«««««🍷می‌بها»»»»»

غزل نمره ۲۰۳

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

رونق ميکده از درس و دعای ما بود

دل چو پرگار به هر سو دورانی می‌کرد

و اندر آن دايره سرگشته‌ی پابرجا بود

مطرب از درد محبت عملی می‌پرداخت

که حکيمان جهان را مژه خون‌پالا بود

می‌شکفتم ز طرب زان که چو گل بر لب جوی

بر سرم سايه‌ی آن سرو سهی‌بالا بود

نيکی پير مغان بين که چو ما بدمستان

هر چه کرديم به چشم کرمش زيبا بود

از بتان آن طلب ار حسن‌شناسی ای دل

کاين کسی گفت که در علم نظر بينا بود

دفتر دانش ما جمله بشوييد به می

که فلک ديدم و در قصد دل دانا بود

پير گلرنگ من اندر حق ازرق‌پوشان

رخصت خبث نداد ار نه حکايت‌ها بود

قلب اندوده‌ی حافظ بر او خرج نشد

کاين معامل به همه عيب نهان بينا بود

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۰۲

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

بود آيا (باشد ای دل) که در ميکده‌ها بگشايند

گره از کار فروبسته‌ی ما بگشايند

اگر از بهر دل زاهد خودبين بستند

دل قوی دار که از بهر خدا بگشايند

به صفای دل رندان (و) (که) صبوحی‌زدگان

بس در بسته به مفتاح دعا بگشايند

نامه‌ی تعزيت دختر رز بنويسيد

تا حريفان همه خون از مژه‌ها بگشايند

گيسوی چنگ ببريد به مرگ می ناب

تا همه مغبچگان زلف دوتا بگشايند

در ميخانه ببستند خدايا مپسند

که در خانه‌ی تزوير و ريا بگشايند

حافظ اين خرقه که داری تو ببينی فردا

که چه زنار ز زيرش به (جفا) دغا بگشايند

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۰۱

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

شراب بی‌غش و ساقی خوش، دو دام ره‌اند

که زيرکان جهان از کمندشان نرهند

من ار چه عاشقم و رند و مست و نامه‌سياه

هزار شکر که ياران شهر بی‌گنه‌اند

جفا نه پيشه‌ی درويشی‌ست و راهروی

بيار باده که اين سالکان نه مرد ره‌اند

مبين حقير گدايان عشق را کاين قوم

شهان بی‌کمر و خسروان بی‌کله‌اند

به هوش باش که هنگام باد استغنا

هزار خرمن طاعت به نيم جو (ندهند) ننهند

مکن که کوکبه‌ی دلبری شکسته شود

چو بندگان بگريزند و چاکران بجهند

غلام همت دردی‌کشان يک‌رنگم

نه آن گروه که ازرق‌لباس و دل‌سيه‌اند

قدم منه به خرابات جز به شرط ادب

که سالکان (ساکنان) درش محرمان پادشه‌اند

جناب عشق بلند است همتی حافظ

که عاشقان ره بی‌همتان به خود ندهند

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۰۰

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

دانی که چنگ و عود چه تقرير می‌کنند؟

پنهان خوريد باده که (تکفیر) تعزير می‌کنند

ناموس عشق و رونق عشاق می‌برند

عيب (منع) جوان و سرزنش پير می‌کنند

جز قلب تيره هيچ نشد حاصل و هنوز

باطل در اين خيال که اکسير می‌کنند

گويند رمز عشق مگوييد و مشنويد

مشکل حکايتی‌ست که تقرير می‌کنند

ما از برون در شده مغرور صد فريب

تا خود درون پرده چه تدبير می‌کنند

تشويش وقت پير مغان می‌دهند باز

اين سالکان نگر که چه با پير می‌کنند

صد (آبرو) ملک دل به نيم نظر می‌توان خريد

خوبان در اين معامله تقصير می‌کنند

قومی به جد و جهد نهادند وصل دوست

قومی دگر حواله به تقدير می‌کنند

فی‌الجمله اعتماد مکن بر ثبات دهر

کاين کارخانه‌ايست که تغيير می‌کنند

می خور که شيخ و حافظ و مفتی و محتسب

چون نيک بنگری همه تزوير می‌کنند

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۹۹

فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلان

واعظان کاين جلوه در محراب و منبر می‌کنند

چون به خلوت می‌روند آن کار ديگر می‌کنند

مشکلی دارم ز دانشمند مجلس بازپرس

توبه‌فرمايان چرا خود توبه کمتر می‌کنند

گوييا باور نمی‌دارند روز داوری

کاين همه قلب و دغل در کار داور می‌کنند

يا رب اين نودولتان را با خر خودشان نشان

کاين همه ناز از غلام ترک و استر می‌کنند

ای گدای خانقه برجه که در دير مغان

می‌دهند آبی (و) که دل‌ها را توانگر می‌کنند

بر در ميخانه‌ی عشق ای ملک تسبيح گوی

کاندر آن جا طينت آدم مخمر می‌کنند

خانه خالی کن دلا تا منزل سلطان شود

کین هوسناکان دل و جان جای دیگر می‌کنند

ببنده‌ی پیر خراباتم که درویشان او

گنج را از بی‌نیازی خاک بر سر می‌کنند

حسن بی‌پايان او چندان که عاشق می‌کشد

زمره‌ی ديگر به عشق از غيب سر بر می‌کنند

صبحدم از عرش می‌آمد خروشی عقل گفت

قدسيان گویی که شعر حافظ از بر می‌کنند

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۹۸

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

