه ای ز لبت میهمان توست

1) ای کآب زندگانی من در دهان توست / تیر هلاک ظاهر من در کمان توست

2) گر بُرقعی فرونگُذاری بدین جمال / در شهر ، هر که کُشته شود ، در ضَمان توست

3) تشبیه روی تو نکنم من به آفتاب / کِاین مدح آفتاب نه تعظیم شأن توست

4) گر یک نظر به گوشۀ چشمِ ارادتی / با ما کنی ، وگر نکنی ، حکم از آنِ توست

5) هر روز خَلق را سر یاریّ و صاحبی است / ما را همین سر است که بر آستان توست

6) بسیار دیده ایم درختان میوه دار / زِاین بِه ندیده ایم که در بوستان توست

7) گر دست دوستان نرسد ، باغ را چه جرم ؟ / منعی که می رود ، گنه از باغبانِ توست

8) بسیار در دل آمد از اندیشه ها و رفت / نقشی که آن نمی رود از دل ، نشان توست

9) با من هزار نوبت اگر دشمنی کنی / ای دوست ، همچنان دل من مهربان توست

10) سعدی به قدر خویش تمنّای وصل کن / سیمرغ ما چه لایق زاغ آشیان توست

1) خرّم آن بُقعه که آرامگه یار آنجاست / راحت جان و شفای دل بیمار آنجاست

2) من در اینجای همین صورت بی جانم و بس / دلم آنجاست که آن دلبر عیّار آنجاست

3) تنم اینجاست سقیم و دلم آنجاست مقیم / فلک اینجاست ، ولی کوکب سیّار آنجاست

4) آخر ای باد صبا ، بویی اگر می آری / سوی شیراز گذر کن که مرا یار آنجاست

5) درد دل پیش که گویم ؟ غم دل با که خورم ؟ / روم آنجا که مرا محرم اسرار آنجاست

6) نکند میل ، دل من به تماشای چمن / که تماشای دل آنجاست که دلدار آنجاست

7) سعدی ، این منزل ویران چه کنی ؟ جای تو نیست / رخت بربند که منزلگه احرار آنجاست

1) سرو چمن پیش اعتدال تو پست است / روی تو بازار آفتاب شکسته است

2) شمع فلک با هزار مشعل انجم / پیش وجودت چراغ بازنشسته است

3) توبه کند مردم از گناه به شعبان / در رمضان نیز چشم های تو مست است

4) این همه زورآوری و مردی و شیری / مرد ندانم که از کمند تو جَسته است

5) این یکی از دوستان به تیغ تو کشته است / و آن دگر از عاشقان به تیر تو خسته است

6) دیده به دل می بَرد حکایت مجنون / دیده ندارد که دل به مِهر نبسته است

7) دستِ طلب داشتن ز دامن معشوق / پیشِ کسی گو کِش اختیار به دست است

8) با تو چو روحانی ای تعلّق خاطر / هر که ندارد ، دَوابِ نَفس پرست است

9) منکر سعدی که ذوق عشق ندارد / نیشکرش در دهان تلخ ، کَبَست است

https://open.spotify.com/album/2yQwSat5AbQahYeBB9GH1T?si=6eOu4-nTRsWbjwTaUVCmYg

1) مجنون عشق را دگر امروز حالت است / کِاسلام دین لیلی و دیگر ضلالت است

2) فرهاد را از آنچه که شیرین تُرُش کند ؟ / این را شکیب نیست ، گر آن را ملالت است

3) عَذرا که نانوشته بخوانَد حدیث عشق / داند که آب دیدۀ وامق رسالت است

4) مطرب همین طریق غزل گو نگاه دار / کِاین رَه که برگرفت ، به جایی دلالت است

5) ای مدّعی که می گذری بر کنار آب / ما را که غرقه ایم ، ندانی چه حالت است ؟

6) زِاین در کجا رویم ؟ که ما را به خاک او / وُ او را به خون ما که بریزد ، حوالت است

