«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۳۸

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

جهان بر ابروی عيد از هلال وسمه کشيد

هلال عيد در ابروی يار بايد ديد

شکسته گشت چو پشت هلال قامت من

کمان ابروی يارم چو (بار) باز وسمه کشيد

مگر نسيم (تنت دوش) خطت صبح در چمن بگذشت

که گل به بوی تو چون صبح پیرهن بدرید

بيا که با تو بگويم غم ملالت دل

چرا که بی تو ندارم مجال گفت و شنيد

به لب رسيد مرا جان و برنيامد کام

به سر رسيد اميد و طلب به سر نرسيد

خدای را مددی ای دلیل راه حرم

که نیست وادی عشق را کرانه پدید

ز شوق روی تو حافظ نوشت حرفی چند

بخوان ز نظمش و در گوش کن چو مرواريد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۳۷

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

نفس برآمد و کام از تو برنمی‌آيد

فغان که بخت من از خواب درنمی‌آيد

صبا به چشم من انداخت خاکی از کوی(ت)ش

(چنان به حسرت خاک در تو می‌میرم)

که آب زندگيم در نظر نمی‌آيد

قد بلند تو را تا به بر نمی‌گيرم

درخت کام و مرادم به بر نمی‌آيد

در اين خيال به سر شد زمان عمر و هنوز

بلای زلف (درازت) سياهت به سر نمی‌آيد

مقيم زلف تو شد دل که خوش سوادی ديد

وز آن غريب بلاکش خبر نمی‌آيد

ز شست صدق گشادم هزار تير دعا

ولی چه سود يکی کارگر نمی‌آيد

کمینه شرط وفا ترک سر بود حافظ

برو اگر ز تو این کار برنمی‌آید

ابیاتی که در این تصحیح نیاورده‌ایم

ز بس که شد دل حافظ رميده از همه‌کس

کنون ز حلقه‌ی زلفت به در نمی‌آيد

بسم حکايت دل هست با نسيم سحر

ولی به بخت من امشب سحر نمی‌آيد

(فدای دوست نکردیم عمر و مال و دریغ

که کار عشق ز ما اینقدر نمی‌آید)

مگر به روی دلارای يار ما ور نی

به هيچ وجه دگر کار برنمی‌آيد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۳۶

فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

اگر آن طاير قدسی ز درم بازآيد

عمر بگذشته به پيرانه‌سرم بازآيد

دارم اميد بر اين اشک چو باران که دگر

برق دولت که برفت از نظرم بازآيد

آن که تاج سر من خاک کف پايش بود

از خدا می‌طلبم تا (پادشاهی بکنم گر) به سرم بازآيد

خواهم اندر (پی او) عقبش رفت و به ياران عزيز

شخصم ار بازنيايد خبرم بازآيد

گر نثار قدم يار گرامی نکنم

گوهر جان به چه کار دگرم بازآيد

کوس نودولتی از بام سعادت بزنم

گر ببينم که مه نوسفرم بازآيد

مانعش غلغل چنگ است و شکرخواب صبوح

ور نه گر بشنود آه سحرم بازآيد

آرزومند رخ شاه چو ماهم حافظ

همتی تا به سلامت ز درم بازآيد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۳۵

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

زهی خجسته زمانی که يار بازآيد

به کام (دلشدگان) غمزدگان غمگسار بازآيد

به پيش (شاه) خيل خيالش کشيدم ابلق چشم

بدان اميد که آن شهسوار بازآيد

اگر نه در خم چوگان او رود سر من

ز سر (چه گویم) نگويم و سر خود چه کار بازآيد؟

مقيم بر سر راهش نشسته‌ام چون گرد

بدان هوس که بدين رهگذار بازآيد

دلی که با سر زلفين او قراری (کرد، بست) داد

گمان مبر که (در آن) بدان دل قرار بازآيد

چه جورها که کشيدند بلبلان از دی

به بوی آن که دگر نوبهار بازآيد

(سرشک من نزند موج بر کنار چو بحر

اگر میان وی‌ام در کنار بازآید

در انتظار (کمندش) خدنگش همی پرد دل صید

بدان هوس که به رسم شکار بازآید)

ز نقش‌بند قضا هست اميد آن حافظ

که همچو سرو به دستم(ت) نگار بازآيد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۳۴

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن

چو آفتا/ب می از مش/رق پيا/له برآيد

ز باغ عارض ساقی هزار لاله برآيد

نسيم در سر گل بشکند کلاله‌ی سنبل

چو از ميان چمن بوی آن کلاله برآيد

حکايت شب هجران نه آن (شکایت) حکايت حالی‌ست

که شمه‌ای ز بيانش به صد رساله برآيد

ز گردخوانِ نگونِ فلک (امید مدار) طمع نتوان داشت

که بی‌ملالت صد غصه يک نواله برآيد

به سعی خود نتوان برد پی به گوهر مقصود

خيال باشد (زهی خیال) که اين کار بی‌حواله برآيد

گرت چو نوح نبی صبر هست در غم طوفان

بلا بگردد و کام هزارساله برآيد

نسيم زلف تو چون بگذرد به تربت حافظ

ز خاک کالبدش صد هزار (ناله) لاله برآيد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۳۳

