Uiteindelijk gaat alles zoals het gaat. Een dwaallicht begeleidt onze held op zijn weg. Een weg waarop maar één richting mogelijk is. Waarbij het gaat om het dwalen, want wat doet het er uiteindelijk allemaal toe? Elke rivier mondt uit in de zee, en alles leidt naar het graf. Schuberts verklanking is eenvoudig, en eigenlijk laat het lied zich al samenvatten in de eerste vier maten. En het eindigt zoals het begint.

Wie herkent dit niet: pas nu ik even niets doe, merk ik hoe moe ik ben. Het menselijke gezicht van Winterreise. Een lied met de typisch Winterreisiaanse beweging: een ‘Gehlied’ of 'Wanderlied’. Dus echt rust vindt de held niet, laat Schubert ons voortdurend horen.

Dé andere tophit uit Winterreise: Frühlingstraum. Een heel andere wereld dan de liederen hiervoor. Een lied dat ons in verwarring brengt. Wat is waarheid? Wat is droom? Wat is herinnering? Wat is verzonnen? Wat is echt? Wat in íeder geval echt is, is het kraaien van de haan die de held uit zijn sluimeringen haalt. Een lied waarin we de (mislukte) operacomponist Schubert aan het werk lijken te horen.

Het einde van de oorspronkelijke 12-delige cyclus: Einsamkeit. Ach, als de lucht en de wereld maar niet zo helder en licht waren, dan had onze held zich niet zo ellendig gevoeld. Hier was het bij gebleven als Schubert niet had ontdekt dat Müllers Winterreise nog twaalf extra teksten bevatte. Vervolgens is de spanning aan tafel te snijden als er een conflict ontstaat over het cliché van Schubert en zijn immer ‘matige teksten’.

Het heerlijk frisse begin van het tweede deel van Winterreise. De posthoorn klinkt, de post arriveert! We horen de paarden van de postkoets en het schallen van de posthoorn. De post, dat betekent nieuws en hoop. Maar niet voor onze held. Want er zit geen brief voor hem bij, en zeker niet van zijn geliefde.

Na de opwinding van Die Post, volgt de verslagenheid van Der greise Kopf. Het is zovelen gegund om in één nacht grijze haren te krijgen. Hoe kan het dan dat het haar van onze held zwart blijft, en niet vergrijst? Terwijl hij zoveel ontberingen moet doorstaan?

Weer een metafoor voor depressie en de dood: een kraai. Of juist voor verlossing? Sinds het vertrek uit de stad vergezelt de kraai onze held. Wat weet de kraai dat wij niet weten? En wat zegt het dat verborgen in de noten van Die Krähe al het onontkoombare einde van Winterreise, Der Leiermann, te horen is?

Laatste hoop, terwijl we weten dat we nog acht liederen te gaan hebben. Onze held hangt zijn hoop op aan het laatste blaadje dat in de winter nog aan een boom hangt. Als dat blaadje valt, valt ook onze held. We horen het vallen in de pianobegeleiding, en het trillen van het blaadje. Maar we horen ook verlossing, wanneer onze held huilt op het graf van zijn hoop. En wie een hobo hoort: dat klopt, dat is 'Grote’ Thomas’ bovenbuurvrouw die studeert.

Onze held komt langs een dorp, tijdens zijn Winterreise. Daar slapen en dromen de mensen, ratelen de kettingen van de honden... Die bewoonde wereld horen we in de muziek. Tegelijkertijd blijft de held een buitenstaander. Hij wil niets te maken hebben met de dromen van gewone mensen, dromen doen hem niets meer.

Weer een orenwasmoment. Je wordt van hot naar her gegooid als luisteraar van Winterreise. Vaak herkende onze held zich niet in de omstandigheden die hem vergezelden. Maar nu wel: de stormachtige ochtend valt helemaal samen met zijn gemoed. Een ochtend helemaal naar zijn zin!