گفتم کی‌ام دهان و لبت کامران کنند؟

گفتا به چشم هر چه تو گویی چنان کنند

گفتم خراج مصر طلب می‌کند لبت

گفتا در اين معامله کمتر زيان کنند

گفتم به نقطه‌ی دهنت خود که (راه برد) برد راه

گفت اين حکايتی‌ست که با نکته‌دان کنند

گفتم صنم‌پرست مشو (برو) با صمد نشين

گفتا به کوی عشق هم اين و هم آن کنند

گفتم هوای ميکده غم می‌برد ز دل

گفتا خوش آن کسان که دلی شادمان کنند

گفتم شراب و خرقه نه آيين مذهب است

گفت اين عمل به مذهب پير مغان کنند

گفتم ز نوش ‹-› لعل (لبت) لبان پير را چه سود

گفتا به بوسه‌ی شکرينش جوان کنند

گفتم که خواجه کی به سر حجله می‌رود

گفت (گفتا سحر) آن زمان که مشتری و مه قران کنند

گفتم دعای دولت او ورد حافظ است

(گفتم دعای حافظ از اسباب دولت است)

گفت اين دعا ملايک هفت آسمان کنند

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۹۷

فاعلاتن فاعلاتن فاعلان

شاهدان گر دلبری زين‌سان کنند

زاهدان را رخنه در ايمان کنند

هر کجا آن شاخ نرگس بشکفد

گلرخانش ديده نرگسدان کنند

ای جوان سروقد گویی ببر

پيش از آن کز قامتت چوگان کنند

عاشقان را بر سر خود حکم نيست

هر چه فرمان تو باشد آن کنند

پيش چشمم کمتر است از قطره‌ای

اين حکايت‌ها که از طوفان کنند

يار (پیر) ما چون گیرد آغاز (سازد آهنگ) سماع

قدسيان بر عرش دست‌افشان کنند

مردم چشمم به خون آغشته شد

در کجا اين ظلم بر انسان کنند

خوش برآ با غصه‌ ای دل کاهل راز

عيش خوش در بوته هجران کنند

سر مکش حافظ ز آه نيم‌شب

تا چو صبحت آينه رخشان کنند

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۹۶

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

آنان که خاک را به نظر کيميا کنند

آيا بود که گوشه‌ی چشمی به ما کنند؟

دردم نهفته به ز طبيبان مدعی

باشد که از خزانه‌ی غيبم دوا کنند

معشوق چون نقاب ز رخ در نمی‌کشد

هر کس حکايتی به تصور چرا کنند

چون حسن عاقبت نه به رندی و زاهديست

آن به که کار خود به عنايت رها کنند

بی‌معرفت مباش که در من يزيد عشق

اهل نظر معامله با آشنا کنند

حالی درون پرده بسی فتنه می‌رود

تا آن زمان که پرده برافتد چه‌ها کنند

گر سنگ از اين حديث بنالد عجب مدار

صاحب‌دلان حکايت دل خوش ادا کنند

می خور که صد گناه ز اغيار در حجاب

بهتر ز طاعتی که به روی و ريا کنند

پيراهنی که آيد از او بوی يوسفم

ترسم برادران غيورش قبا کنند

بگذر به کوی ميکده تا زمره‌ی حضور

اوقات خود ز بهر تو صرف دعا کنند

پنهان ز حاسدان به خودم خوان که منعمان

خير نهان برای رضای خدا کنند

حافظ دوام وصل ميسر نمی‌شود

شاهان کم التفات به حال گدا کنند

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۹۵

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

غلام نرگس مست تو تاجدارانند

خراب باده‌ی لعل تو هوشيارانند

تو را صبا و مرا آب ديده شد غماز

و گر نه عاشق و معشوق رازدارانند

ز زير زلف دوتا چون گذر کنی بنگر

که از يمين و يسارت چه سوگوارانند

گذار کن چو صبا بر بنفشه زار و ببين

که از تطاول زلفت چه بی‌قرارانند

نصيب ماست بهشت ای خداشناس برو

که مستحق کرامت گناهکارانند

نه من بر آن گل عارض غزل سرايم و بس

که عندليب تو از هر طرف هزارانند

تو دستگير شو ای خضر پی‌خجسته که من

پياده می‌روم و همرهان سوارانند

بيا به ميکده و چهره ارغوانی کن

مرو به صومعه کانجا سياه‌کارانند

رقیب درگذر و بیش از این مکن نخوت

که ساکنان در دوست خاکسارانند

خلاص حافظ از آن زلف تابدار مباد

که بستگان کمند تو رستگارانند

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۹۴

مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن

سمن‌بويان غبار غم چو بنشينند بنشانند

پری‌رويان قرار از دل چو بستيزند بستانند

به فتراک جفا جان‌ها چو بربندند بربندند

ز زلف عنبرين دل‌ها چو بگشايند بفشانند

به عمری يک نفس با ما چو بنشينند برخيزند

نهال شوق در خاطر چو برخيزند بنشانند

سرشک گوشه‌گيران را چو دريابند در يابند

رخ مهر از سحرخيزان نگردانند اگر دانند

ز چشمم لعل رمانی چو می‌خندند می‌بارند

ز رويم راز پنهانی چو می‌بينند می‌خوانند

دوای درد عاشق را کسی کو سهل پندارد

ز فکر آنان که در تدبير درمانند در مانند

چو منصور از مراد آنان که بردارند بر دارند

که با اين درد اگر دربند درمانند درمانند

در اين حضرت چو مشتاقان نياز آرند ناز آرند

بدين درگاه حافظ را چو می‌خوانند می‌رانند

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations