Boekvoorstelling handboek diaconie Emmanuel Van Lierde - Christophe Vekerman by Otheo Radio

Emmanuel Van Lierde peilt in zijn tweedelig handboek voor diaconie naar de essentie van het christendom die meteen ook de specificiteit ervan uitmaakt. En die specificiteit ligt niet in eerste instantie in de liturgie, ze ligt niet in eerste instatnie in dogma’s, in gebruiken of voorschriften. Neen, ze heeft alles te maken met de praktijk van het liefhebben en het dienstbaar zijn. Het is de hoogste tijd, vindt Emmanuel Van Lierde, dat de Kerk zich uitspreekt voor die radicale naastenliefde, ze belijdt, ze voorleeft door aan caritas te doen. Zonder die keuze heeft de Kerk geen toekomst, vindt hij: “op liefde komt het aan".

De boeken van Emmanuel Van Lierde, filosoof en theoloog en stafmedewerker van de zorgorganisatie Curando, werden op 24 juni onder ruime belangstelling voorgesteld in Hof Bladelin in Brugge.

Behalve Emmanuel Van Lierde zelf kwamen de auteurs van getuigenissen in de boeken aan het woord: Mia De Schamphelaere, Christophe Vekeman, Bert Vanderhaegen, Emmanuel Wybo en Tine De Leeuw.

Leo August De Bock sprak in Hof Bladelin met Emmanuel Van Lierde over kerk, samenleving én politiek.

Otheo Radio brengt voortaan ook een muziekprogramma: @Missam. Daarin kan u luisteren naar live opgenomen concerten met sacrale muziek. De muziek wordt extra toegankelijk gemaakt in een gesprek met een musicus of een deskundige in het genre. Zo brengt Otheo Radio u dichter bij de rijkdom van de muziek, de historische context ervan, de componist, zijn/haar tijdgenoten, genres en strekkingen.

In de eerste @Missam luisteren we naar een concert van 25 mei 2025 door het Ensemble Currende – dat dit jaar 50 jaar bestaat – in de Sint-Pieterskerk van Leuven. Dirigent Erik Van Nevel licht werk van onder anderen Jacobus Arcadelt, Adriaen Willaert en Orlandus Lassus toe.

Samenstelling en presentatie van @Missam: Leo August De Bock

Speellijst:

Jacobus Arcadelt (ca 1507-1568)

Kyrie & Gloria, ex Missa de Beata Virgine

Jacobus Arcadelt

Hodie Beata Virgo Maria

Adriaen Willaert (ca; 1490-1562)

Inviolata Integra et Casta à 7, ex Musica Nova, 1559

Jacobus Arcadelt

Et Incarnus Est, ex Missa De Beate Virgine

Jacobus Arcadelt

Sanctus-Benedictus-Osanna, ex Missa Beate Virgine

Anonymus

Maria Sart van Ed’ler Art, Codex Brussel II 270

Clemens non Papa (ca.1515-1556)

Fremuit Spiritu Jesus à 6

Jacobus Arcadelt

Agnus Dei, ex Missa De Beata Virgine

Orlandus Lassus (1532-1594)

Respicit Dominus à 6

Currende met Emilie De Voght: sopraan, Renate Weytjens: sopraan en musicologisch advies, Kerlijne Van Nevel: mezzosopraan, Alexander Schneider: contratenor, Roel Vansevenant: tenor, Arnout Malfliet: bas, Erik Van Nevel: bariton, concept, programma, leiding.

Volgende @Missam: 29 juni, 10.00 en 15.00, Sint-Pieterskerk, Leuven.

Zie: www.currende.be

Alicja Gescinska is schrijver en filosoof. Haar filosofische debuut De verovering van de vrijheid (2011) oogstte lof. Met haar debuutroman Een soort van liefde (2016) won ze de Debuutprijs 2017. Haar essay Thuis in muziek. Een oefening in menselijkheid (2018) stond op de shortlist voor de Socratesbeker. In 2020 schreef ze het essay voor de Maand van de Filosofie: Kinderen van Apate. Over leugens en waarachtigheid . Enkele jaren geleden bezocht ze een de vluchtelingenkampen Sabra en Shatila in Beiroet, Libanon. De ervaring mondde uit in de virtuoos geschreven novelle ‘De Gezichtslozen’ die begin dit jaar (2025) uitkwam.

