Kinderliedjes kunnen vervelend lang in je hoofd blijven zitten en niet iedereen zal met evenveel plezier dertig keer achter elkaar ‘Slaap kindje slaap’ inzetten op een avond.  

Maar nu blijkt uit nieuw onderzoek van de Universiteit van Cambridge dat ritme en toonhoogte voor hele jonge kinderen veel belangrijker zijn bij het leren van taal, dan de uitspraak van de letters.  

Dit suggereert volgens hen ook dat dyslexie misschien deels of zelfs grotendeels een probleem met ritmeperceptie is en niet met het verwerken van fonetische informatie.  

Voor dit onderzoek werd de hersenactiviteit van 50 jonge kinderen bestudeerd uit Engelstalige landen terwijl ze naar een video keken van een lerares die verschillende kinderliedjes zong. Het onderzoek werd uitgevoerd toen de kinderen 4 maanden, 7 maanden en 11 maanden oud waren.  

Zo zagen ze dat fonetische verwerking geleidelijk ontwikkelt en pas met 11 maanden echt wordt ingezet. Voor die tijd worden ritme en klank gebruikt om taal te begrijpen.

Kinderen leren bijvoorbeeld eerst waar de klemtoon in woorden ligt en gebruiken dat om te bepalen waar het ene woord eindigt en het andere begint. Op die basis worden vervolgens de kleinere taalgeluiden - de letters - geplakt. 

Nou is elke taal ook weer anders en was dit een Engelstalig onderzoek. Toch zou ik zeggen: blijf lekker zingen tegen je baby, want wie weet maakt Poesje mauw met een hoedje van papier op een grote paddenstoel in de maneschijn net dat ene verschil.

Lees hier meer over het onderzoek: Singing to babies is vital to help them learn language, say scientists

See omnystudio.com/listener for privacy information.