Hij is in België de eerste trappist die bisschop wordt. Lode van Hecke studeerde filosofie aan de KU Leuven. Tijdens zijn dienstplicht maakte hij – weze het tegen z’n zin - kennis met de cisterciënzerabdij Notre-Dame d’Orval. Hij besluit uiteindelijk om trappist te worden. Maar eerst maakt hij zijn licentiaat studie filosofie af. In 1976 treedt hij in Orval in. Hij legt eeuwige geloften af in 1983 en wordt priester gewijd in 1995. In 1988 promoveert hij tot licentiaat in de theologie aan de KU Leuven.

Lode Van Hecke heeft in Orval achtereenvolgens opdrachten vervuld als novicemeester, subprior, directeur van de brouwerij, prior, econoom en gastenbroeder. Tussen 2002 en 2004 was hij in Rome secretaris van de abt-generaal van de cisterciënzerorde, waartoe de trappisten behoren.

Op 25 januari 2007 verkozen de monniken van Orval hem tot hun abt, de 63ste sinds 1132.

Maar in 2019 verandert zijn koers op aansturen van paus Franciscus. Die benoemt Lode Van Hecke op 27 november 2019 tot 31ste bisschop van Gent. Zijn abtsleuze wordt ook zijn bisschopsleuze: In de vreugde van de Geest.

Het is heel uitzonderlijk dat een trappistenmonnik bisschop wordt. In de hele wereld zijn momenteel slechts twee andere trappisten bisschop: mgr. Édouard Mununu Kasiala, emeritus bisschop van Kikwit (Congo) en Erik Varden, die recent bisschop werd benoemd voor het Noorse Trondheim en volgend jaar wordt gewijd.

Lode Van Hecke staat bekend als iemand met een moderne kijk op de plaats van het geloof in de geseculariseerde samenleving. Een man van de wereld, niet alleen maar de contemplatieve monnik die bidt en binnen de muren van de abdij blijft. Hij gaat goed om met de media, communiceert goed en schuwt open gesprekken allerminst.

Dat blijkt ook uit het drieluik dat Leo A. De Bock maakte uit de wandelgesprekken die hij aan zee had met de bisschop. Ze troffen elkaar in Koksijde waar de zus van Van Hecke en haar man een appartement hebben en waar de kerk van OLV ter Duinen en de ruïnes van de 12de eeuwse cisterciënzerabdij een bijzondere aantrekking hebben voor de bisschop.

Het gesprek gaat onder andere over de worsteling van Lode Van Hecke met het al dan niet bestaan van God, de zin van het monnikenbestaan, het leed van de wereld en Al Jazeera, de medeplichtigheid van het westen, de mensen die zijn persoonlijkheid en denken hebben geïnspireerd, het feit dat hij de enige overlevende is van een tweeling, en de eigenheid van het christelijke geloof. Monnik-abt Lode Van Hecke praat vrijuit, open en eerlijk, waardoor het gesprek een bijzondere getuigenis is geworden.

Hij heeft het grootste deel van zijn leven schoenen verkocht. Gaandeweg werd hij daar bijzonder goed en succesvol in.

Maar de schoenen waren nooit waar het voor hem om draaide. Wel, ook gaandeweg, de mensen in z’n onderneming, de bedrijfscultuur, de overtuiging dat ondernemen niet alleen aandeelhouders, maar de samenleving ten goede moet komen. En die overtuiging heeft hij onmiskenbaar verwerkelijkt.

Elf keer werd hij verkozen tot beste werkgever van België. Inmiddels heeft Wouter Torfs z’n nichtje Lise Conix als opvolger.

De koepel van centra voor algemeen welzijnswerk heeft Wouter Torfs nu als voorzitter van haar raad van bestuur. Het CAW schoentje past hem als gegoten. Want het kan anders en het kan vooral beter. Het is een vrijwilligersjob die zijn ogen heeft geopend. Elke nacht vangen CAW’s samen zo'n 1.500 thuis- en daklozen op. Er is enorm veel verborgen armoede en miserie in onze maatschappij, heeft Wouter Torfs met eigen ogen vastgesteld.

De wereld heeft de meritocratie omarmd, het belang van mensen dat wordt afgemeten aan hun verdienste. Maar dat is een jasje dat je lang niet iedereen kan aanpassen, vindt Wouter Torfs. Daar komt bij dat we alle grote ideologieën kwijt zijn. Wouter Torfs vindt soelaas en wijsheid bij de Amerikaanse filosoof Marc Gafni. Dit jaar nog brengt hij een nieuw boek uit. De titel: De Cultuur van de Liefde. De ondertitel: over de homo amor, de mens die volgt op de homo sapiens, de mens die liefheeft.

Vandaag meer dan ooit is liefde tussen mensen een werkwoord, zo stelt Vansteenwegen scherp. In onze samenleving zijn immers alle ogen gericht op zelfontwikkeling. Blijven herhalen dat samenleven met iemand vraagt om het aanvaarden van verschillen en het vinden van een compromis is zeker geen overbodige luxe. Verbondenheid en geduld zijn volgens deze seksuoloog noodzakelijke ingrediënten om een relatie levendig te houden.

Leo A. De Bock sprak met hem. En hij liet hem uitspreken.

De Fazenda da Esperança of ‘Boerderij van de Hoop’ is ontstaan in Brazilië. Het gaat om leefgemeenschappen waar aan de hand van een strakke leefregel, spiritualiteit en gebed, doorgaans met succes trachten te ontkomen aan een verslaving of zelfs aan verschillende verslavingen.

Contacten met de buitenwereld zijn beperkt, gsm, internet, televisie, alcohol en alle overige drugs kunnen niet. Elke dag bidden de bewoners de rozenkrans en proberen ze gevolg te geven aan een boodschap uit het evangelie. Een leefgemeenschap is er voor mannen of voor vrouwen, nooit voor beide.

In Veltem-Beisem (Herent) verblijven tussen de vijf en de tien mannen. De meesten hebben verschillende therapieën gevolgd, zonder dat ze daar beter van werden, soms integendeel. Hun begeleider is Jan Cosemans. Hij was zelf jarenlang verslaafd aan alcohol en drugs.

Leo A. De Bock bezocht de Fazenda in Veltem-Beisem. Jan Cosemans en de bewoners Simon en Willem doen hun verhaal.

In deze aflevering van Otheo Radio/De Biotoop komt het onderwerp zelfdoding aan bod. Wie vragen heeft of zoekt om hulp kan terecht op de website zelfmoord1813.be en op de Zelfmoordlijn: 1813.

Professor Piet Thomas uit Bellegem brengt op zijn 95e nog een nieuw boek uit waarin hij met veel ironie slechte dichters bespreekt. Hij is dan ook, behalve dichter, essayist, priester, theoloog en filosoof, een volbloed criticus die niemand spaart. Piet Thomas woont letterlijk tussen duizenden boeken. Een hondertal daarvan heeft hij zelf geschreven. Piet Thomas schrijft hij nog elke dag. Zijn echte passie is taal. Oude gebedenboeken die nog altijd gebruikt worden, doen hem huiveren. Taal bepaalt wat, hoe en waarom mensen geloven. Als die taal niet goed zit, dan zal het geloof daar hinder van ondervinden. Piet Thomas heeft ook een mening over de Kerk. Ze mist assertiviteit, ze laat zich schuldgevoelens aanpraten en zich in de hoek drummen. Nergens voor nodig, vindt Thomas.

Mark Eyskens is een geboren en getogen Leuvenaar. Zijn moeder schonk hem het levenslicht in een kleine woning, gelegen aan de Geldenaakse vest. Vader Gaston Eyskens, een monument in de Belgische politieke geschiedenis, was toen een jonge hoogleraar aan de KULeuven.

Op school vernam Mark dat de mens volgens Darwin van de aap afstamt. De stelling ondermijnde zijn geloof. Tijdens het avondmaal zei hij aan zijn vader: ‘de meester beweert dat we van de aap afstammen’. ‘Jij wellicht; maar ik in geen geval’, was de reactie van vader Eyskens. Aan de KULeuven studeerde Eyskens Rechten en Filosofie en Economische wetenschappen.

In 1962 werd Eyskens docent aan de faculteit Economische en Toegepaste Economische Wetenschappen van de KUL.

In 1967 werd hij gewoon hoogleraar economie. Eyskens werd een veel gevraagd spreker op talrijke congressen, colloquia, symposia … Hij zette de stap naar de politiek. Mark Eyskens zou zestien jaar lid zijn van de federale regering. Korte tijd was hij ook premier Hij schreef 67 boeken.

Leo A. De Bock mocht hem thuis opzoeken en dat leverde deze boeiende podcast op.

In deze tweede aflevering praat Leo A. De Bock met Christophe Busch over hoe we het onheil van collectief geweld zouden kunnen afwenden, over kleine, moedige mensen, die samen het verschil maken en over de velen die wegkijken en zwijgen.

Beluister hier de eerste aflevering: Christophe Busch over de duivel in elk van ons: https://www.otheo.be/artikel/christophe-busch-over-duivel-elk-otheo-radio

Hoe is het mogelijk dat mensen die niet meteen veel verschillen van u en ik uiteindelijk medemensen vernederen, folteren en vermoorden, zonder dat hun geweten hen ook maar in het minst parten speelt?

Met ‘De Duivel in elk van Ons’ schreef criminoloog, historicus en directeur van het Hannah Arendt Instituut (Mechelen) Christophe Busch één van de meest beklijvende boeken van 2024. De 900 pagina's dikke turf verveelt geen moment, maar vooral biedt het boek een helder inzicht in hoe collectief geweld – terrorisme, oorlog, genocide, de holocaust – tot stand komt. Hoe en waarom gaan respectabele mensen over tot extreem geweld, zoals in nazi-Duitsland is gebeurd? Christophe Busch onderzoekt het op een heldere en genuanceerde manier. Hij demoniseert de dader niet, maar het proces dat tot daderschap leidt.

Busch werkte twaalf jaar in een forensisch psychiatrisch centrum, waar hij veel ervaring opdeed over daderschap. Hij begeleidde onder anderen een jonge moeder die haar kind gedood had. Hij zag snel in dat de waarheid over zogenaamde monsterlijke misdaden nooit zwart-wit is.

De duivel in elk van ons is opgesplitst in twee grote delen: ‘Het gezicht van het kwaad’ en ‘De analyse van het kwaad’.

In het eerste deel vertelt de auteur vier levensverhalen van mensen die het kwaad belichaamden. Rudolf Höss, de commandant van Auschwitz; Adolf Eichmann, een vooraanstaande SS-functionaris die het transport van miljoenen Joden naar de concentratie- en vernietigingskampen organiseerde; Irma Grese, die kampbewaakster was in Ravensbrück, Auschwitz en Bergen-Belsen; en Marcella Gombeir, afkomstig uit Poperinge en de enige Vlaamse kampbewaarster in nazi-Duitsland.

Het tweede deel van het boek zoekt antwoorden op de vragen over het hoe en waarom. Hoe is het mogelijk dat mensen die niet meteen veel verschillen van u en ik uiteindelijk medemensen vernederen, folteren en vermoorden, zonder dat hun geweten hen ook maar in het minst parten speelt?

Walter Zinzen: Wij zitten vast in een oorlogsretoriek [Otheo Radio] by Otheo Radio

Leo A. De Bock sprak voor Otheo Radio uitvoerig met Koen Geens: over levenslessen, over macht, geloof en levensbeschouwing, afscheid nemen, de schandalen op justitie en de baten van het af en toe heruitvinden van jezelf.