Leo A. De Bock sprak voor Otheo Radio uitvoerig met Alicja Gescinska. Voor veel mensen wordt de wereld te overweldigend, weet ze. Het mag geen reden zijn om de armen in de lucht te steken en geen verantwoordelijkheid te nemen voor de ander. We mogen, meent ze, vooral de ogen niet sluiten voor wat zich zo duidelijk aan ontwikkelingen aftekent. Wegkijken zal nefast blijken. Alleen maar verontwaardigd zijn en het daarbij houden, wat zegt dat over onze samenleving, vraagt ze. Volgens Alicja Gescinska onderschatten we de kracht die we hebben om het tij te doen keren. Ook al houdt een hele natie vol dat 2 + 2 vijf is. Ook al misbruiken machthebbers God voor hun eigen heil. Deze aflevering van Otheo Radio is een wakeup call.

Samen stappen Leo A. De Bock en jezuïet Frans Berkmeijer naar en door de vluchtelingenkampen Sabra en Shatila, de kampen uit de novelle ‘De Gezichtslozen’ van Alicja Gescinska.

Van 16 tot 18 september 1982 vond in het Palestijnse vluchtelingenkamp Shatila en de aangrenzende wijk Sabra in de Libanese hoofdstad Beiroet een bloedbad plaats. 3500 mensen, hoofdzakelijk burgers, werden in die dagen afgeslacht door een Libanese militie en belegerd door het Israëlische leger waardoor niemand uit het kamp kon vluchten. In Sabra en Shatilla, wat nu geen tentenkampen, maar veeleer verwaarloosde wijken zijn, verblijven nog altijd Palestijnse vluchtelingen in trieste omstandigheden.

In heel Libanon wonen ongeveer 250.000 Palestijnse vluchtelingen, verspreid over 12 vluchtelingenkampen. 31 % van de bevolking van Libanon zijn vluchtelingen, onder hen ook veel Syriërs. De meeste Palestijnen in Libanon zijn staatloos. Ze hebben geen recht op het Libanese staatsburgerschap, ook niet als ze in Libanon geboren zijn, ook niet als hun familie al generaties lang in Libanon verblijft. Dit betekent dat ze nauwelijks rechten hebben, dat ze geen ziekteverzekering kunnen afsluiten en dat ze voor heel wat jobs niet in aanmerking komen. Zo kunnen ze in Libanon niet werken als arts, apotheker, advocaat, journalist, ingenieur en ga zo maar door. Het gaat om meer dan 30 beroepen. Palestijnse vluchtelingen zijn tweederangsburgers.

Hun toekomst en die van hun kinderen en de kinderen van hun kinderen is uitzichtloos. Palestijnen worden geboren met een verschrikkelijke erfenis. Velen kunnen niet in hun levensonderhoud voorzien en lijden honger. In Libanon laat ten minste de Jesuit Refugee Service zich in met het lot van vluchtelingen.

Frans Berkmeijer is antropoloog. Hij woonde lang in Egypte, waar hij onder christenen en moslims jeugdleiders vormde. Zijn meest recente publicatie heet ‘Verzoeningsartiest in het gebroken Libanon’ en gaat over Nicolaas Kluiters s.j. die in 1985 werd vermoord omdat hij op een succesvolle manier christenen en moslims samenbracht.

Alicja Gescinska is schrijver en filosoof. Haar filosofische debuut De verovering van de vrijheid (2011) oogstte lof. Met haar debuutroman Een soort van liefde (2016) won ze de Debuutprijs 2017. Haar essay Thuis in muziek. Een oefening in menselijkheid (2018) stond op de shortlist voor de Socratesbeker. In 2020 schreef ze het essay voor de Maand van de Filosofie: Kinderen van Apate. Over leugens en waarachtigheid . Enkele jaren geleden bezocht ze een de vluchtelingenkampen Sabra en Shatila in Beiroet, Libanon. De ervaring mondde uit in de virtuoos geschreven novelle ‘De Gezichtslozen’ die begin dit jaar (2025) uitkwam.

Leo A. De Bock sprak voor Otheo Radio uitvoerig met Alicja Gescinska. Voor veel mensen wordt de wereld te overweldigend, weet ze. Het mag geen reden zijn om de armen in de lucht te steken en geen verantwoordelijkheid te nemen voor de ander. We mogen, meent ze, vooral de ogen niet sluiten voor wat zich zo duidelijk aan ontwikkelingen aftekent. Wegkijken zal nefast blijken. Alleen maar verontwaardigd zijn en het daarbij houden, wat zegt dat over onze samenleving, vraagt ze. Volgens Alicja Gescinska onderschatten we de kracht die we hebben om het tij te doen keren. Ook al houdt een hele natie vol dat 2 + 2 vijf is. Ook al misbruiken machthebbers God voor hun eigen heil. Deze aflevering van Otheo Radio is een wakeup call.

