«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۶۶

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

دلم (ربوده‌ی) رميده‌ی لولی‌وشی‌ست شورانگيز

دروغ‌وعده و قتال‌وضع و رنگ‌آميز

فدای پيرهن چاک ماهرويان باد

هزار جامه‌ی تقوا و خرقه‌ی پرهيز

خيال خال تو با خود به خاک خواهم برد

که تا ز خال تو خاکم شود عبيرآميز

فرشته عشق نداند که چيست (قصه مخوان) ای ساقی

بخواه جام و گلابی به خاک آدم ريز

پياله بر کفنم بند تا سحرگه حشر

به می ز دل ببرم هول روز رستاخيز

فقير و خسته به درگاهت آمدم رحمی

که جز ولای توام نيست هيچ دستاويز

بيا که هاتف ميخانه دوش با من گفت

که در مقام رضا باش و از قضا مگريز

ميان عاشق و معشوق هيچ حائل نيست

تو خود حجاب خودی حافظ از ميان برخيز

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۶۵

فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلان

برنيامد از تمنای لبت کامم هنوز

بر اميد جام لعلت دردی‌آشامم هنوز

روز اول رفت دينم در سر زلفين تو

تا چه خواهد شد در اين سودا سرانجامم هنوز

ساقيا يک جرعه‌ ده زان آب آتشگون که من

در ميان پختگان عشق او خامم هنوز

از خطا گفتم شبی (موی) زلف تو را مشک ختن

می‌زند هر لحظه تيغی مو بر اندامم هنوز

پرتو روی تو (را) تا در خلوتم ديد آفتاب

می‌رود (می‌دود) چون سايه هر دم بر در و بامم هنوز

نام من رفته‌ست روزی بر لب جانان به سهو

اهل دل را بوی جان می‌آيد از نامم هنوز

در ازل داده‌ست ما را ساقی لعل لبت

جرعه‌ی جامی که من مدهوش آن جامم هنوز

ای که گفتی جان بده تا باشدت آرام (دل) جان

جان به غم‌هايش (یغمایت) سپردم نيست آرامم هنوز

در قلم آورد حافظ قصه‌ی لعل (لبت) لبش

آب حيوان می‌رود هر دم ز اقلامم هنوز

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۶۴

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

خيز و در کاسه زر آب طربناک انداز

پيشتر زان که شود کاسه‌ی سر خاک انداز

عاقبت منزل ما وادی خاموشان است

حاليا غلغله در گنبد افلاک انداز

ملک اين مزرعه دانی که ثباتی (نکند) ندهد

آتشی از جگر جام در املاک انداز

به سر سبز تو ای سرو که (چون) گر خاک شوم

ناز از سر بنه و سايه بر اين خاک انداز

دل ما را که ز مار سر زلف تو بخست

از لب خود به شفاخانه‌ی ترياک انداز

غسل در اشک زدم کاهل طريقت گويند

پاک شو اول و پس ديده بر آن پاک انداز

چشم آلوده‌نظر از رخ جانان دور است

بر رخ او نظر از آينه‌ی پاک انداز

يا رب آن زاهد خودبين که بجز عيب نديد

دود آهيش در آيينه‌ی ادراک انداز

چون گل از نکهت او جامه قبا کن حافظ

وين (وآن) قبا در ره آن (دلبر) قامت چالاک انداز

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۶۳

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

بيا و کشتی ما در شط شراب انداز

خروش (غریو) و ولوله در جان شيخ و شاب انداز

مرا به کشتی باده درافکن ای ساقی

که گفته‌اند نکویی کن و در آب انداز

ز کوی ميکده برگشته‌ام ز راه خطا

مرا دگر ز کرم با ره صواب انداز

بيار زان می گلرنگ مشک‌بو جامی

شرار رشک و حسد در دل گلاب انداز

اگر چه مست و خرابم تو نيز لطفی کن

نظر بر اين دل سرگشته‌ی خراب انداز

به نيم‌شب اگرت آفتاب می‌بايد

ز روی دختر گلچهر رز نقاب انداز

مهل که روز وفاتم به خاک بسپارند

مرا به ميکده بر در خم شراب انداز

ز جور چرخ چو حافظ به جان رسيد دلت

به سوی ديو محن ناوک شهاب انداز

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۶۲

فعلاتن مفاعلن فعلن

حال خونين‌دلان که گويد باز؟

وز فلک خون خم که جويد باز؟

شرمش از چشم می‌پرستان باد

نرگس مست اگر برويد باز

جز فلاطون خم‌نشين شراب

سر حکمت به ما که گويد باز؟

هر که چون لاله کاسه‌گردان (بود) شد

زين جفا رخ به خون بشويد باز

نگشايد دلم چو غنچه اگر

ساغری از لبش نبويد باز

بس که در پرده چنگ گفت سخن

ببرش موی تا نمويد باز

گرد بيت‌الحرام خم حافظ

گر نميرد به سر بپويد باز

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🎉می‌بهـا🎉»»»»»

