«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۹۲

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

قسم به حشـ/مت و جاه و/ جلال شا/ه شجاع

که نيست با کسم از بهر مال و جاه نزاع

شراب خانگيم بس می مغانه بيار

حريف باده رسيد ای رفيق توبه وداع

خدای را به می‌ام شست‌و‌شوی خرقه کنيد

که من نمی‌شنوم بوی خير از اين اوضاع

ببين که رقص‌کنان می‌رود به ناله‌ی چنگ

کسی که رخصه نفرمودی استماع سماع

به عاشقان نظری کن به شکر اين نعمت

که من غلام مطيعم تو پادشاه مطاع

به فيض جرعه‌ی جام تو تشنه‌ايم ولی

نمی‌کنيم دليری نمی‌دهيم صداع

جبين و چهره‌ی حافظ خدا جدا مکناد

ز خاک بارگه کبريای شاه شجاع

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۹۱

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

ما آزموده‌ايم در اين شهر بخت خويش

بيرون کشيد بايد از اين ورطه رخت خويش

از بس که دست می‌گزم و آه می‌کشم

آتش زدم چو گل به تن لخت‌لخت خويش

دوشم ز بلبلی چه خوش آمد که می‌سرود

گل گوش پهن کرده ز شاخ درخت خويش

کای دل صبور باش که آن يار تندخوی

بسيار (ترشرویی) تندروی نشيند ز بخت خويش

خواهی که سخت و سست جهان بر تو بگذرد

بگذر ز عهد سست و سخن‌های سخت خويش

بیماست کز فراق تو وز سوز اندرون

آتش درافکنم به همه رخت و پخت خويش

حافظ اگر مراد ميسر شدی مدام

جمشيد نيز دور نماندی ز تخت خويش

(گر موج‌خیز حادثه سر بر فلک زند

عارف به آب تر نکند رخت و پخت خویش

دوش از درم درآمد و بس شرمسار بود

زآن عهدهای سست و سخن‌های سخت خویش)

