Η αρχιτέκτων και ερευνήτρια Ελένη Κατρίνη  εξηγεί στην Αγιάτη Μπενάρδου τι συνέβη με την ανοικοδόμηση της Νίκαιας και γιατί προέκυψαν τόσες αλάνες σε αυτή την συνοικία της Αθήνας

Για πόσες περίπου αλάνες μιλάμε στην Νίκαια, πότε και γιατί δημιουργήθηκαν; Ποια τα κοινά τους χαρακτηριστικά, πόσο μεγάλες είναι και σε τι απόσταση βρίσκονται μεταξύ τους; Παίζουν κάποιο ρόλο στην κοινωνική συνοχή και πώς τις χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι της περιοχής;

Στη Νίκαια υπήρξαν και υπάρχουν βέβαια και ιδιωτικοί κοινόχρηστοι χώροι. Πώς εξελίσσονται όλοι αυτοί οι ανοιχτοί χώροι κατά τις δεκαετίες του 60 και του 70; Και πώς μεταβλήθηκε ο χαρακτήρας τους με την πάροδο του χρόνου; Σήμερα υπάρχουν αλάνες; Και αν ναι, συντηρούνται;

Η Ελένη Κατρίνη, που απαντά σε αυτά σε αυτά τα ερωτήματα, είναι αρχιτέκτων και ερευνήτρια με εμπειρία στον ακαδημαϊκό χώρο, την τοπική αυτοδιοίκηση, τον ιδιωτικό και εθελοντικό τομέα. Η δουλειά της επικεντρώνεται στους τομείς των αστικών κοινών, του διαμοιρασμού στη συλλογική κατοίκηση, της αστικής οικολογίας, του στρατηγικού και συμμετοχικού σχεδιασμού. Έχει εργασθεί εκτενώς σε πρωτοβουλίες συμμετοχικού σχεδιασμού και κοινωνικής καινοτομίας την τελευταία δεκαετία, και αγαπάει να δουλεύει συλλογικά με στόχο τη δημιουργία γειτονιών που είναι περιβαλλοντικά βιώσιμες και κοινωνικάσυμπεριληπτικές.

Είναι μεταδιδακτορική υπότροφος MarieCurie και εντεταλμένη διδάσκουσα στη Σχολή Αρχιτεκτονικής του ΕΜΠ και η κύρια ερευνήτρια για το έργο “Κοινοί Τόποι”. Στο παρελθόν, έχει διδάξει στις σχολές αρχιτεκτονικής του Sheffield και του CarnegieMellonUniversity. Τέλειωσε τη Σχολή Αρχιτεκτονικής στο ΕΜΠ, και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές της στον αειφόρο σχεδιασμό και το διδακτορικό της στο CarnegieMellonUniversity της Αμερικής. Η διδακτορική της διατριβή είχε θέμα το πως ο χώρος μπορεί να επηρεάσει συλλογικές πρωτοβουλίες και διαδικασίες.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νίκαια, και αφού έζησε και εργάστηκε στο εξωτερικό για μια δεκαετία, αποφάσισε να επιστρέψει για να εστιάσει τη δουλειά της στα μέρη που αγάπησε μεγαλώνοντας.