غزل نمره ۲۶۱

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

درآ که در دل خسته توان درآيد باز

بيا که در تن مرده روان درآيد باز

بيا که فرقت تو چشم من چنان دربست

که فتح باب وصالت مگر گشايد باز

غمی که چون سپه زنگ ملک دل بگرفت

ز خيل شادی روم رخت زدايد باز

به پيش آينه‌ی دل هر آن چه می‌دارم

بجز خيال جمالت نمی‌نمايد باز

بدان مثل که شب آبستن است (دور) روز از تو

ستاره می‌شمرم تا که شب چه زايد باز

بيا که بلبل مطبوع خاطر حافظ

به بوی گلبن وصل تو می‌سرايد باز

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۶۰

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

ای سروناز حسن که خوش می‌روی به ناز

عشاق را به ناز تو هر لحظه صد نياز

فرخنده باد طلعت (نازت) خوبت که در ازل

ببريده‌اند بر قد سروت قبای ناز

دل کز طواف کعبه‌ی کويت وقوف يافت

از شوق آن حريم ندارد سر حجاز

آن را که بوی عنبر زلف تو آرزوست

چون عود گو بر آتش (سوزان) سودا بسوز و ساز

پروانه را ز شمع بود سوز دل ولی

بی شمع عارض تو دلم را بود گداز

از طعنه‌ی رقيب نگردد عيار من

چون زر اگر برند مرا در دهان گاز

هر دم به خون ديده چه حاجت وضو (که) چو نيست

بی طاق ابروی تو نماز مرا جواز

صوفی که بی تو توبه ز می کرده بود دوش

بشکست عهد چون در ميخانه ديد باز

چون باده باز بر سر خم رفت کف زنان

حافظ که دوش از لب (ساغر) ساقی شنيد راز

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۵۹

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

منم که ديده به ديدار دوست کردم باز؟

چه شکر گويمت ای کارساز بنده‌نواز؟

نيازمند بلا گو رخ از غبار مشوی

که کيميای مراد است خاک کوی نياز

ز مشکلات طريقت عنان (مپیچ) متاب ای دل

که مرد راه نينديشد از نشيب و فراز

طهارت ار نه به خون جگر کند عاشق

به قول مفتی عشقش درست نيست نماز

در اين مقام مجازی بجز پياله مگير

در اين سراچه‌ی بازيچه غير عشق مباز

به نيم بوسه دعایی بخر ز اهل دلی

که کيد دشمنت از جان و جسم دارد باز

امید قد تو می‌داشتم ز بخت بلند

نسیم زلف تو می‌خواستم ز عمر دراز

به هیچ در نروم بعد از این ز حضرت دوست

چو کعبه یافتم آیم ز بت‌پرستی باز

فکند زمزمه‌ی عشق در (عراق و) حجاز و عراق

نوای بانگ غزل‌های حافظ از شيراز

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۵۸

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

هزار شکر که ديدم به کام خويشت باز

ز روی صدق و صفا گشته با دلم دمساز

روندگان طريقت ره بلا سپرند

رفيق عشق چه غم دارد از نشيب و فراز

غم حبيب نهان به ز (جستجوی) گفت و گوی رقيب

که نيست سينه‌ی ارباب کينه محرم راز

اگر چه حسن تو از عشق غير مستغنی‌ست

من آن نيم که از اين عشقبازی آيم باز

چه گويمت که ز سوز درون چه می‌بينم

ز اشک پرس حکايت که من نيم غماز

چه فتنه بود که مشاطه‌ی قضا انگيخت

که کرد نرگس مستش سیه به سرمه‌ی ناز

(که گِرد نرگس شوخش کشید سرمه‌ی ناز)

بدين سپاس که مجلس منور است به دوست

گرت چو شمع جفایی رسد بسوز و بساز

غرض کرشمه‌ی حسن است ور نه حاجت نيست

جمال دولت محمود را به زلف اياز

غزل‌سرایی ناهيد صرفه‌ای نبرد

در آن مقام که حافظ برآورد آواز

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۵۷

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

روی بنمای و مرا گو که ز جان دل برگير

پيش شمع آتش پروانه به جان گو درگير

در لب تشنه‌ی ما بين و مدار آب دريغ

بر سر کشته‌ی خويش آی و ز خاکش برگير

ترک درويش (مکن) مگير ار نبود سيم و زرش

در غمت سيم شمار اشک و رخش را زر گير

چنگ بنواز و بساز ار نبود عود (منال) چه باک

آتشم عشق و دلم عود و تنم مجمر گير

در سماع آی و ز سر خرقه برانداز و برقص

ور نه با گوشه‌ رو و خرقه‌ی ما بر سر گير

صوف برکش ز سر و باده‌ی صافی درکش

سيم درباز و به زر سيمبری در بر گير

دوست گو يار شو و هر دو (که) جهان دشمن باش (از هر که جهان باز آمد)

بخت گو پشت (کن و) مکن روی زمين لشکر گير

ميل رفتن مکن ای دوست دمی با ما باش

بر لب جوی طرب جوی و به کف ساغر گير

رفته گير از برم و ز آتش و آب دل و چشم

گونه‌ام زرد و لبم خشک و کنارم تر گير

حافظ آراسته کن بزم و بگو واعظ را

که ببين مجلسم و ترک سر منبر گير

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations