Niezwykła podróż do Warszawy lat 70., w której codzienność zapisywała się w drobnych ogłoszeniach prasowych. Autorzy sięgnęli do rubryk zamieszczanych w "Życiu Warszawy", by odnaleźć ludzi ukrytych za kilkoma zdaniami i wsłuchać się w ich historie. Odwiedzili szkołę tańca, która zapraszała na kursy poloneza, spotkali kobietę chcącą oddać owczarki alzackie "w dobre ręce", dotarli do osób, którym ktoś w ogłoszeniu publicznie podziękował za opiekę nad starszą panią. Każde spotkanie z tamtego czasu to opowieść o życiu, czasem wzruszająca, czasem gorzka. Reportaż pokazuje, jak wiele można opowiedzieć, wychodząc od jednego krótkiego zdania w gazecie. To dźwiękowy zapis minionej epoki, pełen emocji, autentyzmu i nieoczywistego piękna codzienności. Reportaż powstał w 1976 roku.

Wracamy na wschód Polski -  do płotu, czy jak chcą inni "zapory", przy której cały czas giną ludzie. Ciągle wzrastająca liczba prób nielegalnego przekroczenia granicy to skutek operacji białoruskich i rosyjskich służb. Jak w takiej rzeczywistości nie zgubić z pola widzenia człowieka, migrantów szukających lepszej  przyszłości dla siebie i swoich rodzin? Głównym bohaterem reportażu jest Mirosław Wierchow, nauczyciel historii w gminnej podstawówce. Patrząc na pobliskie stalowe ogrodzenie opowiada między innymi o militaryzacji okolicy, o migracjach ludzi i zwierząt, o niepokojach związanych z budową Tarczy Wschód i niepewnym losie mieszkańców wyludniających się przygranicznych wsi.

Profesor Sławomir Marzec jest artystą – malarzem, performerem, autorem instalacji i filmów. Zawzięcie walczy o autonomię sztuki. Jest krytycznym komentatorem współczesnych zjawisk artystycznych oraz przede wszystkim własnej twórczości. Od kilkudziesięciu lat tworzy abstrakcyjne obrazy, w których bada granice widzenia. Od kilku lat żyje też w zagrożeniu życia. Alicja Łapkiewicz odwiedziła jego pracownię. Reportaż to opowieść o życiu w cieniu choroby i o obrazach, które są "egzystencjalną koniecznością". Patos? W przypadku Sławomira Marca koniecznie z ironią.

W czasach, gdy świat ogarnęła pandemia, a twarze skrywały maseczki, Monika Pietraszek postanowiła, że nie pozwoli, by zabrakło uśmiechu – nawet jeśli trzeba go było wyrazić inaczej. W święta Bożego Narodzenia, w samym środku pandemii, założyła opaskę z reniferowymi rogami. Chciała, żeby ludzie choć na chwilę zapomnieli o trudach tamtego czasu. Pomysł chwycił. Na sylwestra pojawiła się z napisem "Happy New Year", a potem… już poszło lawinowo. Dziś codziennie pojawia się w pracy w nowym, fantazyjnym nakryciu głowy. Jest tak rozpoznawalna, że niektórzy specjalnie przyjeżdżają do sklepu, w którym pracuje, tylko po to, by zrobić sobie z nią zdjęcie. Nazywana jest przez wielu "najpopularniejszą kasjerką w Warszawie".

Budownictwo i związana z nim architektura odpowiada za 30 procent śladu węglowego naszej planety. Coraz częściej pojawia się postulat, że już wystarczająco zabudowaliśmy świat, że powinniśmy przestać stawiać nowe budynki. Co można zrobić by architektura zmieniała świat na lepsze? Robert Konieczny to najbardziej znany współczesny polski architekt. Jest autorem obiektów, które zmieniają myślenie o architekturze – między innymi domu aatrialnego w Opolu i domu-arki w Beskidach. Jego projekty wyznaczają kierunek współczesnej architekturze. Reportaż zrealizowany w ramach Kampanii powstałej na zlecenie Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.  Projekt finansowany ze środków Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.

Babcia Katarzyny Mierzejewskiej powraca do wspomnień i opowiada swoją wojenną historię przy każdym rodzinnym spotkaniu. Pani Katarzyna chcę ją opowiedzieć wszystkim. Pani Irena podczas II wojny światowej, jako mała dziewczynka wraz z matką i rodzeństwem została wywieziona na roboty do Niemiec. Matka zmarła, a dzieciom pozwolono wrócić do Polski. Pani Irena wspomina, że stało się to niemal cudem. Reportaż Magdy Skawińskiej nie jest jednak odtworzoną historią pani Ireny, ale opowieścią o tym jak wojenne przeżycia są przekazywane kolejnym pokoleniom i jak na nie oddziałują. Czy wojna odzywa się w nas, skoro doświadczyli jej nasi przodkowie, a my o niej usłyszeliśmy? Czy młodzi, którzy o niej nie usłyszą od bezpośrednich świadków będą ją traktować tylko jak zbiór faktów, jak temat z historycznego podręcznika?

Zbrodnia w Puźnikach była jednym z ostatnich mordów dokonanych przez ukraińskich nacjonalistów na Polakach w czasie zbrodni wołyńskiej - galicyjskiej. W nocy z 12 na 13 lutego 1945 roku oddział Ukraińskiej Powstańczej Armii zaatakował wieś zamieszkiwaną przez ludność polską, mordując kilkadziesiąt osób, w tym kobiety, dzieci i osoby starsze. Od końca kwietnia trwają tam ekshumacje prowadzone przez stronę polską.

Niewielką Siennicę pod Mińskiem Mazowieckim od ponad 30 lat odwiedza pewna para z Ameryki. To małżeństwo z Bostonu, emerytowani nauczyciele - Annmarie i Earl Adreani. Wszystko zaczęło się od pewnego ogłoszenia, które na początku lat dziewięćdziesiątych Annmarie znalazła w pokoju nauczycielskim. Organizacja "Wolontariusze dla pokoju" szukała chętnych do nauki angielskiego w różnych krajach na świecie. Podróż do Polski była marzeniem Annmarie, chciała poznać ojczyznę swoich dziadków. Pierwszy wyjazd w 1994 roku okazał się na tyle udany, że w kolejnych latach małżeństwo zaprosiło do Siennicy ponad stu nauczycieli ze Stanów Zjednoczonych.

Bez reszty poświęca się dla potrzebujących dzieci z całego świata. Iwona Macałka jest przedszkolanką i od ponad 30 lat mieszka w Londynie. Jednak dużą część swojego czasu przeznacza na pracę charytatywną. Założyła i prowadzi fundację "Pencils for All",  która między innymi zaopatruje najmłodszych z najbiedniejszych zakątków globu w przybory szkolne. Do tej pory ołówki, kredki i inne artykuły szkolne dostały placówki wychowawczo-oświatowe w 45 krajach, na przykład w Bangladeszu, Południowym Sudanie, Senegalu czy na Sri Lance. W reportażu bohaterka opowiada między innymi o tym co skłoniło ją do takiego poświęcenia, co jest najbardziej wdzięczne w tej pracy i jak to doświadczenie zmieniło jej podejście do życia i świata.

Jak łączyć pracę z pasję? Agnieszka Zientarska, bohaterka reportażu podkreśla, że w życiu najważniejszy jest balans i to on pomaga jej łączyć podróże z pracą wykładowcy na opolskim Uniwersytecie. Gdy tylko może poszukuje polskich śladów na Syberii, tropów Gombrowicza w Argentynie, wytworów kultury Aborygenów na Tajwanie, rozległych przestrzeni w Mongolii oraz wulkanów błotnistych w Azerbejdżanie. Jej przygoda z podróżami rozpoczęła się od przejścia francuskiej drogi do Santiago de Compostela, o której dowiedziała się od studenta. Rzuciła pracę, kupiła najtańszy bilet lotniczy i przeszła Camino de Santiago, a potem jeszcze wiele innych szlaków pielgrzymkowych, nie tylko w Europie. Kampania powstała na zlecenie Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Projekt finansowany ze środków Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.