مفعول و فاعلاتن مفعول و فاعلاتن

دست از ط/لب ندارم/ تا کام/ من برآيد

يا (جان) تن رسد به جانان يا جان ز تن برآيد

بگشای تربتم را بعد از وفات و بنگر

کز آتش درونم دود از کفن برآيد

بنمای رخ که خلقی واله شوند و حيران

بگشای لب که فرياد از مرد و زن برآيد

جان بر لب است و حسرت در دل که از لبانت/ش

نگرفته هيچ کامی جان از بدن برآيد

از حسرت دهانت/ش آمد به تنگ جانم

خود کام تنگدستان کی زان دهن برآيد؟

گويند ذکر خيرش در خيل عشقبازان

هر جا که نام حافظ زآن انجمن برآيد

چهار بیت که در برخی دیوان‌ها و تصحیح‌های دیگر موجود است

بر بوی آنکه در باغ یابد گلی چو رویت

آید نسیم و هر دم گرد چمن برآید

هر یک شکست زلفت پنجاه شست دارد

چون این دل شکسته با آن شکن برآید؟

هردم چو بی‌وفایان نتوان گرفت یاری

ماییم و خاک کویش تا جان ز تن برآید

برخیز تا چمن را از قامت و قیامت

هم سرو در بر آید هم نارون برآید

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۳۲

مفتعلن فاعلات و مفتعلن فع

بر سر آ/نم که گر ز /دست برآ/يد

دست به کاری زنم که غصه سرآيد

خلوت (منظر، منزل) دل نيست جای صحبت (اغیار) اضداد

ديو چو بيرون رود فرشته درآيد

صحبت حکام، ظلمت شب يلداست

نور ز خورشيد (خواه) جوی بو که برآيد

بر در ارباب بی‌مروت دنيا

چند نشينی که خواجه کی به درآيد؟

ترک گدایی مکن که گنج بيابی

از نظر رهروی که در گذر آيد

بلبل عاشق تو عمر خواه که آخر

باغ شود سبز و شاخ گل به برآيد

صالح و طالح متاع خويش نمودند

تا که قبول افتد و (چه) که در نظر آيد

غفلت حافظ در اين سراچه عجب نيست

هر که به ميخانه رفت بی‌خبر آيد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۳۱

مفعول و فاعلاتن مفعول و فاعلاتن

گفتم غم تو دارم گفتا غمت سرآيد

گفتم که ماه من شو گفتا اگر برآيد

گفتم ز مهرورزان رسم وفا بياموز

گفتا ز (ماهرویان) خوبرويان اين کار کمتر آيد

گفتم که بر خيالت راه نظر ببندم

گفتا که شب‌رو است او از راه ديگر آيد

گفتم که بوی زلفت گمراه عالمم کرد

گفتا اگر بدانی هم اوت رهبر آيد

گفتم خوشا هوایی کز (باغ عشق، باغ حسن) باد صبح خيزد

گفتا خنک نسيمی کز کوی دلبر آيد

گفتم که نوش لعلت ما را (در) به آرزو کشت

گفتا تو بندگی کن کو بنده‌پرور آيد

گفتم دل رحيمت کی عزم صلح دارد

گفتا مگوی با کس تا وقت آن درآيد

گفتم زمان عشرت ديدی که چون سرآمد؟

گفتا خموش حافظ کاين غصه هم سرآيد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۳۰

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

اگر به باده‌ی مشکين (کشد دلم) دلم کشد شايد

که بوی خير ز زهد ريا نمی‌آيد

جهانيان همه گر منع من کنند از عشق

من آن کنم که خداوندگار فرمايد

طمع ز فيض کرامت مبر که خلق کريم

گنه ببخشد و بر عاشقان ببخشايد

مقيم حلقه‌ی ذکر است دل بدان اميد

که حلقه‌ای ز سر زلف يار بگشايد

چمن خوش است و هوا دلکش است و می بی‌غش

کنون بجز (بت کش) دل خوش هيچ در نمی‌بايد

تو را که حسن خداداده هست و حجله‌ی بخت

چه حاجت است که مشاطه‌ات بيارايد

جميله ايست عروس جهان ولی هش‌ دار

که اين مخدره در (عهد) عقد کس (نمی‌پاید) نمی‌آید

به لابه گفتمش ای ماهرخ چه باشد اگر

به (بوسه‌ای) يک شکر ز تو دلخسته‌ای بياسايد؟

به خنده گفت که حافظ خدای را مپسند

که بوسه‌ی تو رخ ماه را بيالايد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۲۲۹

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

بخت از دهان دوست نشانم نمی‌دهد

دولت خبر ز راز نهانم نمی‌دهد

از بهر بوسه‌ای ز لبش جان همی‌دهم

اينم (نمی) همی‌ستاند و آنم نمی‌دهد

مردم (ز اشتیاق) در اين فراق و در (این) آن پرده راه نيست

يا هست و پرده‌دار نشانم نمی‌دهد

زلفش کشيد باد صبا چرخ سفله بين

کان جا مجال باد وزانم نمی‌دهد

چندان که بر کنار چو پرگار (می‌روم) می‌شدم

دوران چو نقطه ره به ميانم نمی‌دهد

شکر به صبر دست دهد عاقبت ولی

بدعهدی زمانه زمانم نمی‌دهد

گفتم روم به خواب (که بینم خیال دوست) و ببینم جمال دوست

حافظ ز آه و ناله امانم نمی‌دهد