Toen Daniël Alliët acht maanden oud was overleed zijn vader, een landbouwer die negen kinderen en een alleenstaande moeder naliet.

Hij ging naar het Grootseminarie van en werd priester in 1969. Hij keerde terug naar het grootseminarie als professor wijsbegeerte.

Maar zijn echte roeping lag elders. In 1985 ging hij zich engageren voor de armen in de hoofdstad en werd pastoor van de Begijnhofkerk in Brussel. Daar zette hij talrijke sociale projecten op: voor bejaarden, voor asielzoekers, voor zij die in armoede leven. Hij woont er in een gemeenschapshuis samen met thuislozen, sommigen onder hen zonder papieren. Vijf keer wordt zijn kerk bezet door sanspapiers. Dat heeft aanvankelijk geleid tot regularisaties, maar de tijdgeest veranderde, de politiek veranderde en gaandeweg eindigden honger-en dorststakingen met een pijnlijke sisser.

Maar Daniel Alliët laat zich niet ontmoedigen. Hij zet door, als een kathedraalbouwer, goed wetende dat hij het resultaat van zijn engagement en dat van talloze vrijwilligers niet zelf nog zal meemaken. Als het er al ooit zal zijn. De priester huldigt de gulden regel: "Behandel anderen zoals je door hen behandeld wilt worden". Hij hangt de ideeën van Dom Helder Camara, van Emmanuel Levinas en Maurice Bellet aan. Daniel Alliët wil de stem van wie niet wordt gehoord in onze samenleving vooral heel luid laten klinken. Het is, vindt hij, de praktijk van het Onze Vader.

Leo A. De Bock trok een dag met hem op en dit is zijn relaas.

Drie doorgewinterde Rome-reizigers peilen in het nieuwe boek 'Pelgrimstocht naar Rome' naar de authentieke ziel van de eeuwige stad: Erik De Smet (journalist bij Otheo), priester Bart Paepen, en theologe Saskia van den Kieboom.

Hun tocht leidt langs de oude stadspoorten, pauselijke basilieken, maar doet hen ook in de buitenwijken belanden. Ze volgen en verlaten begane paden, als pelgrims met verfrissende en meeslepende observaties.

Leo A. De Bock wandelde met Erik De Smet langs door één van de hoofdstukken van het boek. Het resultaat is een heel apart en tegelijk erg fascinerend relaas over roem, ondergang en herrijzenis van de eeuwige stad.

Luc Van Hilst is de pastoor in Scherpenheuvel. Hij is ook deken van de pastorale regio Tienen. Al meer dan 20 jaar woont hij in Scherpenheuvel. Hij leeft er samen met enkele andere priesters, geïnspireerd door de spiritualiteit van Filippus Neri.

Met 800.000 bezoekers per jaar is Scherpenheuvel het grootste bedevaartsoord in België. In onzekere tijden is het voor mensen van allerlei slag en van uiteenlopende leeftijd een baken. De bedevaarders noemen haar moeke Maria, of Ons Lief Vrouwke. Wees gegroet Maria, zeggen ze, vol van genade. En dat de Heer met haar is. Moeder van God en onze moeder, moeder van Scherpenheuvel. Liefde gaf haar duizend namen. De verering van Maria leeft al vijf eeuwen in Scherpenheuvel.

Leo A. De Bock trok naar Scherpenheuvel en sprak er met pastoor-deken Luc Van Hilst.

Luc Van Hilst is de pastoor in Scherpenheuvel. Hij is ook deken van de pastorale regio Tienen. Al meer dan 20 jaar woont hij in Scherpenheuvel. Hij leeft er samen met enkele andere priesters, geïnspireerd door de spiritualiteit van Filippus Neri.

Met 800.000 bezoekers per jaar is Scherpenheuvel het grootste bedevaartsoord in België. In onzekere tijden is het voor mensen van allerlei slag en van uiteenlopende leeftijd een baken. De bedevaarders noemen haar moeke Maria, of Ons Lief Vrouwke. Wees gegroet Maria, zeggen ze, vol van genade. En dat de Heer met haar is. Moeder van God en onze moeder, moeder van Scherpenheuvel. Liefde gaf haar duizend namen. De verering van Maria leeft al vijf eeuwen in Scherpenheuvel.

Leo A. De Bock trok naar Scherpenheuvel en sprak er met pastoor-deken Luc Van Hilst.