Δεκαετίες τώρα οι μελετητές διαφωνούν, πασχίζοντας να λύσουν το αίνιγμα του «Πλούτου». Κάποιοι έχουν υποστηρίξει πως αυτό, το τελευταίο διασωθέν έργο του Αριστοφάνη, γραμμένο το 388 π.Χ., είναι το ύστατο, προβληματικό «παιδί» ενός κουρασμένου γέρου ποιητή. Άλλοι, αντιθέτως, θεωρούν πως πρόκειται για το τελευταίο, εκλεπτυσμένο αριστούργημά του. Τι κρύβεται πίσω από τη φαντασίωση του ξαφνικού πλουτισμού των φτωχών Αθηναίων που παρουσιάζεται στο κείμενο; Μια επαναστατική ματιά που οραματίζεται την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης και την ανακατανομή των αγαθών προς όφελος των αδυνάμων ή μήπως μια ουτοπική παρωδία, μια κεκαλυμμένη παραδοχή πως τα  πράγματα ποτέ δε θ’ αλλάξουν, παρεκτός αν συμβεί ένα θαύμα – ένας θεός που «τρελάθηκε»;