7) گر سر قَدم نمی کنمش ، پیش اهل دل / سر بر نمی کنم ، که مقام خجالت است

8) جز یاد دوست هر چه کنی ، عمر ضایع است / جز سرّ عشق هر چه بگویی ، بطالت است

9) ما را دگر معامله با هیچ کس نماند / بیعی که بی حضور تو کردم ، اقالت است

10) از هر جفات بوی وفایی همی دهد / در هر تعنّتیت هزار استمالت است

11) سعدی ، بشُوی لوح دل از نقش غیر او / علمی که ره به حق ننُماید ، جهالت است

1) آن ماه دو هفته در نقاب است ؟ / یا حوریِ دست در خضاب است ؟

2) وآن وسمه بر ابروان دلبند ؟ / یا قوس قُزَح بر آفتاب است ؟

***

3) سیلاب ز سر گذشت یارا / زاندازه به در مبَر جفا را

4) بازآی که از غم تو ما را / چشمی و هزار چشمه آب است

***

5) تندی و جفا و زشت خویی / هر چند که می کنی ، نکویی

6) فرمان برمت به هر چه گویی / جان بر لب و چشم بر خطاب است

***

7) ای روی تو از بهشت بابی / دل بر نمک لبت کبابی

8) گفتم بزنم بر آتش آبی / وِاین آتش دل نه جای اب است

***

9) صبر از تو کسی نیاورَد تاب / چشمم ز غمت نمی بَرد خواب

10) شک نیست که بر مَمّر سیلاب / چندانکه بنا کنی ، خراب است

***

11) ای شهرۀ شهر و فتنۀ خیل / فی مَنظَرِکِ النَّهارُ وَالّیل

12) هر کُاو نکند به صورتت میل / در صورت آدمی دَواب است

***

13) ای داروی دلپذیر دردم / اقرار به بندگیت کردم

14) دانی که من از تو برنگردم / چندانکه خطا کنی ، صواب است

***

15) گرچه تو امیر و ، ما اسیریم / گرچه تو بزرگ و ، ما حقیریم

16) گرچه تو غنی و ، ما فقیریم / دلداری دوستان ثواب است

***

17) ای سروِ روان و گل بن نو / مه پیکر آفتاب پرتو

18) بستان و بِده ، بگوی و بشنو / شب های چنین نه وقت خواب است

***

19) امشب شب خلوت است تا روز / ای طالع سعد و بخت فیروز

20) شمعی به میان ما برافروز / یا شمع مکُن که ماهتاب است

***

21) ساقی ، قَدَحی قلندری وار / در دِه به معاشران هشیار

22) دیوانه به حال خویش بگذار / کِاین مستی ما نه از شراب است

***

23) باد است غرور زندگانی / برق است لوامع جوانی

24) دریاب دَمی که می توانی / بشتاب که عمر در شتاب است

***

25) این گرسنه گرگ بی ترّحم / خود سیر نمی شود ز مردم

26) ابنای زمان ، مثال گندم / وِاین دَورِ فلک چو آسیاب است

***

27) سعدی ، تو نه مرد وصلِ اویی / تا لاف زنی و قرب جویی

28) ای تشنه ، به خیره چند پویی ؟ / کِاین ره که تو می روی ، سراب است

https://open.spotify.com/track/2UQxlxxKVzzTEoU8r2IxCe?si=db175b51923240eb

https://open.spotify.com/track/6POyZYp7epw3jIxlUteutE?si=1d9e877727e74fb2

1) آن نه زلف است و بُناگوش ، که روز است و شب است / وآن نه بالای صنوبر ، که درخت رُطَب است

2) نه دهانی است که در وهم سخندان آید / مگر اندر سخن آیی و ، بداند که لب است

3) آتش روی تو زِاین گونه که در خَلق گرفت / عجب از سوختگی نیست ، که خامی عجب است

4) آدمی نیست که عاشق نشود وقت بهار / هر گیاهی که به نوروز نجنبد ، حَطَب است

5) جنبشِ سرو ، تو پنداری که از باد صباست ؟ / نه ، که از نالۀ مرغان چمن در طَرَب است

6) هر کسی را به تو این میل نباشد که مرا / کآفتابی تو و ، کوتاه نظر مرغ شب است

7) خواهم اندر طلبت عمر به پایان آورد / گرچه راهم نه به اندازۀ پای طلب است

8) هر قضایی سببی دارد و ، من در غم دوست / اجلم می کُشد و درد فراقش سبب است

9) سخن خویش به بیگانه نمی یارم گفت / گِله از دوست به دشمن نه طریق ادب است

10) لیکن این حال محال است که پنهان مانَد / تو زره می دری و ، پردۀ سعدی قَصَب است

https://open.spotify.com/track/5XVnhnebazH0a9QJpsUHgb?si=b790332aeb194b3a

1) عشق ورزیدم و عقلم به ملامت برخاست / کآن که عاشق شد ، از او حکم سلامت برخاست

2) هر که با شاهد گل روی به خلوت بنِشست / نتوانَد ز سر راه ملامت برخاست

3) که شنیدی که برانگیخت سمند غم عشق / که نه اندر عقبش گَرد ندامت برخاست ؟

4) عشق غالب شد و از گوشه نشینان صلاح / نام مستوری و ناموس کرامت برخاست

5) در گلستانی کآن گل بن خندان بنِشست / سرو آزاد به یک پایِ غرامت برخاست

6) گل صد برگ ندانم به چه رونق بشِکفت ؟ / یا صنوبر به کدامین قد و قامت برخاست ؟

7) دی زمانی به تکلّف برِ سعدی بنِشست / فتنه بنشست ، چو برخاست ، قیامت برخاست

https://open.spotify.com/track/0a5oP4OSMZIMXTndA9hv8B?si=c38679c005ed4fb2

1. صبر کن ای دل که صبر سیرت اهل صفاست

• چارهٔ عشق احتمال شرط محبت وفاست
• مالک رد و قبول هر چه کند پادشاست
• گر بزند حاکم است ور بنوازد رواست
• گر چه بخواند هنوز دست جزع بر دعاست
• ور چه براند هنوز روی امید از قفاست
• برق یمانی بجست باد بهاری بخاست
• طاقت مجنون برفت خیمهٔ لیلی کجاست
• غفلت از ایام عشق پیش محقق خطاست
• اول صبح است خیز کآخر دنیا فناست
• صحبت یار عزیز حاصل دور بقاست
• یک دمه دیدار دوست هر دو جهانش بهاست
• درد دل دوستان گر تو پسندی رواست
• هر چه مراد شماست غایت مقصود ماست
• بنده چه دعوی کند حکم خداوند راست
• گر تو قدم می‌نهی تا بنهم چشم راست
• از در خویشم مران کاین نه طریق وفاست
• در همه شهری غریب در همه ملکی گداست
• با همه جرمم امید با همه خوفم رجاست
• گر درم ما مس است لطف شما کیمیاست
• سعدی اگر عاشقی میل وصالت چراست
• هر که دل دوست جست مصلحت خود نخواست