Op papier horen we hier weer de gezellige Schubert. In een Ländler (of een andere Tiroler muziekstijl). Wederom wordt onze held door een lichtje meegelokt. Naar een huis waar het warm, licht en liefdevol is. Maar het is allemaal bedrog, ook in de muziek. Het is allemaal een waanbeeld.

Het begin van het einde van Winterreise. Weer een 'Gehlied’, weer een switch van mineur naar majeur, de gekende chromatiek. Onze held moet een weg gaan waar nog nooit iemand van terugkeerde. Waarom moet onze held andere mensen ontlopen, hij heeft toch niets gedaan? Hij zoekt rust maar vindt geen rust. We horen vleugjes kerkklokken, andere wandelaars, de dood, Randy Newman... En wie zien we eigenlijk voor ons als hoofdpersoon in Winterreise?

Een lied met kerkelijke muziek in optima forma: een hymne. De titel Das Wirtshaus (de herberg) is bedrieglijk, het gaat niet om een bed in de herberg, maar om een plaatsje op het kerkhof. Maar is zelfs daar geen plaats voor hem? Hij moet door... De pianobegeleiding lijkt onze held te willen troosten. En daarmee de luisteraar ook.

Van het schijnbaar knapperende haardvuur van de herberg waar toch geen plek voor hem was, in één keer naar een totaal andere sfeer. Van verslagenheid naar moed. Van contemplatie naar militant. Een duw in je rug, moedig voorwaarts! Maar het is allemaal tevergeefs. Een kort verbindingslied dat eigenlijk vooral in dienst staat van het volgende lied, Die Nebensonnen.

Drie zonnen ziet onze held aan de hemel staan. Geloof, hoop en liefde? Of de échte zon en de ogen van zijn geliefde? Of iets anders? In ieder geval is het niet goed voor je ogen om lang in de zon te staren. Gingen die zonnen maar onder, dat zou onze held beter passen.

En dat het dan uiteindelijk, na alle omzwervingen, hierop uitdraait: de holle kale kwint van Der Leiermann. Het eindstation... En wat dat betekent...? Wie is die ‘Leiermann’? Het eeuwige raadsel waar we in staren. Al lijken vraag en antwoord hier muzikaal samen te vallen, waarmee het raadsel zelf ook verdwijnt.