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۹۰

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

دلم رميده شد و غافلم من درويش

که آن شکاری سرگشته را چه آمد پيش

چو بيد بر سر ايمان خويش می‌لرزم

که دل به دست کمان‌ابرویی‌ست کافرکيش

بنازم آن مژه‌ی شوخ عافيت‌کش را

که موج می‌زندش آب نوش بر سر نيش

ز آستين طبيبان هزار خون بچکد

گرم به تجربه دستی نهند بر دل ريش

به کوی ميکده گريان و سرفکنده روم

چرا که شرم همی‌آيدم ز حاصل خويش

نه عمر خضر بماند نه ملک اسکندر

نزاع بر سر دنیی دون مکن درويش

خيال حوصله‌ی بحر می‌پزم هيهات

چه‌هاست در سر اين قطره‌ی محال‌انديش

بدان کمر نرسد دست هر گدا حافظ

خزانه‌ای به کف آور ز گنج قارون بيش

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۸۹

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

مجمع خوبی و لطف است عذار چو مهش

ليکنش مهر و وفا نيست خدايا بدهش

دلبرم شاهد و طفل است و به بازی روزی

بکشد زارم و در شرع نباشد گنهش

من همان به که از او نيک نگه دارم دل

که بد و نيک نديده‌ست و ندارد نگهش

بوی شير از لب همچون شکرش می‌آيد

گر چه خون می‌چکد از شيوه‌ی چشم سيهش

چارده‌ساله بتی چابک‌ و شيرين دارم

که به جان حلقه به گوش است مه چاردهش

از پی آن گل نورسته دل ما يا رب

خود کجا شد که نديديم در اين چند گهش

يار دلدار من ار قلب بدين سان شکند

ببرد زود به جانداری (سرداری) خود پادشهش

جان به شکرانه کنم صرف گر آن دانه‌ی در

صدف (دیده‌ی) سينه‌ی حافظ بود آرامگهش

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۸۸

مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن

کنار آب و پای بيد و طبع شعر و ياری خوش

معاشر دلبری شيرين و ساقی گلعذاری خوش

الا ای دولتی طالع که قدر وقت می‌دانی

گوارا بادت اين عشرت که داری روزگاری خوش

هر آن کس را که (بر) در خاطر ز عشق دلبری باری‌ست

سپندی گو بر آتش نه که دارد (داری) کاروباری خوش

عروس (نظم) طبع را زيور ز فکر بکر می‌بندم

بود کز (نقش) دست ايامم به دست افتد نگاری خوش

شب صحبت غنيمت دان و داد خوشدلی بستان

که مهتابی دل افروز است و طرف لاله‌زاری خوش

می‌یی در کاسه‌ی چشم است ساقی را به‌نام‌ايزد

که مُستی می‌کند با عقل و می‌بخشد خماری خوش

به غفلت عمر شد حافظ بيا با ما به ميخانه

که شنگولان (شیرینت، سرمستت) خوش‌باشت بياموزند کاری خوش

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۸۷

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش

دلم از عشوه‌ی (یاقوت) شيرين شکرخای تو خوش

همچو گلبرگ طری (بود) هست وجود تو لطيف

همچو سرو چمن خلد سراپای تو خوش

شيوه و ناز تو شيرين، خط‌وخال تو مليح

چشم و ابروی تو زيبا قد و بالای تو خوش

هم گلستان خيالم ز تو پرنقش‌ونگار

هم مشام دلم از زلف سمن‌سای تو خوش

در ره عشق که از سيل بلا نيست گذار

کرده‌ام خاطر خود را به تمنای تو خوش

شکر چشم تو چه گويم (پیش چشم تو بمیرم) که بدان بيماری

می‌کند درد مرا از رخ زيبای تو خوش

در بيابان طلب گر چه ز هر سو خطری‌ست

می‌رود حافظ بی‌دل به تولای تو خوش

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۸۶

فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلان

دوش با من گفت پنهان کاردانی تيزهوش

و از شما پنهان نشايد کرد سر می‌فروش

گفت آسان گير بر خود کارها کز روی طبع

سخت (می‌گیرد) می‌گردد جهان بر مردمان سختکوش

وان گهم درداد جامی کز فروغش بر فلک

زهره در رقص آمد و بربط زنان می‌گفت نوش

با دل خونين لب خندان بياور همچو جام

نی گرت زخمی رسد چون چنگ آیی در خروش

تا نگردی آشنا زين پرده رمزی نشنوی

گوش نامحرم نباشد جای پيغام سروش

گوش کن پند ای پسر و از بهر دنيا غم مخور

گفتمت چون در حديثی گر توانی داشت (گوش) هوش

در حریم عشق نتوان دم زد از گفت و شنید

زان که آنجا جمله اعضا چشم بايد بود و گوش

بر بساط نکته‌دانان خودفروشی شرط نيست

يا سخن دانسته گو ای مرد (بخرد) عاقل يا خموش

ساقيا می ده که رندی‌های حافظ فهم کرد

آصف صاحب قران جرم‌بخش عيب‌پوش

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۸۵

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

در عهد پادشاه (عطا) خطابخش جرم‌پوش

حافظ قرابه‌کش شد و مفتی پياله‌نوش

صوفی ز کنج صومعه با پای خم نشست

تا ديد محتسب که سبو می‌کشد به دوش

احوال شيخ و قاضی و شرب‌ (مدام) اليهودشان

کردم سوال صبحدم از پير می‌فروش

گفتا نه گفتنی‌ست سخن گر چه محرمی

درکش زبان و پرده نگه دار و (سر بپوش) می بنوش

ساقی بهار می‌رسد و وجه می نماند

فکری بکن که خون دل آمد ز غم به جوش

عشق است و مفلسی و جوانی و نوبهار

عذرم پذير و جرم به ذيل کرم بپوش

تا چند همچو شمع زبان‌آوری کنی

پروانه‌ی مراد رسيد (رسد حافظا) ای محب خموش

ای پادشاه صورت و معنی که مثل تو

ناديده هيچ ديده و نشنيده هيچ گوش

چندان بمان که خرقه‌ی ازرق کند قبول

بخت جوانت از فلک پير ژنده‌پوش

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۸۴

مفتعلن مفتعلن فاعلن

هاتفی از گوشه‌ی ميخانه دوش

گفت ببخشند گنه می بنوش

لطف (عفو) الهی بکند کار خويش

مژده‌ی رحمت برساند سروش

لطف خدا بيشتر از جرم ماست

نکته‌ی سربسته چه (گویی) دانی خموش

اين خرد خام به ميخانه بر

تا می لعل آوردش خون به جوش

گر چه وصالش نه به کوشش دهند

هر قدر ای دل که توانی بکوش

گوش من و حلقه‌ی گيسوی يار

روی من و خاک در می‌فروش

رندی حافظ نه گناهی‌ست صعب

با کرم پادشه (جرم) عيب‌پوش

داور دين شاه شجاع آن که کرد

روح قدس حلقه‌ی امرش به گوش

ای ملک العرش مرادش بده

و از خطر چشم بدش دار گوش

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۸۳

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

سحر ز هاتف غيبم رسيد مژده به گوش

که دور شاه شجاع است می دلير بنوش

شد آن که اهل نظر بر کناره می‌رفتند

هزار گونه سخن در دهان و لب خاموش

به صوت (بانگ) چنگ بگوييم آن حکايت‌ها

که از نهفتن آن ديگ سينه می‌زد جوش

شراب خانگی ترس محتسب خورده

به روی يار بنوشيم و بانگ نوشانوش

ز کوی ميکده دوشش به دوش می‌بردند

امام شهر (خواجه) که سجاده می‌کشيد به دوش

دلا دلالت خيرت کنم به راه نجات

مکن به فسق مباهات و زهد هم مفروش

محل نور تجلی‌ست رای انور شاه

چو قرب او طلبی در صفای نيت کوش

بجز ثنای جلالش مساز ورد ضمير

که هست گوش دلش محرم پيام سروش

رموز مصلحت ملک خسروان دانند

گدای گوشه‌نشينی تو حافظا مخروش

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations